Güzel bakýþlý, güzel görüþlü, güzel gülüþlü, güzel düþünüþlü, güzel duyuþlu bir prensesin yaþadýðý bir ülke varmýþ. Günlerden bir gün, ülkenin güzel prensesi gece uyurken su içmek için kalkmýþ; o esnada çakan þimþeðin ýþýðý güzel prensesin gölgesini duvara yansýtmýþ. Ama bu yansýyan gölge o kadar korkunç gözükmüþki o an, güzel prenses o günden sonra hiç gölgesine bakamaz olmuþ. Büyük bir vesvese, evham tüm benliðini kaplamýþ... Bu yüzden gündüzleri dýþarý çýkmýyor; kimseyle konuþmuoyr; sürekli karanlýk yerlerde dolaþýyormuþ. Dýþarýya aysýz gecelerde çok nadiren çýkýyormuþ. Aydýnlýða çýkýnca gölgesinin kendisine tekrar canavar gibi gözükeceðini zannedip korkuyormuþ!. Sarayýn bodrum katýnda, karanlýk, rutubetli, küf kokan bir yerde uyumaya baþlamýþ. Babasý olan kral, bu durum karþýsýnda günden güne eriyor, kýzýnýn bu durumuna çok üzülüyordu. Baþvurmadýðý alim, medyum, akýllý insan kalmamýþtý. Kimi danýþtýysa, kimden fikir aldýysa bir türlü düzelmemiþti durumu...

Günler geçtikçe prensesin güneþ görmeyen vücudu çirkinleþmeye, üstü baþý daðýnýk pejmürde, bir hal almaya baþlamýþ. Bu durmu görenler, onun prenses olduðunu bilmeseler sýradan bir hizmetçi bile sanacak kadar kötüymüþ üstü baþý. Günlerden bir gün, prenses gene bodrum kattaki karanlýk, nemli,rutubetli odasýnda uyurken birden " güneþ tutulmasý " olur. Gündüz vakti ortalýk gece karanlýðýna bürünür. Tam o esnada uyanan prenses, vakti, gece sanýp dýþarý çýkar. Saraydan epey uzaklaþtýktan sonra güneþ tekrar yüzünü göstermeye baþlar. Ortalýk tekrardan aydýnlýk olmaya baþlayýnca kýz korkar!: hýzlý bir þekilde hava aydýnlarnýr. Prenses ne yapacaðýný þaþýrmýþtýr!, etrafta aydýnlýðýn verdiði gölgeler belirir. Prenses tir tir titremeye, beyaz teni heyecandan kýpkýrmýzý olmaya baþlar, kalbi minik bir serçeninki gibi hýzlý atýyordur, nefes alýþlarý sýklaþmýþtýr....Çok korkmuþtur. Uzun yýllar gündüz dýþarý çýkmamýþtýr. Çevredeki kuþlarýn sesleri ona, dipsiz kuyulardan gelen ne olduðu anlaþýlmayan homurtular gibi gelir. Gözleri aydýnlýðý unuttuðundan o kadar sýký kapatýrki gözlerini, hiç açýlmamak üzere mühürlenen firavun kabiri gibi... . Senelerdir bodrum kattaki nem, küf kokusundan burnu çevredeki güzel çiçeklerin kokusunu zor algýlýyordu . Yere kapandý prenses, aðlamaya baþladý. Sýmsýký kapanan gözlerinden bir damla yaþ aktý bir gelincik çiçeðinin üstüne. Sabah yaðan çiy tanesi gibi kondu gelinciðin üstüne... Güneþ ýþýðýnýn vurmasýyla gelinciðin üstündeki gözyaþý, seher yýldýzý gibi parýl parýl parladý birden..Gelincik dile geldi:

Neden kaçarsýn gölgenden canavar gibi

Sen doðduðundan beri seninle deðilmi ?

Eziyet etse yaratýrmýydý hiç Yaratan

Gölgen olmasaydý ne anlýyacaktýn aydýnlýktan !

O anda prensesin vesvesesi eçti. Artýk korkmuyordu gölgesinden ve diðer gölgelerden. Herþey eskisi gibi güzel gözükmeye baþladý. O an anladý, bizi Yaratanýn hiç bir þeyi eziyet olsun diye yaratmadýðýný. Biz kendi kendimize eziyet ediyorduk. Hayata hep yanlýþ yerden, karamsarlýk gözlüðüyle bakýyorduk. Baþýmýza gelen ufak bir olay bile bütün hayatýmýzý karartmaya yetecek kadar aðýr geliyordu bize. Biz, duvarda gördüðümüz þekillerden, hatta kendi gölgemizden bile korkunç anlamlar çýkartýyorduk. Bu korkunç anlamlara o kadar çok inanýyordukki, sonunda kendi gölgemiz altýnda eziliyorduk. Hayattan hiç bir zevk alamýyorduk. Bakmasýný bilmeyen gözler; duymasýný bilmeyen kulaklar; sevmesini bilmeyen gönüllerimiz var. Ama Allahtan da bize en büyük rahmet bize gönderilen bir kýlavuz var: bize nasýl sevileceðini gösteren akýllarýmýz var...