Tek bir gece…
Tek bir kâbus…
Öncekilerden pek de farklý deðil…
Yine ölümle ilgili…
Týpký öncekiler gibi…
Ne deðiþti ki?
Hiçbir þey?
Her þey?
Her þey…
Artýk baktýðýmda eskisi gibi görmüyorum…
Artýk baktýðýmda pek bir þey göremiyorum,
Her yerde tek bir þey var…
Çünkü gerçeði gördüm…
Diðer her þey anlamsýz…
Eskiden bir hiçmiþim…
Þimdi?
Peki þimdi?






Tüm sýnýfý yardým yine. Formdayým bugün. Hoca da havasýnda sataþmýyor bana. Neyse, matematikten sonra lazýmdý zaten böyle bir þey. Oh, zil de çaldý! Gideyim bir hava alayým ya; bu ne sýcak…

“Mehmet biraz konuþabilir miyiz?”
“Evet hocam??”
“Dersin huzurunu bozmaya devam edersen külahlarý deðiþiriz! Sözlüne bir sýfýr istemezsin herhalde?”

Sanki çok umurumdaydý ya! Okul beni ilgilendirmiyordu artýk. Ben çizer olmak istiyordum. Seneler boyu hocalarým sevdiðim bir iþi yapabilmem için üniversite sýnavýnýn ne kadar önemli olduðunu anlatmýþlardý bana. Ben de aptallýðýmdan ya da insanlara olan güvenimden dolayý dinlemiþtim onlarý.
Aslýnda tekrar düþününce; bu mantýksýz bir bakýþ açýsý. Ýnsanlara güvenmek zaten yapýlabilecek en büyük aptallýk deðil miydi?

“Hayýr hocam! Ben gerçekten çalýþýyorum! Kamyon çarpsýn ki yaa!”

Tüm insanlar ayný. Bazýlarý benden daha kötü. Bazýlarý biraz daha iyi. Ama sonuçta; hepsi ayný. Hepsi birer bencil ruh ve yalancý birer beyin. -bazýlarýnda olduðundan emin olamasak da- Tüm beyinler yalancýdýr. Kararlarý ruh vermelidir aslýnda. Ama beyin mükemmel bir þekilde yaptýklarýmýzý saptýrtýr. Bizi küçük düþürür. Bizle dalga geçer. En beklemediðimiz anda vurur bizi. Önem verdiklerimizin önünde küçük düþürür.

“Çarpýlacaksýn oðlum yemin etme! Dersin akýþýný bozma bir daha yeter. Gülecek bir þey varsa hep birlikte güleriz ama uzatmanýn âlemi yok.”

“Önem” verdiklerimiz. “Sevgi” deðil. Kimsenin birilerini gerçekten sevebileceðine inanmýyorum. Arkadaþlýk ya da aþk. Hatta akrabalýklar bile…
Hepsi birer yalan. Aslýnda hiçbiri birbirini sevmiyor.
Sevemezler çünkü.
Duygular yalan aslýnda. Hepsi birer hormonun beyinde gösterdiði etkiden ibaret. Moleküllerin sýralanma þekline göre seviyor veya nefret ediyoruz. Kavga ediyor veya seviþiyoruz.
Annenizin neden sizinle ilgilendiðini sanýyorsunuz? Sadece bir hormon. Size hamileyken salgýlanan bir hormon. Tek sebebi bu.

“Peki hocam; dikkat ederim bir daha.”

Tabi bazýlarýnýn hormonal yapýsý bozuk olabilir. Ya da belki de ben býktýrmýþýmdýr hakikaten annemi. Bana olan nefretinin baþka bir sebebi olamaz zaten. Benim sebep olduðum bir hormon. Ya da eksik salgýlanan bir hormon. Bu nedenle benden nefret de etse benimle ilgileniyor, beni besliyor…
Gerçek hangisi olursa olsun pek de önemli deðil. Elimizde olan bir þey yok. Kaotik bir düzen içerisinde devam ediyoruz yaþamaya.
Bahçe de dolu baya.

“Selam genç naber?”
“Noolsun ya alýþmaya çalýþýyoz bu saçmalýða.”
“Çalýþ çalýþ alýþýrsýn belki.”
“Sen ayrýlmýþýn seninkinden nooldu?”
“Boþver o kaþarý yaa. Sen napýyon oðlum?”

