Her kente nasýl da soyunarak girmiþtim..
Kentlerin kapýlarýný güçsüz ellerimle
yavaþça itekleyerek ve yüreðimi her seferinde yeniden yýkayýp; kirlerinden
arýndýrýp, ayakaltlarýma batan taþlarý önemsemeden... Bir kahraman duruþuyla ve ille de korkarak...

Yüreðimi bir soru iþaretinin çengeliyle bir þiire asmýþ ve uzaklaþtýðým kentin
geride yiten görüntüsüne dönüp bakmamýþtým bile... Kaçmalardan hep içim yanmýþtý. Bu yangýný
seviyor muydum? Gizil bir mutluluk mu veriyordu bu acý bana?
Sorgulamadým hiç...

Tanýdýk yüzlerle, kimligi kemikleþmiþ sokaklarla, tiryakileþtirdigimiz caddelerle birarada
oldukça soluðum daha çok týkanacaktý; biliyordum...
Bu yüzden baþka baþka kentlere gittim hep...
Bu yüzden bütün gittiðim kentlerin yabancýsý oldum...
Bana ait bir kentim olmadý benim...

Kimliðini kimliðim olarak kabul edebileceðim bir kentim olsaydý, "ben" olmayacaktým. Çünkü tek baþýna olduðunda gülümseyen bir yüz, baþka yüzlerle birleþtiðinde mutlaka yargýlayacaktý beni... Ya yüzlerden biri olacaktým ya
duvarlarýn diplerine sýðýnmýþ bir deli... Kaçmasam biliyordum ki kovulacaktým, beni tanýyan tüm
kentlerden... Duvar diplerindeki kutsal seviþlerin içine düþe düþe ve deliliðimi de ceplerimi týkýþtýrarak
kaçtým kimlikli kentlerden...
Kapýsýný araladýðým her kente çýplak girdim; ceplerimden çaldýðým delilik avuçlarýmýn içinde...
Deliliðim düþlerimdi, öykülerimdi... Yaþamasam da yitirmemeliydim onlarý...
Yoksa bana sunulaný, verileni ve dayatýlaný yaþamak zorunda kalacaktým. Ezbere bir yaþamýn yinelenen
senaryolarýnýn kötü bir oyuncusu olacaktým...
Oysa öykü vardý; þiir vardý; sanat vardý... Tümünü insan yaratmýþtý...
Sinema salonlarýný dolduruyorduk; öykülerin, romanlarýn dünyasýna dalýyorduk; þiirin
sürüklemesine yüreðimizi býrakýyorduk... Kendimizce þiirler söylüyorduk; bir yerlerden bir mektup
gelsin, bir yerlere bir mektup yazalým istiyorduk; düþler kuruyorduk -gizlediðimiz-...






Neden?
Çünkü sunulan, ezberletilen, kimseye yetmiyordu. Ýstediðimiz, bu "yaþamak" deðildi.. bizi büyüleyen,
bizi sürükleyen, içimizdeki düþlere dokunan "yaþamak"lar istiyorduk... Kendimizi, izlediðimiz,
okuduðumuz dinlediðimiz yapýtlardaki kahramanlarýn yerine koyuþumuz bundandý... Onlara
özeniþimiz; onlarda kendimizden birþeyler yakalamaya çalýþmamýz bundandý... Ýçimizde
gizlediðimiz "ben"lerimize en çok onlar dokunuyordu...
Bu pek uzun sürmüyordu...Kitabýn kapaðý kapatýlana dek; sinema salonundan çýkana dek ve þiirin
son dizesi de boþluða uçuncaya dek... Çünkü çevremiz vardý; sorumluluklarýmýz vardý; yasaklar,
günahlar, ayýplar, deðerler, kalýplar vardý... Ve bu "var"lar çogaldýkça "ben"ler azalýyordu...
Yaþamlarý öykülerimizdeki gibi, filmlerdeki gibi yaþamak korkutuyordu bizi... Korkuyorduk
çünkü kentler kovabilirdi bizi... Yalnýzlýða tepetaklak düþebilir ve bir daha çýkamayabilirdik...
Seçenekler azdý; ya "ben"ya "onlar" denli azdý.
Tanrýsal bir güçle kuþatýlmýþtýk tümümüz...
Bu tanrýsal güç öykülerimizi, düþlerimizi ve "ben"lerimizi çalýyordu...
Öykülerimizi ve düþlerimizi yaþayamadýkça kýsýrlaþýyorduk.... Duygularýmýz iðdiþ ediliyordu... Ve herkes
ne de çok þey biliyordu...

Korkarak girdiðim kentlerin bir yabancýsý olmaktan bu yüzden vazgeçemedim hiç.. Soru iþaretlerinin
çengelleri yüreðime takýldý hep bu yüzden... Yavaþça, usulca ve durmadan kanayan, sorular soran,
aþký militanca yaþayan "benzerlerimizle" baþka baþka kentlerde karþýlaþmalarýmýz da bu yüzdendi...

Yenildim mi? yenildik mi?
Savaþýyor muydum? savaþýyor muyduk?
Kime karþý "Ne"ye karþý?

Güçsüzdük oysa...
Duygular, düþüncelerle bütünleþtiðinde kalýba sýðmýyordu...Ceplerimize týkýþtýrdýðýmýz delilik, duygu serseriliði
oluyordu...

Tüm kentlerin yabancýsýydýk... Ve hiçbir kentte yabancýlarý sevmiyorlardý...

VG