Yanýna yalnýzca kendini alarak çýktýðýn bir yolculuk seni aradýðýn ruhuna götürecek deseler bu yolculuða çýkar mýydýn? Mevcut mutsuzluðunun ilerideki mutsuzluklarý da peþine takýp yakana yapýþacaðýný bilsen ya da henüz kapanmamýþ aðýr yaralarýn olduðunu çevrendeki herkesten saklasan bile.

Evde kendinle baþ baþa kalmamak için her gün elinde bir filmle eve geliyorsan, kendine fazla geliyorsun demek deðil midir bu? Kendini çekemiyorsun, sanki varlýðýnýn tüm aðýrlýðý göðüs kafesinin üzerinde. Aðlamayý artýk kesmiþsin belki canýnýn yanmasý da azalmýþ olabilir ama yine de hareketlerinin aðýrlaþtýðýnýn, insanlardan haz almadýðýnýn, birilerinden nefret ettiðinin farkýndasýn. Bazen öyle geceler geçiriyorsun ki kendine raðmen en dibe yaklaþtýðýný hissediyorsun. Sanki kiþiliðini ortadan ikiye bölüp ellerine tutuþturuvermiþler gibi. Gündüz vakti ayrý, gece vakti ayrý ruhun var. Ýnsanlarla göz göze gelmekten, tuzaklara düþüp yanmaktan, birilerine dokunmaktan, onlara inanmaktan, sevmekten soðumuþsun. Hiç kimseye söyleyemediðin sýrlarýn arasýnda tutkularýný arýyorsun. Birçok kiþiden daha fazla tutkuya sahip olduðunu bilip gülümsüyorsun. Yakýnýndaki insanlarý kaybetmekten için için korksan da, onlarý arkanda býrakýp ve yanýna yalnýzca kendini alarak baþka bir yaþam kurmayý hedefliyorsun.

Söylesene bu nasýl bir ikilemdir?

Hem kendini çekemiyorsun, hem de yalnýzca kendine ihtiyacýn var?

Hasta mýsýn?

Anladým.

Delisin…