Puslu ve aþýlamaz þeffaf bir duvarýn ardýndan kendime bakýyorum. Bu kadar masum olmak zorunda mýyým? Her þeye raðmen bu kadar masum... Biraz korkmuþ biraz da o çocuksu meraktan nasibini almýþ. Dokunsan her þeyi itiraf edip hemencecik aðlayacakmýþ gibi.
"Evet anne,onlarý ben kýrdým."
Hala nasýl böyle bakabiliyorum? Çocuk deðilim ki ben! Kocaman olmuþ gözlerimin aký parlýyor. Bir tutam saç alnýmdan yüzüme dökülmüþ, burnumu kaþýndýrýyor. Bebek yüzüm ve nazik kollarým... Karanlýðýn içinde... Ne kadar da güzelim ve var olma çabasý içindeyim sanki o puslu ve hüzünlü duvarýn arkasýnda. Parmak uçlarýmda hissediyorum tüm yitikliðimi. Kendi kendime sesleniyorum, masum göz bebeklerim çýðlýk çýðlýða.
"Kurtar beni!"
Tekrar bakýyorum kendime. Bebek ellerime... Kendimde göremediðim tek yer yüzüm. Nasýl inanabilirim ki bu kadar masum bakabildiðime. Yüzümün yansýmasý beni aldatýyor olamaz mý? Nasýl bu kadar masum bakabilirim ki hala bunca kan ve nefretin arasýnda ve aynalar yalan söyleyemez mi herkes söylüyorken? Nasýl inanabilirim bundan sonra?
Yüzümü çevirip alýyorum o sisli duvardaki masum gözlerden.
     Dünya dönüyor. Yýldýzlar dönüyor. Kumdan kaleler dönüyor. Evren dönüyor ve ben uçsuz bucaksýz bir kýrdayým. Benim gibi yüzünün gerçekliðinden kuþkuya düþmüþ bir beden ve zihnin karþýsýnda... Dönen her þeyin ortasýnda uçsuz bucaksýz bir kýrda... Parmaklarým uzanýp tenine deðiyor. Yansýmalardaki masum gözlerim yine kocaman, çocuksu ve meraklý.
"Neden?" diyorum. "Hiç düþündün mü, neden döner dünya? Yansýyan acaba gerçekten sen misin? Yoksa baþkalarýnýn sende görmelerini istediðin kiþi mi yansýyanýn ya da baþkalarýnýn sende görmek istediði kiþi."
Bir hata yapmýþçasýna sýkýntýlý ve ufak bir çocuk gibi utanýyor, benliði karþýmda ezik büzük.
"Sence bu ikisi arasýnda bir fark var mý? Ýnsanlarýn sende görmek istediðiyle senin onlara göstermek istediðin arasýnda... Yoksa sen de ben de aslýnda programlanmýþ makineler gibi tüm olaylara ayný tepkileri verip her þey karþýsýnda ayný þeyleri mi hissediyoruz; diðer insanlar gibi."
Kendi etrafýmda bir tur dönüyorum, evren gibi. Dönen her þeyin ortasýndaki bir kýrda dönüyorum kendi etrafýmda. Bir çocuk gibi neþeyle dönüyorum, bir çocuðun bakýþlarýný taþýyan gözlerimin ait olduðu bedenimle. Týpký bir çocuk gibi... Avucuma bakýyorum. Avucumun içine, oraya her baktýðýmda yansýyanýn kim olduðunu düþünmem için yerleþtirilen aynaya bakýyorum. Elimi kaldýrýp "Bak!" diyorum. "Ne görüyorsun orada? Hangisi görüyorsun senlerinden?"
Gözlerini avucumdan ayýrmadan "Hiçbir þey." diyor. Hayal kýrýklýðýyla tütsülenmiþ buðulu bakýþlarý benim çocuk gözlerime yalvarýyor. Çýðlýk çýðlýða baðýrýyor o þeffaf hüzün duvarýnýn ardýndaki yansýyaným
"Kurtar beni!"
Çýðlýk çýðlýða. Her þey dönüyor etrafýmda ve ben avucumdaki aynada hiç bir þey göremeyen bir beden ve bir zihinle dönen her þeyin ortasýndaki bir kýrda duruyorum.
"Haklýsýn." diyorum. "Sen gerçeði görmek istedin ve gördün." Zarif bir hareketle yere oturuyorum. Kýrýlgan, hep korkan bedeni ve kendini sürekli bir yerlere hapseden zihniyle baðdaþ kuruyor karþýmda. Tenimde taze çimenin ferahlýðý oynaþýyor.
