Ben de bu yörelerdenim
Egeliyim, Ýzmir’den
Çanakkale dýþýnda vurdular beni
Vuran Çanakkale’den.

Ne kaným aktý
Ne yandý caným,
Vurgun yemiþ gibiyim
Yaralýyým kalbimden.

Kan tutar
Oldum olasý kavgayý sevmem
Kinim yok kimselere,
Ne çektiysem, gönlümden.

Çanakkale dýþýnda buldular beni
Kent bana çok uzaktý
Çok uzaktým Ýzmir’den
Bilmediðim yerlerde
Açmazlar içindeydim,
Tutkum ve düþlerimden.

* * *
Beni vuran bir kiþiydi
O yalnýz, ben yalnýzdým
Denizden mi gelmiþti
Peþimde miydi bilmem.
Ne olduysa apansýz
Bir anda oldu
Dalgýndým, umarsýzdým
Sahilde bir yerdeydi
Kendimce günahsýzdým.

Silâhý yoktu üstelik
Elleri cebindeydi
Öylesine kararlý
Çözülmez, taþ gibiydi
Gözlerini kullandý
Buza kesti bedenim,
Bakýþý son’a yüklü
Gözleri Ege rengiydi.

* * *
Bir damla kaným akmadý
Yanmadý caným
Bir þey sormadý üstelik
Bilemedim niyeti neydi.
Gözlerini kullandý
Ýyi anýmsýyorum
Ne olduysa, bir anda
Bakýþý kalbime deðdi.

Gözleriyle vurdu, gitti.
Kimdi, eþkâli neydi
Görsem teþhis edemem,
Çanakkale’den çýkmýþtým
Yabancýydým, yalnýzdým
Boðazý seyretmiþtim
Kenti sevmiþtim gizliden...
Saklamam imkânsýzdý
Her halimden belliydi.

Ne bir sözcük konuþtu
Ne suçumu söyledi
Bir kýyýda buldu beni
Gözleriyle vurdu, gitti.

* * *
Son bir kez dönüp bakmýþtý
Tanýmýyordu kesin.
Görsem, buydu diyemem
Bilmediðim biriydi
Bir anlýk bakýþý kaldý
Gözlerimin içinde
Kepez miydi bilmiyorum
Akçay mý
Assos muydu,
Çanakkale dýþýnda bulmuþtu beni
Gözlerini kýrpmadan kalbimden vurdu
Bakýþlarýyla düþtüm
Düþtüðümü görmüþtü,
Gözlerini gözlerime
Bakýþýyla çizmiþti.

Unutmam mümkün deðil
Ege’ye benziyordu
Kirpikleri ýslaktý,
Nedense aðlýyordu.


02.10.2002

Nevzat ERKOL