Varsýn gelmesin beklediklerim,
Varsýn herkes mutlu sansýn,
Varsýn bitsin ümitlerim,
Sen nasýl olsa anlamazsýn!..
Anlatmaya deðecek bir þey yok belki de, yanmýþým bitmiþim kime ne? Görülecek her þey görüldü, söylenecek her þey söylendi belki de, tükenmiþim gitmiþim kime ne? Duymadýklarýmý duyan kulaklarým, iþitmiyor artýk, gözlerim derinlerine inemiyor ýþýl ýþýl parlayan gözlerin, beklediklerim gelmiyor, sessizliðim bitmiyor, gözyaþlarým bir türlü dinmek bilmiyor.
Penceremdeki perde kirlendi artýk. Camlarým puslu, gökyüzü görünmez oldu, mutlu günlerim mutsuz! Sýðýndýðým anýlarým sahipsiz kaldý, gözlerini görmeden yaþayamadýklarým gitti, ben yalnýz kalalý asýrlar oldu; bildiðim þarkýlar silindi hafýzamdan, yenilerini ezberlemeye benliðimde yer kalmadý, elim kolum ve avuçlarým soðuktan uyuþtu, kanla doldu…
Nerelerden geldikleri belli olmayan hüzünlerim var artýk, gidilmez yollarým var, dönülmez ufuklarým. Güneþin batýþýný göremediðim akþamlarým var, gökkuþaðýnýn renklerini seçemediðim yaðmur sonralarým var. Mutluymuþum gibi oynamam için verilen boktan bir yaradýlýþým var. Nereden geldiði belli olmayan ve aslýnda kime ait olduðunu bilmediðim huylarým var, dost bildiklerim var, sýrt dönmek nedir bilmeyen yüreðime umarsýzca sýrt dönen sevdiklerim var. Kalanlarýn ardýndaki gözyaþlarýna sahibim, gidenlerin yüzündeki mutluluðu bulamayacak kadarda talihsizim.
Saf maddeden yapýlmýþ, demir yürekli dostlar aranýyor kafese kapatýlmak için, benim yanýma bir arkadaþ lazým. Benim, deneyip deneyip yanýldýðým bir geçmiþim var, ne kadar ararsam arayayým bir türlü bulamadýðým kýrýk dökük dostluklarým var. Gitmesini ve terk etmesini bilmeyen yüreðime, hançer vuranlarým var. Beni derinden yaralayan ama bir türlü suçlayamadýðým insanlar var. Duygular var, her zaman hissettiðim ama bir türlü, doya doya, kana kana yaþayamadýðým, hesaplarým var aklýmýn bir köþesinde, evde yapýp çýktýðým, pazara gelince þaþýran umutlarým var…
Anlamak zordur, anlatmakta hiç kolay deðil aslýnda. Gittiðimde kimse aðlamasýn istiyorum, kimse üzülmesin kimse hatýrlamasýn. Sesimi bilmesinler, yüzümü görmesinler istiyorum. Beni alýp kaçýracak bir umut ýþýðý bekliyorum, ama umut ýþýðým söneli çok olmuþ, ben yine gitmek istiyorum! Çaðýrýyorum bir araba: “Hop oðlum bak buraya!” alýyorum baþýmý gidiyorum, biliyorum ki kýrdýðým kalpler düzelmeyecek, biliyorum ki sevdiðim kadýnlar artýk dönmeyecek, biliyorum ki kaybettiðim dostlarým sevgimi hiç bilmeyecek… Gitmek zor biliyorum, çaresizlikte öyle. Bilmeden ve ya bilerek kýrdýklarým affedin beni, gözlerinizi bir daha görebilmek artýk baþka yaza. Þoförün omzuna dokunuyorum:”hadi oðlum gidelim, bas gaza!”…