"Bunlar da piþti nine!...Ben soymaya baþlýyorum hadi sen dünkü masalýn devamýný düþün..."

Hayatýmýn en doyumsuz anlarýydý onlar. Bir tabak kýzarmýþ, soyulmuþ kestane ve ninem... Dýþarýnýn buz gibi havasýna raðmen ninemin o eski kömür sobalý odasý ve sýcaklýðý... Saatlerce aðzým açýk, ninemin dizinin dibinde dinlediðim "tek gözlü dev" masallarý...

Her þeyden önce eski kömür sobasýna bir iki parça odun atýlýrdý.Ben odunlarý getirirdim, ninem de sobaya doldururdu. Ve en sevdiðim þeyi söylerdi sonra,
"Biz sobayý besleyelim ki, sonra o da bizi beslesin..." Çünkü bu, birazdan nar gibi kýzaracak kestanelerin habercisiydi benim için. Sonra kestaneleri getirir, bir bir çizerdik. bunun da sebebini açýklardý ninem,
"Güzel koku kestanelerin dýþýna çýksýn da melekler evimize gelsin." Sobanýn üstüne attýk mý da onlarý, meleklerin geliþini izlerdik beraber. Yatardým ninemin kucaðýna ve bir gün önceki masalýn devamýný beklemeye baþlardým. Ne güzeldi o sabýrsýz bekleyiþ... Bir yandan kokusu yavaþ yavaþ yayýlan kestanelerin, bir yandan masalýn sabýrsýzlýðý canýma tak dediðinde de, kalkar ninemin üstüne atlayýverirdim. Zavallý ninem, nasýl da severdi beni... "Bana vurman deðil, kucaðýmdan kalkman üzer beni" derdi. Ben de masalýn sonuna kadar hiç kýpýrdamazdým yerimden.

Ninemin dudaklarý her kelimede hayallere açýlan birer kapýydý bende. Dinledikçe dalýp dalýp giderdim uzaklara. Benim hayatýma ne zman girecekti o tek gözlü devler, belki de bunu düþünürdüm. Sonra âniden gözlerimi açar, sorardým:
"Nine...' Peki o tek gözlü devler hâlâ yaþýyorlar mý? Gelirler mi buraya da?..." Baþýmdaki elinin þefkatiyle ve gözleriyle yüreðime doldurduðu þefkatiyle yüzüme bakýp:
"Eðer sen, tek gözlü devin evindeki çocuk gibi yaramazlýk yapar ve iyi bir insan olmazsan neden gelmesinler..."

Masal beþ dakikalýðýna ara verir, kestaneleri çevirirdik sonra. Ne de güzel kokarlardý. Tadýndan çok, kokusu doyururdu insaný. Hatýrlýyorum da ninemle ilk defa kestane piþirdiðimizde maþa kullanmadan elimle alývermiþtim de parmaðým nasýl da kabarýp, su toplamýþtý. "Bak melekler elin yandý diye aðlamýþ, gözyaþlarý da parmaðýna dolmuþ" demiþti ninecim...

Þimdi düþünüyorum da ne güzel günlermiþ onlar. Ninemin masallarý, odun sobasýnýn kestaneleri, meleklerin gözyaþlarý... Ya melekler aðlamýyor artýk hiç, ya da benim parmaðým odun sobasýnda piþmiþ kestanelerden yanýp, su toplamuyor... Ya ninemin dizine yatýp masallarýný dinleyemiyorum, ya da saðýr olmuþum, duyamýyorum... Ne olmuþsa olmuþ, bilmiyorum, anlayamýyorum, ama birileri sanki bizim kestanelerimizi çalmýþ... Ya da odun sobasýný üstüne bir kova soðuk su dökmüþ birisi... Artýk ne kestanelerimiz piþiyor, ne de onlarýn kokusuna melekler evimize geliyor...