Karlar eridikçe su adým adým uzaklaþýrdý köyden,kadýnlar yine yorulacak, yine omuzlarý nasýr baðlayacak,yaz boyu gittikçe uzayan su yollarýnda büyüyüp serpilecekti genç kýzlar…birkaç kova su uðruna.(yýllar önceki depremde kaybolan su,700-800 mt. aþaðýsýndan çýkmýþtý köyün, öksüz kalmýþtý çeþmeleri…) Susuzluktu adý yaþanýlanlarýn…
     Omuzlarý çökerdi kadýnlarýn, uzak pýnar yollarýnda ayaklarýna batan dikenler çaresizlik kadar acýtmazdý…Çok sonralarý belgesellerde, kurak Afrika kýtasýnda su taþýrken gördüm onlarý, o kadýnlarý, akrabalarýmý…(Renkleri ne kadar da deðiþmiþti?)
     Kýþýn yaðan karýn anlamý çok büyüktü onlar için.Belki soðuktu, belki yollarýn kapanmasýydý, belki doktorsuzluktu, ama ; yorgunluk deðildi…Hoþ gelirdi kar , sefa gelirdi…Baþ , göz üsteydi…Bir gün, bir mühendis kýz gelip köyün üst tarafýnda su buluncaya kadar…
***
     “Arabayý durdurur musun az” dedi þoföre.Ýnip üst taraftaki köye baktý, kartal yuvasý gibiydi, kim ve niçin kurmuþtu buraya, aþaðýda inadýna yeþil, inadýna düzlük bir ova varken niçin bura seçilmiþti? Sonra dedesinin anlattýklarý geldi aklýna, en iyi savunulacak bir yerdi,izin verilmezse kimse giremezdi, giremezdi ama ; niçin savunma, niçin izin? Yýllar sonra bu gün aklýna gelmiþti bu sorular…Dönüp arabaya bindi ve “gidelim” dedi… kýzlý, kadýnlý bir grup sýrtlarýnda omuzluk aþaðýya, suya doðru iniyorlardý…”kardeþlerim” dedi, yaþ akmasýn diye sýkýca yumdu gözlerini ,( gücü yetmedi tutmaya) iki ince dere süzülerek indi yanaklarýndan çenesine doðru…
     Muhtar karþýladý bizi,arabayý uygun bir yerde park edip, içeri girdik.Ben yabancý deðildim, ama onu ilk kez görmüþlerdi.Bir çoðu gözünü ondan alamýyordu.”hoþ geldiniz” dediler, sarýlýp öpüþtük , muhtar ve bazý köylüler amcamdý, köyün geri kalan hepsi akrabam ,bir görevli memur deðil de onlarýn çocuklarýydým, her evin kapýsý bana sonuna kadar açýk, her zaman en deðerli konuklarýydým…
     Tanýþtýrdým.” Bu bayan arkadaþ Jeoloji Mühendisi,yeni geldi bize tayinle ve bu þehirdeki ilk görevi bu köy oldu, size yeni su yeri tespit edecek” dedim.Herkes sýrayla hoþ geldin derken bu sarýlýp hepsini çok sýký kucaklýyor, döne döne öpüyor, kokluyordu.Aðlama sýnýrýndaydý , ben göz yaþýmý saklamaya çalýþýyordum…Anlam veremiyordu kimse, delimiydi ne? Neler oluyordu?