Benden nasýl olur da birini sevmemi bekleyebilirdi ki? Dünya üzerinde benim sevgimi hak edecek kadar aþaðýlýk bir diþi var mýydý?

“Bizim çift kiþilikliden beri bi numara yok kanka”

Nasýl birini sevebilirdim ki? Duygulara yenilmek? Ya da benden daha da kötüsünü mü bekliyorlar? Diþileri sadece bir þiþme bebek gibi görmemi mi bekliyorlar? Kendimi tatmin etmek için kullanmamý?
Zevk için seviþen iki canlýdan biri insan. Bu yüzden gerçek aþk yok. Bir dürtü ve bir zevk. Baþka bir þey deðil. Gelecek nesli oluþturma ihtiyacý duyuyor insanoðlu. Arkamýzda bu dünyayý daha berbat bir yere çevirebilecek birilerini býrakmalýyýz mutlaka.
Peki ben? Yo; ben kesinlikle böyle bir hataya düþmeyeceðim. Gelecek nesil benden genler taþýmamalý. Hatta riske de girmeme gerek yok. Nasýl olsa asla evlenmeyi düþünmüyorum.

“Nasý yedi kýz seni ama?! Önce park köþesine çekmiþ iþini görmüþ sonra da bi mendil gibi atmýþ iþte!!”
“Oðlum þu þakayý yapma þöyle ulu orta! Millet sonra harbi bi halt yaptým sanýyo!”
“Yapmadýn mý lan doðru söyle! Polis de oraya hava almaya geldi di mi? Sizin de sadece hatýrýnýzý sordu!”

Bana ne! Ýsterse benim saçma bir dürtüye yenildiðimi sansýn!

“Oðlum biz bi böyle kýz bulamadýk! Ne ballý adamsýn yaa!”
Tabi ki de kýzýn aklýnda da yoktu böyle bir þey. Ama olsa bile bu kadar insaný hormonlarý yönetirken onu suçlayabilir miydim? Onu suçlayabileceðim tek konu; bula bula benim gibi bir tipsizi bulduðu yönünde olabilir.

“Lan oðlum bi halt olmadý diyorum sana yaa!”
“Neyse ya kanka hade sýnýfa çýkalým; þimdi baþlar hocalar yukarý kovmaya milleti.”
“Oðlum yannýz ben çok acýktým yaa! Ne zormuþ lan yazýn oruç tutmak! Ben böyle adaðý var ya!”
“Þerefsiz kimyacý yüzünden sýnýfta kalsan daha iyiydi di mi? Tutucan artýk mecbur!”



Of ne sýkýcý ya! Biyoloji hem beceremeyip hem de sevmediðim az dersten biri sanýrsam. Ýnsan niye yeteneði olduðu alaný sevmez de beceremediði dersi sever ki? Nasýl bir hatalý üretimim ben ya!
     Tek bir alan kaldý geriye sevdiklerimden. Çizerliði de beceremezsem sevdiðim bir iþi yapma ihtimalim yok artýk. Neyse ya çizdiklerimi beðendi millet. Keþke daha önceden baþlasaydým çizdiklerimi göstermeye. Ama ya ben sevineyim diye yalan söyledilerse?
     Bir insan neden ben sevineyim diye bir þey yapar ki? Neden bir insan bana önem versin ki? Ama düzen böyle; herkes hak ettiðini alamýyor. Ne kadar çabalayan insanlar düz lisede okurken ben burada dalga geçiyorum. Hakikaten þerefsizim ben ya!

     “Mehmet kaça ayrýlýrmýþ tek hücreliler?”
     “Immm? Ýki?”
     “Otur yerine otur. Âdem kalk sen söyle!”

     Hayatým boyunca ben kaç tane tek hücreli canlý göreceðim ki onlarý ayýrma ihtiyacým olsun! Ne saçma bir sistem bu! Neyse ki benim okumaya ihtiyacým yok. Çizer olacaðým ben.

     “Aferin Âdem. Evet, Mehmet kaça ayrýlýrmýþ tek hücreliler?

     Ne dalgýn bir adam odum ben böyle?! Karþýmdaki insan konuþurken onu dinleyemiyorum bile artýk! Bana neler oluyor? Bir daha nargile mi? Tövbe! Ama bira? Onun için deðer bak!

