Ciddiye alma sen beni!
Ciddiye alýnacak bir tarafým yok ki. Kendi çapýmda bir varoluþtu benimkisi. Yada yokoluþ... Bak daha bunun bile farkýnda deðilim.. Bir de beni ciddiye mi alacaksýn... Ben bile gülerim...
Kendime aðladým ben dört duvar arasýnda... Duvarlara seni deðil, içimdeki beni anlattým. Ýçimdeki ben sendin belki de... Ama olsun, sen beni yine de ciddiye alma..
Acýnýn tadýna bakmýþ oldum kendimce. Çaresiz oldum biraz, biraz ilgi bekledim belki de.. Biraz da tatlý söz... Ama beni ciddiye almaný bekliyemezdim senden, beklemedim...
Karþýna çýkma cesaretim olmadý deðil. Biraz korku, biraz endiþe, en çok da heyecanla... Provasý evde defalarca yapýlmýþtý, sen de biliyordun bunu... Sana senden bahsettim biraz, ama benim cümlelerimle.. Bir gece önce yataðýmda dört bir yana dönüp aradýðým o süslü püslü sözcüklerdi sana seni anlatmak için kullandýklarým... Bilemezsin o cümleleri süslemek için ne kadar çýrpýndýðýmý. Türk Dil Kurumu'na kýzdým biraz da. Seni sana anlatacak, bana da tercüman olacak cümleleri yoktu lugatlarda. Ama "ciddiyet" kelimesini koymuþlardý kullanalým diye, onu da ben kullanmadým, kullanamazdým yada kullanamadým...
Bana "gel" desen gelemezdim belki de. Bir kitabýn son sayfasýný okumak gibi bir þey olurdu bu. Tutkuyla okuduðun, elinden býrakamadýðýn bir kitabýn son sayfasý. Son sayfadan, son cümleden ve son heceden sonra kapanýrdý kitap, biterdi rüya.. "Gel" demiþ olsaydýn, son sayfasý bir çýrpýda okunmuþ kitaplar gibi olurdu kaderimiz, oyunumuz... Oysa ben orta sayfalarýnda geziniyorum kitabýn. Ve sen varsýn buralarda. Aslýnda kitabýn aslý sensin zaten ve "ciddiyet" kelimesi yok bu kitapta...
Ciddiye alma sen beni...
Kapanmayan bir kitap, sönmeyen bir güneþ olarak kal sen. Senaristlerin sonunu getiremediði bir film, Türk Dil Kurumu'nun tarif edemediði bir oldu ol. Bir duygu ol benim için, benim içimde. Bir duygu ol adý olmayan, yaþanan sadece. Ciddiye alma sen beni, ama "ciddiyet" kelimesini de çýkartma sözlüðünden... Bir gün, bir yerlerde birileri de seni ciddiye almayacak...