Sabýr bir derviþin azýðýdýr derdi babam. Ve acele kararlar en büyük felakettir insanoðluna. Diþi kýrýldýðýnda bile “Onlarý affet Allah’ým” diyen bir peygamberin ümmeti için anlamak zor deðil…
Sabýr…
Mecnunun gözleri kör eden, ayaklarýný yerden kesen bir aþka, bir ömür sabrettiði gibi…
Yusuf’un küfür zindanýnda Zeliha’ya haykýrýþý, Musa’nýn, “saray çocuðu” olup da koca bir zihniyeti yýkýþý ve Veysel’in görmeyen gözleriyle yazdýðý nota kadar anlamlýdýr…
Yarým kalmýþ bir tuðla dizisinin tamamlanmamýþ en son noktasýna koy bu cevheri…

Hakkaniyeti bir Afrikalý çocuða çok görenlerle, “sevgi bencili” arasýnda ne fark olabilir ki!
Merhameti kalbinde kilitlemiþ bir adamla, mezarda yatan bir diðeri arasýnda ne gibi bir baðýntý kurulabilir ki!
Evet, bazen zorbalýk, iyiliði halt edebilir. Bunun bir kazaným olduðunu söylüyorsan, “payýna düþen dünyalýk kârýnla” ayrýlsýn evrenden…
Erdem, bazen aç kalmaktýr.
Son bozukluðu bastonlu, yaþlý dilenciye uzatabilmektir. Tanýdýðýmýz bir çocuðun yanýna varýp, çocukluðu bir kez daha yaþamaktýr.
Erdem, bir teheccüd vakti, tatlý uykuyu bölüp de dakikalarca aðlayabilmektir. Ya da Kuþluk’ta doðarken güneþ, cama yansýyan güneþe birkaç kelam savurabilmektir…
Ne kalýr ki geriye…
Beraberimizde götüreceðimiz birkaç küçük çeyizlik bile olmayacakken üzerimizde; çýrýlçýplak bir beden,
Üstelik korkuyorken,
Üstelik en sevdiðimiz bile yanýmýzda yokken ve bunlarýn farkýnda olup da hiçbir tepki veremiyorken…
Bu kýrýþýklýk kapanmaz. Þu göz halkalarýnda toplanan… Alnýndaki ince ince döþenmiþ çizikler; ne pudra, ne maskara…
Beyazlarýný kapatmak için de “insan yaratma þirketlerinin” ürettiði kozmetik boyalar da, içindeki gerçeði örtmeyecek hiçbir zaman…
Akan zamana tersten yaklaþmaya çalýþmak, kendini inkâr eden insanýn son numaralarýndan gayrý ne olabilir ki…

Hayat sonbahar…
Bizler de yaprak gibiyiz sanki…
Her mevsim solup doðaya karýþan þu yapraklar, ne kadar da benziyoruz onlara… Her mevsim yepyeni yapraklar selamlýyor yeryüzünü…
Yaz biz?
Ýnsanlar doðuyor ve ölüyor. Yaþam döngüsünde hiç kimse bu “felaket zinciri” anlamlandýramýyor. “Gidenlerin” yerine her mevsim “gelenlerin” olmasýndan mýdýr, bu buhrana anlam verememek?

Gönlüm sabýr!...
Tüm çýrpýnýþlarýmýz, insanlýk libasýný kuþanmýþ parlak ay ýþýðý olabilmek için olsun!
Aþkým sabýr!
Tüm sevgimiz, bu kutsiyeti yaþatmak için olsun…
Kýskanmadan ver sevgini bana, gurur yapmadan…
Teslim ederken canýmý, iki þey olacak aklýmý kurcalayan;
“Gidenler” ve geride “Kalanlar”
Bana iyi bir evlat ver, kalanlar için gönlüm ferah olsun!
Bana sýratýn müstakim bir aþk ver. Ver ki, “gidenler” olarak azýðým olsun!
Sabýr!
Bir gece secdeye vardýðýnda, þahdamarýnda bir gücün dolaþtýðýný fark etmektir.
Çünkü odur þahdamarýmýzdan daha yakýn olan, bize en yakýn!..
Ellerini kenetleyip düþündüðünde, biçimsel olarak bu garip döngünün, öz de ise, geri gelemeyiþin riskini anla!
Anla ki,
Seni “her þeye raðmen” bir aþkla sevdiðimi bil!
Anla ki, gözlerinin hatýrýna deðil, gönlümde sonsuzluða açýlan bir yol edasýyla sevdiðimi bil!
Seni “bembeyaz” sevdim.
Seni bir çocuðun masum bakýþlarýndaki “melek edasýyla” sevdim.

Sabýr bir derviþin azýðýdýr derdi babam. Ve acele kararlar en büyük felakettir insanoðluna. Diþi kýrýldýðýnda bile “Onlarý affet Allah’ým” diyen bir peygamberin ümmeti için anlamak zor deðil…
Sabýr…