Ne kadar çok þeye geç kalmýþým meðer..
Seni tanýdýðým gün anladým…Çocukluðuma öykündüm nedense birden..
Yüreðimin gecelerde siyaha boyanmadýðý zamanlara.Karþýlýksýz gülebilmeyi ve yalansýz aðlamayý bildiðim anlara..

Ben hiç bilmedim ki çocuk olmayý.Erken büyüdüðümden belki, babamýn yanaðýma attýðý ilk tokat mýydý? Yoksa arkadaþýmýn yüzüme ilk küfrettiði an mýydý bilmiyorum.Vazgeçmiþtim çocuk olmaktan.Sigaraya on dördümde baþladým, on beþ yaþýmda bir yetmiþliði koca adamlar gibi devirir olmuþtum, on altýsýnda mahallenin kabadayýsý, on yedisinde okulun ipe sapa gelmez aðýr delikanlýsý…Ve yaþ on sekiz.Boyundan büyük iþlere kalkan hergele, polis tutanaklarýna düþülen not: Meskun mahallin belalýsý..

Hatýrlýyorum da o zamanlarý.Nasýlda hýzla kirlenmiþti içimde ki masumiyet.Sevdiðim kýza tecavüz edildiði gün ve tecavüz edenin sarhoþ ve sapýk babasýnýn olduðunu öðrendiðim gün.Ýþte o gün nefretin ne demek olduðunu bütün hücrelerimde hissederek öðrendim.Babam neden gittiðimi hiç anlamadý.. Annem o günden sonra hiç kimse için bir daha hiç aðlamadý.
Kardeþim henüz çok küçüktü. Çocukluðunda “aðabey” diyeceði adamý o günden sonra bulamadý.O gün çocukluðumu býrakýp gittiðim gündü.Ýçimde ne sancýlar büyüdü…

Hani “serseri” deyip geçtiðimiz insanlar vardýr ya.Ýyi tanýrým onlarý.Afili duruþlarý, sert bakýþlarý hem içten içe kýzdýrýr hem de korkutur insanlarý.Oysa içinde sakladýklarý, söylemedikleri, duysan seni aðlamaktan halsiz ve bitkin koyacak öyle anýlarý öyle hikayeleri vardýr ki, inanamazsýn.Serseridirler. Çünkü acýlarýný saklamayý bilmenin baþka bir yolu öðretilmemiþtir onlara..
Belki bende öyle biri olacaktým.Yada ne bileyim.Hani diyorum benim serseriliðim memuriyet sebebi ile maaþa baðlandý ya resmiyet kazanýnca havasý arttý sanki.Sonra gelsin sürgün zamanlarý..Van, Hakkari, Bingöl..Ve daha onlarca þehir..Oradan oraya.Ne çok gülesim gelirdi bilsen.Okundukça elimi tutuþturulan tayin kararlarý.

Sevmeyi hiç bilemedim ben.Belki tam öðrenmek üzereyken iðfal edilince düþlerimde ki bakýþlar, masum dokunuþlar, penceremin buðusuna yazdýðým isim, cüzdanýmda sakladýðým resim..Kirletilince.Yarým kaldý iþte..Sevemedim kimseyi bir görüþte..Yarým kaldý içimde bir þeyler…

Bilmek adýna ne varsa yaptým sonra.Kitaplar okudum, insanlarla konuþtum.Hiç unutmam.Ýzin zamanýmdý.Saçý sakalý uzattýðým bir andý.Gece yarýsýný geçmiþti vakit.Tek baþýma, Ýstanbul gibi yerde, akþamcýlarýn mekaný sayýlan yerde, bir parkta, boþ olan bir bankta uyuyakaldým.Sabah vaktinde bir berduþ üzerime battaniye niyetine kartonlarý örttüðü zaman.
Ýþte o zaman.Anladým bir þeyleri.Aklýn deðil, yüreðin aynasýydý insan.

Bildikçe, öðrendikçe daha çok sevgi ve daha çok öfke birikti içimde.Garip bir þeydi bu.Her öðrendiði þeyde bir parçasýný daha tamamlýyordu insan.Ýyiden ve kötüden.Ne varsa iþte.Tamamlanýyordu insan. Sonra farkýnda olmadan, anlatmaya baþlýyordu.Anlatýrken ne çok þey öðrendiðini görünce iyiden iyiye þaþýrýyordu.Ýnsan dediðin mahluk ilginçti doðrusu..Her türlü acýya kolayca alýþýyordu…

Pervasýz oluþumun, umursamaz duruþumun ve bazen tepeden ukalalýk diye nitelendirilen bakýþýmýn kendimce hep haklý sebepleri vardý.Bana göre insan dediðin þey, korktuðu kadar hayvan, direndiði kadar insandý.Bazen kendimce saçma sapan, manyaklýk denecek düþüncelere dalardým.Mesela
bir maymunun, bir tilkinin, bir domuzun yönettiði ülkelerde gezintiye çýkardým.Tebaasý ayný olan ülkeler.Saçmalýk bu ya,bu ülkelerde tek tük rastladýðým insanlar olurdu.Sokak insanlarýný koruma derneði kurmuþ Maymunlar eylem yapardý.Domuzlar buna karþý çýkardý.Tilkiler kýs kýs gülerdi.Ýnsanat bahçelerinde yaþlý ve yalvaran gözlerle bakan her nevi cins hayvanlarýn fýndýk fýstýk attýðý kadýnlar,çocuklar yaþlý ve bitkin ihtiyarlar ölmeyi beklerdi..Bir domuz gelir.Pislediði tabakta ki yemek artýðýný bu insanlara verirdi.Böyle bir ülkede yaþamak..Kim bilir ne kadar zor olurdu diye düþünür, kurulduðum sobanýn yanýnda, sokak çocuklarýndan daha çok üþürdüm…

Bir de sevmek gelirdi aklýma.Sevemediðim kadýnlarýn yataðýnda uykusuz kalýþýmýn gerekçesini bir türlü çözemezdim.Gerçekten öyle mi olurdu derdim kendime.Gerçekten sabahý bekler miydim? Saçlarýný okþar, uyandýrmadan dudaklarýndan öper, yüreðimi dost kýldýðým kadýný saatlerce seyreder miydim? O zamanda böyle þiirler yazabilir miydim acaba? Gökyüzünü bu kadar sevebilir miydim yine? Bulutun beyazýný, denizin mavisini..Rastladýðým kadýný, Düþlediðim kadýndan daha çok, daha yalýn mý severdim?

Þimdi böyle bir zamanda..Tam da vazgeçecekken aramaktan..
Sana rastlamak da nesi? Ya baþladýðým yerde baþladýðým gün baþladýðým saat..Avucumdan kayar gibi gidiþin..Yüzümde donup kalan gülüþün.Bu neyin sancýsý?

Kavga istiyor sen yaným...

Sen yaným?

Sanýrým susmalýyým……