Daha önce hiç duymak istemediðiniz sözler sarf edildi mi sizin için? Hiç beklemediðiniz bir anda, hiç beklemediðiniz birinden bir sitem duydunuz mu? Hak etmediðinizi düþündüðünüz bir dizi kötü olay yaþadýnýz mý? Gitmesini istemedikleriniz birer birer býrakýp gitti mi sizi?
Nicedir bende deðil ruhum, nicedir önümü göremiyorum. Eskiden bulduðum mutluluk formülünü kaybettim, tekrar yazamýyorum. Unutmadýklarýmýn ardýnda gölgeler oluþtu. Gölgesi görüntüsünden büyük korkularým var artýk.
Birinin üzüldüðünü gördüðünüzde, yardým etmeye çalýþtýnýz mý? Sorularýnýza cevap vermediðinde sinirlenip, bir daha bir þey sormayacaðým diye hayýflandý mý yüreðiniz?
Kimi sevdiðinizi anlatýp, onun da sizi sevmesini istediðinizi söylediniz mi? Adý her geçtiðinde, yüreðiniz yerinden oynadý mý?
Sakýn oynamasýn! Terk edilmekse kaderiniz, yalnýz býrakýlýp, yaþanan güzelliklerin hepsinin bir anda silinmesiyse kader dediðimiz, sakýn oynamasýn! Acýtmak için yaratýlmýþ dostluklar, arkadaþlýklar sanki. Bir arkadaþlýða baþlarsýnýz, özveride bulunup, içinizi açarsýnýz. Sonra yürür o arkadaþlýk, dostluk olur ve hiç anlamadýðýnýz bir sebepten birden bire bitiverir.
Aþkta böyle deðil mi sanki? Bir þeyler hissetmeye baþlarsýnýz önce, geliþir o minik duygu içinizde, büyüyüp kocaman bir sevgi oluverir, siz farkýna bile varmadan. Sonra ne olur? Hiç beklemediðiniz bir anda size sýrtýný döner ve gider, bir daha dönmemek üzere hem de. Çýrpýnýrsýnýz onun için, insanlarla savaþýrsýnýz, karþýnýza almadýðýnýz bir tek kiþi bile kalmaz, gözünüz kararýr; o ne yapar: sadece arkasýný döner ve gider. Onun için bu kadar basittir bu. Yaþandý ve bitti der, gözünüzün yaþýný silmeden arkasýný döner ve çekip gider…
Ölümsüz dostluklara inandým hep, ama ne zaman inanmaya yeniden baþladýmsa hep birileri çýktý, hep birileri araya girdi ve her þey bitti.
Nedir bilmiyorum yaþamak. Mutlu olmaya çalýþmak ne için peki? Hiç birisinin anlamýný çözemezken ve insanlar arasýndaki o kurulamaz dengeyi kuramazken, mutlu olmak benim neyime? Kaybettiklerimi ne uðruna kaybettim acaba, deðer miydi, deðmez miydi, ne bileyim? Yorgunum artýk, içimden bir þey gelmez oldu. Sonsuzluk çekiyor artýk beni, içine alýyor ve býrakmýyor. Keþke böyle olmasaydý demekten baþka silahým kalmamýþ elimde, keþke yaþamak bu kadar acý vermeseydi, keþke unutamadýklarým ve vazgeçemediklerim benden birer birer çekip gitmeseydi…
Yýrtýlmýþ sanki beni anlatan kitaplarýn tüm sayfalarý, hikâye bitmeden yitirilmiþ gibi kahraman. O benim diyorum, kimse inanmýyor bana. Haklýlar da aslýnda. Artýk ne bir kahramana benziyorum ne de yaþamaya çalýþmaktan yorulmamýþ bir insana. Gitmeyi düþlemekten baþka çarem kalmamýþ sanki. Düþünüyorum ama yapamýyorum. Beni baðlayan ne peki? Önüme çýkan, o aþamadýðým engel ne? Cevaplarýný hiç bulamadýðým sorularým var artýk, hiçbir zaman çözemeyeceðim bilmecelerim, sýrlarým var artýk ama gitmekten baþka istediðim ve bildiðim hiçbir þey yok…