Uzun gölgelerin ucundan düþüyorum terk edilmiþ caddelerin karanlýklarýna.Ateþin çevresinde toplanmýþ dilencilerin yanýndan geçiyorum.Benden daha zenginler diye düþünüp örtüsünü açýyorum yalnýzlýðýmýn. Aðlamaklý bir yüz görüyorum da inanmýyorum ben olduðuma.
Acý bu kadar belli eder miymiþ kendini her suratta?
Merak ediyorum, hangi yazar tasvir edebilmiþ acaba hüznü olanca yoðunluðuyla? Ben sadece bir çýraðým: kelimeler dilimde tat býrakýyor, çevremde dans eden bir dünya yaratýyor yine de beni benden zeki yapamýyor iþte.
Sis, toplanýyor çevremde bu akþam bir þeyleri benden saklamak istermiþ gibi. Oysa gözle görülecek kadar açýk þeylerde olsa ben farkýna varamayacak kadar dalgýným bu gece.
Yakýnlarda bir yerde yanan kömür kokusu boðazýmý sýkýyor sanki. Adýmlarýmý hýzlandýrýp dar sokaktan aceleyle ayrýlýyorum. Birden kendimi geniþ ve insanlarýn rasgele serpiþtirildiði yarý-boþ bir meydanda nefes alabilirken buluyorum. Açýklýðýn tam ortasýndaki heykelin altýna toplanmýþ çalgýcýlar caddeyi balo salonuna dönüþtürmeye gayret ederek þevkle çalýyor. Etrafýna toplanmýþ kadýnlardan bazýlarý müziðin dansa deðer olduðunu yine de dans etmeye cesaret edemediklerini gösterir gibi kalçalarýný bir saða bir sola sallýyor, geniþ etekleri bir çan gibi görünüyor. Etrafta demir daireler ve çubuklarla koþuþturan çocuklar sokaða bir karnaval havasý veriyor.
Bu manzaranýn karþýsýnda tedirgin olup bir adým geri atýyorum. Biraz önce ayrýldýðým kömür kokulu o dar karanlýk sokaða geri dönmek þimdi daha çekici görünüyor gözüme. Kim anlar ki benim acýmdan þu þen palyaçolarýn, geveze kadýnlarýn arasýnda?
Daha önce yürüdüðümde incelemiþtim bu caddeyi bu yüzden kafamý kaldýrýp yýldýzlara bakmak istemiyorum tekrar. Biliyorum ki tepemde göðü bana göstermeyecek kadar acýmasýz bina var. Hava iliklerime kadar titretiyor beni, ayaz yanaklarýmý tokatlayarak uyuþturuyor suratýmý. Köþede ateþin çevresinde dikilmiþ, elden ele bir þiþe içkiyi paylaþan fakirlerden gidip ýsýnmak için bir yudum borç istesem benden karþýlýðýnda kesin paltomu isterler diye düþünüp karanlýðýn içine saklanarak hýzlandýrýyorum adýmlarýmý.
Sonunda bu cadde de bitecek. Nereye kadar dolandýracaðým bu yorgun bedeni, bilemiyorum. Nereye kadar beni taþýyabilirse mi? Akýlsýzýn tekiyim iþte! Hâlâ kabul edemiyorum. Þu dev gibi önüme dikilmiþ gururum kör ediyor beni. Oysa gerçek, bir çocuðun bile anlayabileceði kadar açýk. Ne kadar uzaklaþýrsam uzaklaþayým yine onun paspasýnda durmuþ bir saat kapýyý çalýp çalmamak arasýnda gidip gelirken bulacaðým kendimi. Sonunda aþkým, gururumu büyük bir cesaretle parçalayacak ve o kapý heyecandan deli gibi atan kalbimin sesiyle yumruklanacak. Sonra beni uçuþan geceliðiyle bir melek karþýlayacak, yanaðýna kývrýlan kibar bir tebessümle gülümseyecek ve her tartýþtýðýmýzda olduðu gibi her þeyi unutup beni öpecek.