     “Hayýr Mehmet! Azýcýk derse ver kendini! Sözlüne bir 20 aldýn!”

     Al sen o 20’yi…
.     
     Bana ne ya bu tür þeylerle uðraþamayacak kadar tembel bir insaným ben. Hem karným aç benim. Susuzum da. Sahurda yakalanacaðým korkusuyla bir þey de yiyemedim ki! Ýnsan ailesinden gizli oruç tutar mý be! Ýþ benim yaptýðým da ha!


     ……………
     …………..
     …………….
     …………..

     
“Anne hayýr yemiyceeeem! Git baþýmdan yaa! Kapýyý bulduðun gibi býraksana hayvan!!”

     Açým iþte; aç! Ölüyorum açlýktan! Allah’ým yardým et ya! Sabahtan beri ayný sayfa açýk önümde tek bir soru bile çözemedim! Ah, karným!

     Dur bir dakika! Þu müziði kýsayým bir…
     Evet ezan! Akþam ezaný! Kurtuldum! Oh be!!

     “Anne ben acýktýýým!!”
     “Git ýsýt yemeðini! Bizle yeseydin ya kasiyer. Okuyamazsan olacaðýn o! ”

     Allaaaah! Tas kebabý! Yumul oðlum Mehmet!

     “Lise mezunu ne halt edebilir ki! Memur bile yapmýyolar artýk lise mezunundan! Üniversite diploman olmadan hiç bi halt olamazsýn. O arkadaþýn sandýklarýn var ya üniversiteyi kazanýnca hepsi yüzüne bile bakmicaklar senin!”

     Patates kýzartmasý yok mu bunun yanýnda yiyecek? Püre de yok! Neyse bak ayran buldum en azýndan! Hiç böyle acýkmamýþtým ya!

     “Öðretmenlerin seni adam yerine koymuyolar bile! Koysalar seni yurda alýrlardý. Senin onlarýn yüzünü kýzartman lazým. Bunun için iyi bi yere girmen lazým! Gir ki bak ben burayý kazandým de onlara!”

     Aaa! Kardeþimin brownie’si var burada! Of nasýl da yerim þimdi var ya!

     “Öðrendim ben günde 180 soru çözmeyen kazanamýyomuþ! Üstelik 3 saatte çözmen lazýmmýþ ki esas sýnavda yetiþtirebilesin sýnavý!”
     “Anne ya sus bi! Ne zaman dinledi ki abim seni? Senelerdir konuþuyosun bi kere senin dediðini yaptý mý?”
     
     Oh be dünya varmýþ! Ne kötü bir þey açlýk!

     Aaa! Kim girmiþ msn’e biraz konuþayým; sonra çalýþýrým biraz. Ama benim çizim de yapmam lazým! Kendimi geliþtirmeliyim!

     ……
     …...
     ……
     …...

     Saate bak kaç olmuþ!

     “Kime diyorum ya! Kapatsana o bilgisayarý! Aç þu kapýyý hadi kardeþin yatýcak! Hepimizin uykusu var uyicaz seni beklioruz!”

     …..
     …..
     …..
     “Meral sen uyimicak mýydýn yalancý karý seni!! Gürültünden uyiyamýyoz burada!! Kaç kere dicem ben gelmeden bitirin bütün iþlerinizi!! Sabah altýda kalkýyorum ben uykumu almam lazým! Dokuz saat uyumadan alamýyom iþte uykumu!!! Kýrýcam bi tarafýnýzý sonunda!! Bu þerefsizin oðlu da bu saatte duþa giriyo!! Sekizde girsene þu duþa eþþoðlu eþek! Sen bu hale getirdin bu çocuðu adi karý! Aslan parçasý gibi çocuktu bu! Üçüncülükle girdiði okuldan sondan üçüncü çýkýcak bu!! On sekizinde kapýnýn önüne koyicam eðer kazanamazsa üniversiteyi! Kazanýrsa bikaç sene daha bakarým yok kazanamazsa direk kapýnýn önüne!”

     “O. Çocuðu! Senin yüzünden babanla boþanma noktasýna geldik! Sen hala kavga etmemize sebep oluyosun. Çýk þu duþtan artýk doðurdun mu içerde kasiyer!”

