“her gece saçlarýný usulca çözerdik,
koynunda uyuduðumuz tek sevgiliydi, hüzün!”

karþýlýklý iki sahaf eski bir bedestende,
kadim bir kitabýn sayfalarýna dalar,
sakýncalý sözler toplardýk,
elbirliði,
kazanlar kaldýrmak için!

“hep korkarak baktýk hayata,
aþk kýrgýný, yürek yorgunu!
kalplerimizde binlerce çizik,
can kýrýðý anlarýn hâtýrâsý
gündüzler geceydi bize
ve gecelerin adý hep hüzün!”

hep akþamlarý uðrardý kapýmýza,
dolaþmaktan bitap,
kýrk kapýnýn kovulmuþu kepâze bir umut,
ve her akþam
üstümüze kilitlenirdi kâbus,

her gece yarýsý
yakalanýrdýk þehre, yine sessizce,
arka sokaklarýnda,
terbiye için gizlice sosa yatýrýlýrken,
askýya alýrdýk umutlarýmýzý!

avuçlarýmýzda ezdiðimiz sigaralardan,
daha çok acý verirdi elbet,
kýrýk bir gönül,
bir ucu yanýk bir sevdâ!

oysa,
herkes gibi iki el, iki göz,
bir beden ve yürek,
ki yaþamak,
bizde öylesine, âdetten bir þeydi!

þehirse, “doðala özdeþ” yazan,
yalaný üstünde,
suyu çýkmýþ sahtelikler üretip,
sevgi sözcükleri söylerdi hikâyeden,
laf olsun diye!

laf olsun iþte!

sen de “laf olsun!” diye oyna körebeyi,
hem kör ol, hem ebe ve hem de saðýr,
resim yap, göz boya,
maskeler çiz ucuz ve eðreti gülüþlü,
yapýþtýr þimdilik,
katran karasý þehrin iki yüzüne!

doldur düþünce torbaný kuru malûmatýyla,
naz yap, göz kýrp, el salla,
öyle bilsin seni, býrak,
gerçeðe uyandýrma!

yine arkasý sýrlý aynandan bak!
yansýtma içini,
tara saçlarýný günü gelene kadar,
yeni bir avuntuyla!

her gece, el ayak çekildiðinde,
sür derdini yüzüne,
melekler çiz gizliden yine içine,
acýyan yerlerine,
içindeki çocuðu hiç uslandýrma!

Þimdi,
inadýna yakana karanfil tak!
sarýl kendine ve sarýn þiiri,
sessizce çoðalsýn avucunda iksir,
bir kalem tutuþtur eline yine ruhsatsýz,
paslanmasýn içinde aþk,
ýslanmasýn dilinde þiir!

*sevgili, süleyman güner'e, saygýyla!..