Umudunu kaðýttan bir uçak yapýp da göðe savurmak da var küçüðüm. Aslýna bakarsan bu ülke hayallerinin süzülüp de, özgürce dolaþan sýnýrlarýný her bir gün yitiriyor. Daha bir nasýrlý annemim elleri, daha bir hüzünlü bakýyorsun kente ve daha bir yorgun bedenin...
Baban bu gün erken gelecek mi bebeðim!
Ellerinde en sevdiðin bonibonlar ve çikolatalý gofretle; sana tüm hayallerin öncesi büyük beklentilerini sunabilecek mi?
Karahisar hiç böyle dik gelmemiþti gözüne deðil mi? Hiç bu gün olduðu kadar kocaman bir kaya kütlesi olarak algýlamamýþtýn. Ýnsanlara bu kadar umarsýz bakmamýþtýn, anlamsýzlýklar yumaðý içerisinde, bir yandan ülkende patlayan bombalarý, diðer yandan yarýn yatmasý gereken kirayý, elektriði, suyu, telefonu ve bir yýðýn diðer ödenecekleri...
Derdi sana düþmüþ gibi, evin anasý, babasý olmuþ gibi... Fatura ödemelerini taze bedenine yükleyen bu fakirlik, kolejdeki yaþýtlarýna kök söktürecek ve iyi bir gelir idarecisi yapacak olsa da, bu eðitimi almana izin verbilecek mi?
Sonra diðerleriyle kýyasladýn kendini bir an...
Onlarýn “var”larý vardý...
Hep onlar sana, “var” olanlarý sayýyorlardý... Sende ise kocaman “yok” lar saklý...
Bir bisikletin olsun istedin. Hani baban bu yýl almak için söz vermiþ, “sýnýfý geçince bu yaz bineceksin” demiþti.
Ne tuhaf, artýk yaz... Sýcak ve sen hala o pencereden kente bir bisiklet çiziyorsunuz, aklýndaki bu özlemi bu sene de tecil ettirecek ýzdýrap argümanlarý gibi...
Bu yol uzun!
Bu yol dar bir yol!
Bu yol da kurtlar barikatlarýný kurmuþ, kýrmýzý þapkalarýyla ve ellerinde meyve sepetleriyle bekliyor seni...
Bu yol, küçük çocuklarýn organlarýný söküp de zengin döllerine pazarlayan þarlatanlarýn,
Bu yol, insanlarý silah zoruyla sokak ortasýnda, diðer insanlarýn þaþkýn bakýþlarý arasýnda soyanlarýn,
Bu yol, bedenini ikram etmeden seni hakkýnla, alýnterinle çalýþtýrmayacak insanlarýn,
Bu yol nerede hangi çukurun olduðunu anlayamayacaðýn, tecrübe ve yaþanmýþlýklarýn kenara itildiði global Türkiye’nin yolu...
Sen þimdi bu yolun bir sapaðýnda, bir ara mahallesinde geleceðine bakarken,
emin ol küçük! Baban da bunlarý düþünüyor!

Bu lirik öykünün son düðümünü kimse çözemedi oysa... Nazik tenli “entellektüellerin” yazmaktan, “kültür zengini mantarlarýn” okumaktan býkmadýðý bir öyküdür bu!
Her suretin altýnda ve her “inceliðin” içinde ayný þeyi görmekten býkmayan bir liman... Gelen gemiler ayný.
Ýþte o algarinalar içinde hep o üçlü vardý;
Seks, para ve yemek...
Hayat sýnýrlarýna bu örgüyü döþeyenler, gökyüzüne bakýp da “Allah” denen iradeyi nasýl algýlayacaktý ki...
Ýç manzarasý yýkým, dýþa açýlan vitrini abide...
Ne büyüksün ki yaratan; Bu yarattýklarýna, içleriyle dýþarýný baþkalaþtýrmaya izin vermiþsin, yoksa nasýl baþarýrdý insanlýk, içindeki iðrençliði gizlemeyi...
Bu çýplaklýðýn kendisi olurdu hiç þüphesiz. Ýnsanýn bir baþka insandan saklayacak hiç bir þeyinin olmamasý halinde yaþadýðýmýz gezegenin iletiþimde kazanacaðý yeni boyutu tefekkür etmekten baþka ne düþünülebilir ki!
Çýplaklýðý kapatmanýn en ilkel yolu, giysileri bedene örtmek olduysa da, içteki çýplaklýðý kapatmanýn yolunu “riya, kibir, ‘desinler’, dürüstlük” yaftalarýyla örtmeyi nasýl da fikir edinip kuþanýyor insan!
Bu algarina hep orda olacak. Siyah, kýzýl, esmer, beyaz tenli insanlarý, varmak istedikleri yere götürecek.
En dürüst’ün içinde riya ve hainlik,
En sedakatseverin içinde, akýl almayacak ihanet!
En güzelin içinde derin bir çirkinlik,
En naziðin içinde büyük bir kabalýk,
...Ve bu liman aðlayacak.
Dünya dönecek, o liman haðlayacak. Kendisine yaklaþmakta olan Algarinayý hissettikçe o liman aðlayacak ve o liman aðlayacak!
Çepellenen dünya, her döngüsünde bu aðlayýþýn dýþa vurumu, gözyaþlarýný emecek, emecek ve rahatlayacak. Emilen göz yaþý katý halden gaz haline geçeip göðe sonra da yaðmur olup yeryüzüne düþecek. Daha katýsý kar olup donduracak. Ama kimsenin bundan haberi olmayacak.
... Ve bu liman aðlayacak.
Limanda bekleyen ve umudunu kaðýttan bir uçak yapýp da göðe savurmak isteyen küçük kýzýn ellerinde patlayacak dünya, dünya aðlayacak. Küçük kýz, baktýðý noktaya odaklý, hiç ayýrmadan gözlerini, yaþadýklarýna anlam yüklemeye çalýþacak ama bulamayacak.
O küçük kýz aðlayacak.
Önce soru soracak kendine, yanýtlarýný bulamayacaðý bir çok soru...
Yanýtlarýný bulamayacak ve aðlayacak.
Algarina yükü o denli kokmuþ olmalý ve o denli acýtýr olmalý ki toprak, içindekileri kusacak yeryüzüne; toprak aðlayacak....