“Yemek yiyelim,suya bakmaya sonra gideriz” dedi muhtar. O, yerinde duramýyordu “sofra hazýrlanýncaya kadar gel köyü dolaþalým biraz” dedi bana, muhtar ayaklanýnca “amca sen kal lütfen” dedi…çýktýk dýþarý, bir yandan ayakkabýlarýný giyip , bir yandan aðlýyordu…
     Köyün baþýndan baþladýk gezmeye,her bahçeye giriyor, azgýn köpeklere aldýrmadan her bir köþeyi dolanýp geri çýkýyordu, kimi evlerin önünde, bir süre kapýdan birileri çýkacakmýþ gibi bekliyor, kimseler çýkmayýnca yüzünü asarak yürümeye devam ediyordu, köylülerin kimileri bana býyýk altý gülüþler yolluyordu, yeðenleri ve yanýnda güzel bir kýz , “yakýþýyor da” demiþ “oðlumuzun yanýna” bir bayan akrabam… bazý köylülerin isimlerini verip “o deðil mi?” diye soruyordu …
     Bakkala girdik, iki çikolata aldý “bunu babamýn hesabýna yaz” dedi “gelince öder” bakkalda amcamdý,”Ne yazmasý kýzým, benim ikramým olsun” derken þaþýrmýþtý…
     Okula doðru yürüdük oradan, açýp kapýyý içeri girdi, üç sýnýflý okulu içine çekecek gibi nefes alýyordu derin derin…duvarlara bakaraktan dolandý dört bir yanýný,sanki bir þeyler arýyordu, durup elini sürdü bir yazýya, üzeri badanayla kapanmaya yüz tutmuþtu ama yinede harfleri belliydi…iki küçük kýz çocuðu ayak taþý oynuyorlardý, birinin elinden taþý alýp, çizgilerin üzerinden sekmeye baþladý tek ayak üste,sonra ikisini de öpüp çikolatalarý onlara verdi, lojmana doðru yürüdü. Lojmanýn merdivenine oturup aðlamaya devam etti kaldýðý yerden (Nede çok göz yaþý vardý bunun?)
     Sokaða çýktýðýmýzda “Toppe nineme gidelim” dedi, benden önce düzeltip yolu, dos doðru evin kapýsýndan içeri girdi, nine yün eðiriyordu, yine üçetek entarisi ve yine baþýnda sýra sýra altýn dizili kofiyi…dönüp bana baktý “aynen býraktýðým yerde bekliyor beni”( demek istedi galiba cümlenin sonunu getiremeden hýçkýrýklara boðuldu) beni de aðlatýyordu deli kýz bu gün…Elini asla öptürmezdi ninem, ama bundan esirgemedi (veya þoke olmuþtu) ellerini iki yana açarak “Toppe… kýz…bak ben geldimmmm” dedi…ninem bunun yüzünü aldý avuçlarýna , baktý…baktý… “Anam gelmiþ “ diye aðlamaya baþladý.”Demedin mi ninem ölüp gidecek, özlemedin mi beni? Niye bu kadar geç kaldýn?” aðlýyordu saçlarýný koklaya koklaya…
“sen git þoförün karnýný doyur ve yolla gitsin, biz pazartesi gideriz” dedi…baþýný ninemin göðsüne gömdü …
     Evde yemek sofraya konulmuþ, biz bekleniyorduk “biz yiyelim, mühendis haným birazdan gelecek”…þoförede onun gidebileceðini, bizim köyde kalacaðýmýzý söyledim. ”yeðenim, kim bu kýz?” dedi amcam, … ”Bilmem, mühendis iþte ,Almanya da okumuþ, bize yeni tayin oldu”…”ne kadar candan, ne kadar sýcak bir kýz, hiç yabancýlýk çekmiyor” diye konuþtu… sustum… þoförle bir birimize bakýp gülüþüyorduk…
     Yemekten sonra þoförü uðurladýk.Kýz neden burada kaldý? Kim bu kýz? Derken imalý konuþuyorlardý, sanki ben ….…”O, benim kardeþim , aklýnýza öyle þey gelmesin “ dedim.
     Gecikmiþti , merak ettik , hem acýkmýþta olmalý…Ninemin evine doðru yürüdük, içeri girdik, nine eliyle susun iþareti yapýyordu…baþý ninenin göðsünde ,uykuya dalmýþtý… 18 yýl öncesi gibi…
     -Anne kim bu kýz? Deli olacaðým.
     -Demek sen benim kara eriðimi tanýyamadýn, kara kuzumu…
     -Kara eriðin mi?... bu kadar diyebilmiþti amcam, sonunu getirememiþti.Dizleri üste düþüp ,onun ellerini alýp aðzýna, öpmeðe baþlamýþtý.
     Uyandý ,“Toppe…niye söyledin kýz? ne güzel oynuyordum amcalarýmla” efsunu bozulmuþtu delinin.Dudaklarýný büzüþtürüp aðladý, çocuklaþmýþtý “Demek kara eriðinizi unuttunuz, bir tek ninem tanýdý beni”
     Amcam þapkasýný yüzüne kapatmýþ, içine göz yaþlarýný dolduruyordu…
***
     18 yýl önce ;12 eylül amcamýn birini sürgüne yollamýþ,vatansýz kýlmýþtý…

1998 / asi & mavi