Otlarým yanar, sensizlik nadasýnda topraðým...
Birazcýk dinlensin, büyüsün yeþersin, gelmiþin...
Hiç bir þey diyen bir cümlenin,
Ortasýna terkedilmiþ bir kelimeyim.
Öznesiz, zamansýz, zarfsýz, mektupsuz, adressiz!
Seni aradým dün, bir körebeyim
Çýk ortaya no’lur, yaralarým iyileþsin!
Çok zaman geçti, çok zaman geçti
Haber vermeden gelme, zor olur!
Ürkerten aným kýskanýr, aðlar belki
Ama ben aðlayamazsam gücenme ne olur!
Gözlerim bitti!
Dört yaným hasret, unutulmuþ bir ada gibiyim.
Açýklarýmda batmýþ, yüz binlerce gemi,
Limaný yorgun yastan!../

Teker teker ektim. Sulayýp büyüttüm. Annenin çocuðuna þefkatinden geldi umudum ve sevgim bir ulu çýnar misali... Bekledim hem de çok bekledim. Her an gelirsin diye, her an hazýr hissettim kendimi ve kalbim bu güneþe uzandý her daim. Otlarým yanar, sensizlik nadasýnda topraðým.

Gidiþini hatýrlýyorum. Kara bulutlarý toplayarak, ekinlerin üzerine bardaktan boþanýrcasýna bir deli yaðmur. Ve bir deli boran kopardýk.
O þarkýlar ne anlatýrdý, o türküler ne söylerdi. Þiirlerim neredeydi, yazýlarým ne anlatýyordu... Komik ve acý tümcelerimi sararken tüm söylediklerim havaya karýþtý ve “Hiçbir þey” diyen bir cümlenin ortasýna terkedilmiþ bir kelime gibi kaldým; Öznem yoktu, zamaným yoktu! Bundan da ötesi; zarfsýz mektupsuz ve adressiz kaldým.

Seni aradým dün, bir körebeyim. Hiçbir zaman da bulamadým. Çýk ortaya no’lur, yaralarým iyileþsin. Çok zaman geçti bilirsin.

“Zemheri soðuðu”na boyun eðiyor þehir...
Ve “yüzsuyumu dökerken” bir ömre; þimdi “yer demir, gök bakýr” sanki...
Ýmkansýz mý dersin?
“Ýmkansýz deme” ne olur? Yaz bitti ne de olsa! Þimdi o koca paltoyu sarýyorum üþüyen bedenime... Eldiven atkým da var sert soðuklara, o kadar ýslattým ki yanaklarýmý,
geldiðinde göremezsen bir damlacýk þaþýrma!
Seni aradým “her dün” ve ben bir körebeydim! Aradým, hep seyrine hayran kaldýðým yýldýzlara sordum. Bu “oyun”un en umutsuz dakikalarýnda bile “bulurum umudu”yla düþledim seni. Her defasýnda bulamayýþýn kahrýný görmeden, söylediklerini tekrarlayarak, bazen haykýrarak yineledim.
Bu yitik gecelerin kývrýmlarýnda o kadar çok söyledim ki þarkýmýzý,
geldiðinde söyleyemezsem kýzma...
Bu gece de gözlerim kaydý, dayanamadým baktým... Sýra sýra dizilmiþ, beni söylemiþ gibiydi yýldýzlar... Bir þiir gibiydiler hepsi; “son gecem olsa da görsem” diye, hasret ve özlemle, bir de tutkuyla baktým hepsine... O kadar büyüdü ki bu tutku içimde, vuslata aþýk bir maþuk oluvermiþ gibiydim ve o kadar derin bir bakýþtý ki bu;
Geldiðinde bakamazsam gözlerine, ayýplama beni!
Tüm ferasetimle dikildim cumba dibine;
Kanýmý damýttýðým gecelerden biri daha ipil ipil akýyor. Görüyorum!
Görüyorum; beynimden dökülen her cümleyi, kalbime akarken görüyorum. Kalbime akýttýðým her satýrý savururken yýldýzlara...
Bu ne zor bir gece...
Bu nasýl uyku aralýðý; rüyalarýmdan yýrtarak evren kabuslarýna tutulup da yakarcasýna bedeni, eritircesine cismi...
Her söylediðim yanký olup neden geri geliyor ve ben hep korkuyorum
Geldiðinde gülmüyorsam darýlma
Yüzümü duvara döndüm. Kollarýmý birbirine kenetleyerek saymaya baþladým.
1-2-3-4... “Gözlerimi açýyorum” dedim, ancak bir “týk” bile gelmedi senden!
5-6-7-8 yoksun...
ve 9’dan yukarýya doðru saymaya baþladým.
Seni aradým dün, bir körebeyim. Çýk ortaya no’lur, yaralarým iyileþsin! Çok zaman geçti, çok zaman geçti. Haber vermeden gelme, zor olur! Ürkerten aným kýskanýr, aðlar belki!..
Ama ben aðlayamazsam gücenme ne olur! Ve gelirsen bil ki gözlerim bitti, gözlerim bitti...

Dört yaným hasret, unutulmuþ bir ada gibiyim.
Açýklarýmda batmýþ, yüz binlerce gemi,
Limaný yorgun yastan!..