"Dinle." diyorum. "Biz aslýnda seninle hep ayný þeyleri duyduk ve rüya perisi bize rüyalarýmýzýn derinliklerinde hep ayný gerçekleri gösterdi. Yansýyan aslýnda sen deðilsin. Aslýnda yansýyan hiçbir þey yok.. Gördüklerin sadece sahip olamadýðýn gözlerinin görmek istedikleri ya da görmeye zorlandýklarýydý. Senin bir yüzün yok ve haklýydýn. Bu aynanýn içinde hiçbir þey yok."
Ayný o sahte duvarýn ardýndaki yansýma gibi yana eðiyorum baþýmý. Sýzlanan parmaklarým yüzümün derisini delip geçiyor. Taze çimen kokusuna sýcak ve yapýþkan kanýn kokusu karýþýyor.
"Her gece birer kelime fýsýldadý rüya perisi kulaklarýmýza. Tek tek anlattý her þeyi bize ve sonunda uyandýk bizde. Her þeyin sonu geldiðinde, uyandýk bizde."
Tenim yavaþça yýrtýlýyor. Elim hoyratça sola çekerken parmaklarýyla kavradýðý deriyi, yüzüm saða yatýyor. Bebek parmaklarýmýn arasýndan taze çimenlerin üzerine akýyor kýzýllýðým.
"…ve uyandýk. Artýk yansýmalara hapsettiðimiz yüzlerimizi gömmenin vaktidir. Býrak paramparça olsunlar, ne de olsa kýrýlacak baþka bir þey kalmadý artýk. Her þey tüketildi ve hayalden bedenlerimiz bir daha eskisi gibi olamayacak kadar deforme olup pisliðe battý. Haksýz mýyým? Bak kendine. Gerçeði görmek isteyerek bak kendine."
Ellerini kaldýrýp bakýyor avuçlarýna. Soyulup kanayan elleri kendi avuçlarýmýn arasýndaki yüzüm gibi parlýyor, dönen her þeyin ortasýndaki kýrýn üstünde parýldayan güneþ misali.
"Ah! Caným yanýyor."
"Acý! Ne kadar da gereksiz bir duygu. Öylesine geçici ve sahtedir ki bu dönen evrenin içinde duyumsayabildiðimiz her acý. Öylesine alaycýdýr ki. Hiç bitmeyecek sandýðýnýz acýlarýnýz dahi geçer. Zaman üstümüzden akýp gider bu dönen evrende ve acýnýz sürüklene sürüklene zaman içinde keskinliðini kaybeder, körelir ve bir süre sonra kesmez hiç bir yerinizi. Acý çekiyor olmak öylesine önemsizdir ki bu dönen evrende, her þey gibi."
Ayaða kalkýp yüzümün avuçlarýmýn arasýndan kayýp gitmesi için izin veriyorum.
"Býrak paramparça olsun saðlam kalan tek þey de."
Korku ve farkýndalýk dolu gözlerini her saniye biraz daha çürüyüp dökülen avuçlarýndan ayýrýp bana bakýyor. Ellerime... Ellerimden hiçliðe düþen yüzüme...
Yüzüm düþüyor düþüyor düþüyor ve zemine çarpýp milyonlarca parçaya ayrýlýyor. Dönen her þey duruyor birden. Her þeyin ortasýndaki kýrýn üstünde parýldayan güneþ sönüyor ve yýldýzlar kaçýyor birbirinin ardý sýra. Avuçlarý Tanrý'dan bir þey diler gibi açýk. Tabii dilenecek bir þey kalmýþsa ve ben olmayan yüzümle ayaktayým. Çimenlerin üzerine saçýlan parçalarým havalanýp ýþýldamaya baþlýyorlar Tanrý'nýn son nefesi gibi. Göðe yükselip titreþiyorlar. Hareketsiziz. Dünya ve evrendeki her þeye karþý olarak hareketsiziz. Ýlk hareket ettirici ve sonsuz olan kadar hareketsiziz. Yüzümün parçalarý güçlüce parýldýyor ve patlayýp üzerimize yaðýyor, Tanrý son nefesini verirken. Iþýk ýþýk... Yýkanýyoruz; ama gene de temizlenemiyoruz. Bir daha asla masum olamayacaðýmýn farkýndayým, asla masum bakamayacaðýmýn. Patlayýp üzerimize yaðan yüzümün hayaletleri gülümsüyor þimdi. Önce cýlýz bir ýþýk yayýyor sonra canlýca parlayýp güçlüce ýþýldýyor.
***
     Artýk yüzlerimiz yoktu ve avuçlarýmýz kanýyordu. Masallarýn özünden yapýlma ruhlarýmýzý ise kaybedeli çok olmuþtu. Tekrardan dönemeye baþlayan her þeyin ortasýnda bir kýrda hareketsizdik. Sonsuza kadar…

Gizem OZAN.