Bana doðru sýçrama küçük çekirge! Hele de üçüncü
> sýçrayýþýn sakýn önüme olmasýn! Seni yakalamak
> istemiyorum þimdi. Beni kandýrýr mýsýn yine...
> Yüzümü döndüðümde; ses yerinden çoktan kalkmýþtý.
> Faili meçhul bir cümle, ancak bu kadar gerçeðe
> dayanabilirdi. Bütün nabýzlarda atan; ama derinin
> altýnda kalan bir ihanet; ve ilk sýçrayýþ:
> -'Kibritle oynamamý yasakladýðýnýz için yakýyorum
> þimdi bu evi...'
> Penceresinden yýldýzlarla konuþamadýðým bir çatý
> katý, alevlerle yalnýz boðuþuyordu. Merdivenler, artýk
> aný biriktirmeyi býrakmýþ; acýlarýyla öksüzlüðe
> dönmüþlerdi yüzlerini. çerçevesi kül olmuþ cam
> kýrýntýlarý, sokak lambalarýyla anlaþmýþ; son ýþýk
> oyunlarýndalardý.
> Bir zamanlar o evin genç kýzý, selvi kozalaðý
> biriktirirmiþ. koleksiyonunun en deðerli parçalarýysa;
> dedesinin mezarýndan çaldýklarýymnýþ. Her biri bir el
> bombasý gibi gökyüzüne fýrlýyordu; ve geri dönen
> olmuyordu. Belki de yangýn yerinden tek kurtulan
> onlardý. Onlarýn anlattýðý masum ölümler, cinayetten
> kaçmýþtý.
> Ýrkildim birden...Sanki biri elimi tutup beni buraya
> çekti. Yoksa rüya mýydý? Yoksa...? Neyse, düþünmeye
> yorgunum þimdi...Yürüyorum; ve yine o kafenin kapýsýna
> götürüyor ayaklarým beni. Üç katlý bir bir rum evi;
> ama çatý katý halka açýk deðil. Ben de olsam kendime
> ayýrýrdým herhalde orayý. Yine dekýzýyorum ve
> umurlarýnda olmasa da onlarý gitmekle tehdit edip,
> kapý eþiðine oturuyorum; gitmekle kalmak arasýna.
> Ve ikinci sýçrayýþ:
> -'Bestelerim daha çok küçük; bu yatalak piyano
> anlamýyor onlarý...Ellerim ölüyor duyun beni...'
> Karþýmdaki küçük odada piyanoyla seviþen beyaz saçlý
> aþýðý farkediyorum; ama o anýnda boþalýp sevgilisini
> terkediyor. Sonradan öðreniyorum: düþlerine giren
> kuyruklu piyanoyla yaptýðý mastürbasyondan daha çok
> zevk aldýðýný...
> Ona korkarak mý, yoksa acýyarak mý baksam
> bilemiyorum: bakýþlarýmý kaçýrýyorum. Enkolay
> sýðýnaðým elimdeki öykü kitabým oluyor; ama
> kandýramýyorum onu ve yine kurban ben oluyorum.
> -'Senin yaþýndakiler dýþarda eðlenirken; sen niye
> burdasýn ve kitap okuyorsun?'
> -' Ben de böyle eðleniyorum' diyorum susuyor;
> titriyorum...
> Gidiyor; ve elinde çaylarla dönüp masama oturmak
> için izin istiyor. Çok heyecenlenýyorum: ben ve gerçek
> bir sanatçý; hayaller...
> -'Biliyor musun? Kendimi sende gördüm. Ben de çok
> kitap okurdum; artýk okumuyorum; þimdi piyano
> çalýyorum!' diyor.
> Uzun zamandýr ilk kez çocuk gibi seviniyorum.
> -' Ah! Bir kuyruklu piyanom olsa sana geleceðini
> anlatýrdým...'
> Gözleri önüne düþüyor. Bu cümleyi kurarken;
> hayaliyle intiharýnýn katili olduðunu anlýyorum.
> -' Seni tanýrým: yani beni...Aþk olmadan, içindeki
> serçeyi beslemeden yaþayamazsýn. Sen de beni anlarsýn.
> Burada çalýþmamýn tek sebebi; bir piyanoya dokunup,
> yýllar önce elimi tutup 'do' tuþuna götüren hayatýmýn
> kadýnýna 'do'ile baþlayan besteler yapmak...'
> -'Peki o, nerde þimdi? Keþke verdiðin örnekleri
> görebilseydi...'
> -'O, baþka bir dünyada kaldý. Eðer kuyruklu piyanom
> olursa dönerim ona. Sevgimden damlayan besteleri
> anlatabilirim. Küçük evimizde, sobanýn baþýnda
> torunumuza aþký yaþatabiliriz. O da büyür; aþk olur:
> önce anlaþýlmaz çok üzülür; sonra belki de bir gitarýn
> 'mi' teline götürülür eli; ve yüreði ilk kez atar...'
> Gözlerim aðlýyor; yüreðim kanýyor; telefonum
> çalýyor...Annem, yine kýskanýyor beni sokaklardan; ve
> öbür gün tatile gideceðimizi hatýrlatýp,artýk dönmemi
> istiyor.
> -'Gitmeliyim. Yarýn tatile çýkýyorum; ama döndüðümde
> mutlaka geleceðim; burada ol beyaz saçlý aþýk...'
> Susuyor; el sallýyor ardýmdan...
> Ýçimde taþýdýðým bütün yaralarýma tuz basýp.
> acýtmýþtým. Yaþamdan beklediðim ne varsa, en çok da
> özlediðim oradaydý. Uzaklara gittiðimde o sokaðýn
> kirli dumaný bile tütsü gibi gelmiþti. Gittiðim için
> suçlu hissediyordum kendimi ve geriye boynu bükük
> döndüm.
> Ertesi gün dedemin mezarýndan çaldýðým kozalaklardan
> birini alýp, beyaz saçlý aþýða gittim. Sokaða
> girdiðimde kuyruklu piyananun sesini duysam keþke
> diyordum içimden; ama sokak sessizdi. Kafenin
> kapýsýnda kocaman bir kilit vardý; ve artýk yatalak
> piyano bile susmuþtu...
> Çekirgeye inanmaya öyle ihtiyacým vardý ki; kapattým
> gözlerimi...Kaybolsun saklansýn istedim...Oysa o
> çoktan sýçramýþtý üçüncü kez:
> ...Piyanonun bulunduðu odanýn penceresinde bir not
> vardý. Üzerinde 'bana benzeyen kýza ' yazýyordu.
> Yazýlanla þimþekler yaðdý içime:
> ' Kuyruklu piyanom olmadýðý için aþkým yarým kaldý,
> torunumu erken yalnýz býraktým. Hep özledim; hep
> sustum. Yaþatmak için konuþmam lazým artýk:
> Mezarýmdan çaldýðýn selvi kozalaklarý bu þehre
> yakýþmýyor küçüðüm. Birazdan bu ev ardýnda yanacak; ve
> o kozalaklarý þehrin cinayetinden kurtarýp yanýma
> alacaðý senýnle birlikte. Elini 'mi' teline götürecek
> yüz benim...'
> Bu da ne? Düþüyorum...Bedenime dokunuyorum: elim
> kana bulanýyor. Gözlerim yavaþ yavaþ kapanýyor...En
> son ayaklarýma bakýyorum: ve altýnda ölmüþ bir çekirge
> görüyorum. Onun izinde yürüyorum...ANLIYORUM KÝ; BEN O'YUM, O DA BEN...