Sonun bir öncesi... Güneþ tepemizde ve sýcak... Sokaklar et pazarýna dönmüþken ve hacý amcamýn gözleri bir yosmanýn kalçasýna deðerken...
Sakalý olan adam, içindeki çýplaklýðýn dýþa vurumunu örtmeyi unutmuþken yakalanýyor. Az önce ilahi adaletten bahsederken, vahþiliðini yosmanýn kalçalarýna süreterek dindirmeye çalýþýyor.
Bu bir yanýþ mý, yanýlýþ mý yoksa yanlýþ mý?
Az önce peygamberden bir hadisi iliþtirmiþ kentin bilgini...
“Onlara söyleyin, ellerini, dillerini, bellerini ve gözlerini sakýnsýnlar haramdan”
Bitmeden sözleri metresinden haber geliyor. Sekreter olarak çalýþtýrdýðý bu metres, sunduðu beden karþýlýðýnda hasýl olan ücretini talep ediyor... Adamýn çýplaklýðý paçasýndan akarken, somut hezeyanlar sisilesi boðazýný gemliyor. Metres þaþkýn, yosma memnun halinden; adamsa böcek olmuþ...

Umudunu kaðýttan bir uçak yapýp da göðe savurmak da var küçüðüm. Aslýna bakarsan bu ülke hayallerinin süzülüp de, özgürce dolaþan sýnýrlarýný her bir gün yitiriyor.
Bir payanda þart; eðilen bükülen, zaman zaman düþecek gibi olan ruh denen üfürüðü yerinde tutmaya bir payanda...
Lentolarla arayý baðlayacak, sonra da horasanla sývayacak bir harç...
Çaðýn boþluðunu kapamaya güçlü bir inanç...
Öðütçülerin uzlet aþký gibi, sýrtýný dönüp gittiðin an kaybolacaksýn unutma!
Vakarlý bir hayat!
Ýzzet ve þeref
Erdem ve idealizm!
Bunlar için terleyen, týrnaklarýnýn son ucunu köreltene dek, yüreði inim inim sýzlayana dek, zorlayarak, zorlanarak, aþaðýlanýp, ezilerek, ama baþararak yürümek...
Ruh ve beden üzerinden ticaret yapmadan, elde etmenin birincil ölçütünün yaltaklýk olacaðýný düþünmeden, bildiðini, doðruyu aramaya yönel.

Sen þimdi bu yolun bir sapaðýnda, bir ara mahallesinde geleceðine bakarken,
emin ol küçük! Baban da bunlarý düþünüyor!
Gelecek planlarýnýn mezara kadar kýsýtlandýðý bir zaman diliminde, “ölü” olma sýfatýna kadar süren bir planlama ile yaþamak...
Gelecek dendiðinde, hayatta var oluþ sürecini hesaplayarak ne yapmamýz gerektiðini, kafamýza çaka çaka anlatan ve palazlanmayý aþýlayan okullarda; bu gelecek nasýl geçeçek!
O liman hep aðlayacak...
Gelecek olanýn endiþesi ve “gelecek” in hep bir noktada kesilmesi “gelmeyecek” hislerinin büyümesiyle çýldýrtacak bizi...
Hacý amcamýn dünyaya açýlan pencereleri yosmanýn kalçasýnda... dokunulmadýk yüzölçümünü pas geçmeden, “siktiret günahý” derken içi, iç çýplaklýðý ile dýþ çýplaklýðýný birleþtirmeyi baþarýyor. Saklamak, ahmaklýk o an; her þey yosmanýn kalçasý, kapsama alanýndan çýkana dek...

Ruh mu,
Beden mi,
öfke ve cesaret mi,
kalmak mý gitmek mi,
sevmek mi, ihanet mi?
Bu liman aðlayacak!
Açýktaki algarina, o limana yanaþýyorken, o liman hep aðlayacak. Kardelen topraðý yararak, kar üstünde yer bulacak; insan donacak!
Günebakan, baþýný ýþýða dönerken, insan yüz çevirecek ve o liman aðlayacak...
Tam severken, en uç noktada, bir kadýn çekip gidecek.
Ne hacý amcam cevirecek baþýný yosmadan, ne de “Allah” demekten alýkoyacak kendini...
Ne o patron güzel sözlerden vaz geçecek, ne de metresinden...
Ne o liman vaz geçecek aðlamaktan, ne de ben yazmaktan býkacaðým...
Umudunu kaðýttan bir uçak yapýp da göðe savurmak da var küçüðüm...