Bu akþam olacaklarý bilmeme raðmen neden bu kadar tedirginim acaba? Sanýrým bu tartýþmamýz diðerlerinden daha uzun sürdü. Evet, en uzun ayrýlýðýmýzdý bu. Beni unutmuþ olabilir mi? Hiç aramadýðý için böyle düþünüyorum bence. Ama kalbini kýran benim, bu yüzden aramamak için haklý sebepleri var. Bu aptalca fikirlerin beynimi kurcalamasýna izin verirsem sonunda bu akþam planladýðým gibi paspasýn üstünde deðil, denizin dibinde olacaðým!
Pekala, sadece iki blok öteye gideceðim. Kan kokusu almýþ bir köpek balýðý gibi durmadan onun evinin etrafýnda dolaþtýðýmýn farkýndayým. Belki yolda karþýlaþsaydýk bu daha kolay olurdu benim için. Her neyse madem buradayým o zaman rotamý belirleyip, sevgilimi kollarýmýn arasýna alacaðým ve bu sefer kapýyý çalmakta tereddüt etmeyeceðim.
Adýmlarýmý hýzlandýrýyorum. Ýçimde anlatýlmasý güç bir heyecan var. Okuldaki ilk gün annelerinden ayrýlan çekingen çocuklarýn korkusu ve hayatýnda ilk defa yüklü bir maaþ almýþ bir iþçinin sevinci gibi karýþýk ama tam anlamýyla midemi sýkýþtýran bir his.
Evin önündeki caddeyi aydýnlatan sokak lambasýndan kaçmak için yolu uzatýyorum. Bu garip davranýþlarýmýn hepsini içinde bulunduðum duruma borçluyum. Paspasa ayaklarýmý basýyorum. Evin ön kapýsý karanlýk, beni saklýyor etraftakilerden.Önceden kararlaþtýrdýðým gibi fazla savaþmadan kapýyý çalýyorum. Tok bir ses yankýlanýyor içerde. Yaklaþýyor bana doðru ve gözlerimi kamaþtýran bir ýþýk aydýnlanmaya baþlýyor tam tepemde. Kapý açýlýyor, gülümsüyorum karþýmdakine.
Bir adam atletiyle dikilmiþ bana bakýyor. Þaþýrýyorum, içimi panik duygusu kaplýyor. Nereye taþýnmýþ olabilir ki? Gece gece adamý rahatsýz ettim, sorsam tanýr mý acaba? Sapýk olduðuma karar verip beni tartaklamadan önce kýz arkadaþýmýn adýný verip nereye taþýndýðýný sormaya karar veriyorum. Aðzýmý tam açacakken, karanlýk koridordan uçuþan bir gecelik geliyor, adamýn vücuduna dolanýyor. Bana bakýp öylece kalakalýyor, tanýdýk gözler büyük bir utançla beni izlerken, ben ayný anda paspasýn binlerce kat altýnda nefes almaya çalýþýyorum. O ise bir açýklama düþünüyor. Ayaklarým geri geri gidiyor. Bana doðru birkaç kararsýz adým atýyor. Ben yüzümde aptal bir ifadeyle ona bakarken, ruhum çoktan arkasýný dönmüþ dar sokaklara koþuyor. Sonunda daha fazla dayanamayýp bedenimde takip ediyor.
Soluk soluða karanlýða gömüyorum kendimi. Yosun tutmuþ duvarlara yaslanýyorum. Sidik kokan pis sokaklarda çaresizce sürünüyorum. Bir titreme alýyor bedenimi. Ýster istemez ateþe yöneliyorum. Fakirler bana bakýyor sonra omzuma bir battaniye atýyorlar. Elden ele geçen þiþe bana geliyor. Bir yudum alýyorum, acý boðazýmdan aþaðýya kayýyor. Gözlerim görmez gibi kývýlcýmlara bakýyor. Burada kimse akan yaþlara ‘dur’ demiyor. Düþünüyorum, benim onlardan ne farkým var? Bu gece sevgilimin yanýnda benim yerime baþka bir adam yatýyorken, evime gidip uyumaktansa þurada kutulardan birinin üstüne kývrýlýp sýzmamýn, leþ gibi içki kokmamýn, sokaklarda barýnan bir dilenci olup olmamamýn ne önemi var? Her gece rüyalarýmda o yüzü göreceksem uyumanýn, uyanýk olup da onu hatýrlayacaksam yaþamanýn ne anlamý var? En deðerli þeyi, kalbimi kaybettikten sonra… þimdi gerisinin ne önemi var?

Güliz Dülgeroðlu. (01.06)