“Hoþça kal”ým; “elveda” mdý anlamadýn...

Belki alýþkýndý kulaklarýn bu iki kelimenin dudaktaki dansýna...Hoþça kal ; bir daha görüþmenin güvencesiydi. Bir önceki adýmýydý bir sonraki buluþmanýn...Hoþça kal denir ve hoþça kalýnýrdý senin aþklarýnda... Oysa bende Elveda demektir hoþça kal, bilemedin; kýsacýk zamanlara sýðan tutkunun kýlavuzluðundaki bu aþkta...

Duvarlarýma sana dair çok da fazla olmayan anýlarýmý çerçeveleyip astýðým bir gece vermiþtim kararýmý. Her nedense çok eðri büðrü duruyordu resimler. Anýlar mý yakýþmadý resimlere, yoksa resimler mi yapýþmadý çerçevelerin sabitliðine anlayamadým. Ama ters duran bir þeyler vardý bu tuhaf görüntüde.Sarhoþ naralarýný týpký birer otriþ gibi dolamýþtým kelimelerin boynuna. Sonra birdenbire hayretle, o gideceði yönü þaþýrmýþ naralarýn sokaklardan deðil yüreðimden geldiðini fark ettim. Yalpalaya yalpalaya yeni bir limana demir atmaya giden, adýmlarýný bir türlü ayný hizaya getiremeyen bu ayaklar, benim sevdamý arþýnlýyorlardý...Yine yanlýþ yollara, yanlýþ ayakkabýlarla dalmýþtým düþüncesizce. Nasýr tutan kalbimdi, parmaklarým sapasaðlamdý görünüþte! Bakmamýþtým mor sarmaþýklý yapraklarýn altýndaki kocaman dikenlerini saklayan bataklýklara...Ah aylak ruhum; yine aldanmýþtý gökyüzünün kýzýl, fettan saçlarýna...Oysa çeviriverseydi tutkudan körelen gözlerini birkaç bakýþ aþaðýya, sevdasýna arapsaçý gibi dolanan yalanlarý fark edebilecekti...Ah aþka hiç doymayan aç ruhum, kýsacýk mutluluklarýn lezzetli mezeler olduðu bu sofrada, kadeh kadeh þaraplarý hapsedip damaðýna yine de aç kalktýn aþkýn saflýðýna...

Hesaplaþma yüklü bir gecenin sabahýydý sana vedam. Oysa sen sadece hoþça kal dedim sanmýþtýn...Kanter içinde kaldý dudaklarým sana söyleyemediklerimi kendime haykýrmaktan. Söylesem anlamazdýn, biliyorum...Üstünde hiçbir etiket olmayan bir þiþeye konmuþ bir yardým mesajýydý kelimelerim...Ben ýssýz bir adada; yanýnda almak isteyebileceði üç þeyi bile olmayan bir kazazedeydim. Çok tirajik biliyor musun? Üç þey alamazdým yanýma, almayý isteyebileceðim tek þey sendin... Ve sen bana ayný cümlenin içindeki iki kelime kadar yakýn; ve ayný zamanda ayný cümlenin içinde asla bir araya gelemeyecek iki kelime kadar uzaktýn...Çeliþkilerin bileþkesi bir sevgili...Þarkýlar saki olmuþtu masama. Hep acý olan mezelerimi getirirken soframa, biri geldi biri gitti upuzun bir yalnýzlýk boyunca...Þarabýmýn tadý daha mý mayhoþtu ne! O tanýdýk tadý yapýþtýrabilmek için dudaklarýma, günün aðarmasý gerekti kadehlerin tanýdýk lal kýrmýzýsýnda...

Sana hoþça kal demek hiç kolay deðildi...Çünkü benim için hoþça kal, elveda demekti...
Benim sözlüðüm neden farklýdýr bilemedim hiç...Yazmasýn istedim vedalar ve vedalara yüklü anlamlar sayfalarda, boþ yere aradým uzun soluklu aþklarý yýrtýk sayfalarda...Nedendir bilmem hep ama hep ayak izleri oldu satýrlarýmda...Kah kuma gömülüp kaybolan ayaklarýn izlerini aradým çöl ýssýzlýðý akþamlarda, kah demirden bir örs gibi vurdum adýmlarýmla vurgun sonlara...

Hatýrla sevgili içinde koþar adým coþan seviþlerini...Sakin limanlara demir atmak isteyen gemimin çýpasý havada kaldý... Uzun soluklu bir aþký, bir kar tanesinin bir kartopuna ve ardýndan bir çýða dönüþmesi gibi yaþamak isterken, saðanak yaðmurda ýslanýp, sýrýlsýklam kaldým yalnýzlýðýmla...Çok yükseklere saklamýþtým ben sevgimi, sen upuzun adýmlarý yüklerken bacaklarýna, dümdüz bir yol üzerinde koþup durdun boþ yere...Baþýný kaldýrýp bakmayý akýl edemedin göðün gülümseyen mavi gözlerine...Uzaklýklarý hala ölçülerle sabitleyen bir düzene esirken sen, ben çok baþka bir coðrafyada farklý bir iklimin estirdiði rüzgara dönüþmüþtüm bile...Ýki kelimenin buluþamadýðý cümleler, gökyüzüyle yeryüzü arasýndan çok daha uzak mesafelerin timsaliydi yüreðimde...Sen takýlmýþken bildik hikayelerin tanýdýk iþleyiþine, ben bir masalýn içinde sakince bekliyordum sessizlikle çoðalan çýðlýklarýmý gömüp göðsüme...

Sadece hoþça kal deyip gittim diye; yüreðin hala küskün biliyorum...Elveda çok büyük bir kelime. Sýðmadý dudaklarýmýn sýnýrlarý içine.
Sözlüðümden haberdar olacak kadar çok kalmadýn sevgili , yüreðimde. Benim “hoþça kal” ým yazýlmýþ yanlýþlýkla elveda kelimesinin yerine...Kim bilir belki de bir hoþça kal en çok bu aþktaki kadar yakýþýr elveda hanesine...Bazen sözcükler biz farkýna bile varmadan, kayýp gider dilimizden; bizim bile yerleþtirmekte güçlük çekebileceðimiz en uygun yere...