     ……..
     ………
     ……..

     Yarýn oruç tutsam mý acaba? Beden var ama?! Düþer kalýrým herhalde yarýn tutarsam… Keþke arkadaþlara da söz vermeseydim okuldan kaçacaðým diye. Ýki ders matematik var… Keþke önceden bir baksaydým… Satarsam adamlarý bu iki olur.. Ýki ders de biyoloji var! Allah kahretsin ya! Ne halt edeceðim ben! Kaçsam bunlar saçma saçma þeyler yapacak ben sýkýlacaðým orda, biliyorum; hep öyle oluyor! Neyse kafa adam gelirse kaçarým! Ben saati kurayým gene dörde de o anki ruh halime göre karar veririm tutup tutmayacaðýmý orucu.

     …….
     ……
     …….

     Ben rüya görmem. Sadece çok seyrek kâbuslar… O da uyuyabildiðim zamanlarda…

     …….
     …….
     ……..

     Ha? Ne? Sus sus; uyanmasýn babamlar! Niye kurdum ki saati? Ne diye tutacaðým ki bugün? Dün tuttum iþte borcumun bir gününü! Beklesin azýcýk; borcumuz borç!

     zzzzzzzZZZZzzzzzzZZzzzzzzzzzZZZzzz

     Yok yok; tutayým ben gene de. Kaçarým arkadaþlarla da bedene de girmem. Bir gün oruç borcum kalýr geriye.

     zzzzzzzZZZZZzzzzzzzzzZZZZzzzzzzzzzzZZZZZzzzz

     Aaa! Þansa bak uyuya kalmýþým! Bu saatten sonra sahur yapýlmaz ki! Neyse iyi oldu bu; okula gider, bedene de girerim! Cuma tutarým birini; birini de pazartesi olur iþte…


     ZZZzzzzzzzzzzZZZZZZZZZzzzzzzzzzzzZZZZZZZzzzzzzzz

     
     Karanlýk…
     Sadece…

     Karanlýk…
     Hiç ýþýk yok…

Hiçbir umut…
Boþluk…

Sadece…
Soðuk…

Ölüm kadar…
Soðuk…

Ölüm kadar…
Kara…



     “?!!!”
     “Nolu….?”
     “Kýmýld…?”
     “Bu…?”
     “……?”
     “Tabut?”
     “…….?”
     “……?”



     “Çýkarýn beni!!! “


     “Ölmedim ben!!”


     “Yoksa??”


“??”



     “Hayýr!!! Ölmedim beeen!!!”



     “Göremiyo…!!”




     “Ahhhh!! Bu ne yaaa?!! Böcek???”


     “Ne i…..? “



“Çürümüþ bu tabut?!”



“?!*#%”



“Saðlam!!!”



“Çýkamýyorum!!!!”




“Ýmdaaaat!!!”





Ses yok…
Hiçbir þey…
Ne ýþýk…
Ne umut…
Dakikalarca bekliyorum o tabutta…
Umutsuz bir karanlýkta…
Böcekler kemiriyor beni…
Acýyor ama ýsýrdýklarý için deðil…
Göremiyorum…
Kör bir kâbus?
Bekli de gerçek?
Ama bilmeli deðil miyim?
En azýndan bir yargý olmalý?
Nereye gideceðimi bilmeliyim?
En azýndan neden gideceðimi?


::::::::::::::::::
::::::::::::::::::
::::::::::::::::::
::::::::::::::::::
::::::::::::::::::


Ses yok…
Iþýk yok…
Artýk hava da yok!
Nefes alamýyorum…
Bir ceset ölemez ki…
Ölü müyüm ben?
Hem kefenim nerede?
Kefensiz mi gömüldüm?

::::::::::::::::::::::::::::
::::::::::::::::::::::::::::

Yo; yaþýyorum ben…
Ölmedim…
Henüz deðil…
Þimdi deðil…


***************


“Kalk kasiyer!!! Servisin gelecek þimdi!!!”
“Geç kalma; daha bu kaçýncý günü okulun???”
“Kaç kere diyeceðim daha???”
“Kalk hadi hazýrlan!!!”
“Kahvaltý yapacak mýsýn?”
“Hazýrlayayým mý sana?”




“Evet yapacaðým bugün…”