ï¿½zEdebiyat - eylï¿½l

İnsan öyle bir kaptırıyor ki kendini hayata, durup ardına bakamaz. Bir şeylere yetişmek ister, bir yerlere varmak. Sonra bir bakar, yetişmek, varmak istediklerine; "bu muydu?..", "bunun için miydi?.." der. Düşünceler tek tek gelmeye başlar.
Ağır, ağır çöker hüzün, saklanacak yer bulur. "Kimse duymasın...", "anlaşılmasın..." sıkıntıları basar günün, gecenin bir yarısı... Hesaplaşma başlar içinin en içinde, garip, yalancı bir yüzleşme. "Acımıyor" diye inatlaştıkça acıların en koyusunu duyduğunu inkar eder... En koyusunu... Ah, be hayat!.. Nasıl da kandırmışız kendimizi! Nasıl da masumuz,
çok masumuz!.. Herşey senin suçun. Başımıza gelen herşey!..

Oturup ağladım bu akşam. Hüngür hüngür ağladım. Duvarın diğer tarafındakilerin beni duyacaklarını umursamadan... Burnum aktı, gözlerim şişti, ben ağladım, hem de çok ağladım. Yüzüm kızardı, dudaklarım çatladı, ağladım... Gözyaşlarım ellerime bulaştı, onları üstüme sildim, çok ağladım. O kadar çok ağladım ki tırnaklarım avuçlarımı deldi... Oysa bir sebep yoktu ağlamam için. Üstümde bir çatı var; yatacak bir yatağım, sıcacık yorganım var. Çok şükür yemeğim var, hatta bir kadeh şarap da!

Babam severdi şarabı... Soğuk, çok soğuk geçer kış bizim oralarda. Kar ekimin sonlarında yağar, nisana kadar kalır. Bahçe bembeyaz olur; kışları bembeyaz bir çöle benzer yemyeşil vadiler. Öyle birkaç adımlık bahçeler değil, upuzun bir patika var komşu bahçe duvarına giden... Kupkuru bir kar, kabuk tutar buz olur, üstünde dolaşırsın havadaymışsın gibi...
Aldanırsın beyazlığına, içine işlemeyen soğuna. Akşam olur, yüzün alev alev yanmakta, boğazında sıkışıp kalmış bir yutkunma ateşin sıcaklığına sokulursun, dışarıda tipi fırtınası. Büyükbabam elinde kocaman bakır bir cezve. İçinde biraz şarap ısıtılır, bir fiske karabiber attın mı tamam; işte, ilacım geldi!.. Ah, be hayat...

Oturup ağladım. Çocuk olmadığım için ağladım. Sokak çocukları için ağladım. Ben onlara sarılamadım diye ağladım, misafir edemedim diye... Benim yorganım var, onların yok diye... Hüngür hüngür ağladım... Dışarısı soğuk diye ağladım, oysa kışları çok güzel olur bizim oralarda... Pencereler buz tutar, yüzlerce kristal kelebek konar pencereme... Mısır patlatır annem, bal kabağı tatlısı pişirir... Ihlamur kaynatır, rengi yeşil, emaye bir çaydanlıkta.
Sinemaya gideriz bazı geceler, babam simit alır, bol susamlı... Dönüşte babamın elini sımsıkı tutar kayarım buz tutmuş yolda... Nasıl ağlamayayım ben şimdi?... Dışarısı çok soğuk...

Nasıl ağlamayayım ben şimdi, sevdiğim uzakta... Telefon çaldı, özlediğim sesini dinledim, kelimelerini değil... Her yerde kış şimdi... Gülümsedi, içimden geçirmemiş, konuşmuşum ahizeye... "evet, buraya da kar yağdı, fırtına var ama üşümüyorum, merak etme..." diye cevap verdi. Sesini dinledim, gülümsüyordu.... Kendimi gördüm, aynasız, içimde. Gözyaşlarımın arasında gülümsüyordum. "Üşümüyorum, Sen varsın..." dediğini duydum. Kazağını giyip giymediğini sordum; "
Mehmet'e verdim, memleketine giderken..." dedi. Sonra "montu da bugün, burada, bir çocuğa..." Bütün bunların sonunda öyle bir güldü ki, bahar gibi çiçek açtım...
Ah, be hayat!.. Senin hiçbir şeyden haberin yok...

eylül