YAVRU KEKLÝÐÝN GÖZYAÞLARI
Dün…
Yumurtasýnýn kabuklarýný kýrýp gözlerini açtýðýnda güneþin parlaklýðýndan baþka bir þey görmemiþti. “Nerdeyim ben” diye þaþkýn þaþkýn etrafýný yoklarken avazý çýktýðý kadarda baðýrýyordu yavru keklik. Annesinin sýcaklýðýný hissettiðinde rahatlamýþ sesini kesmiþti. Hissetiði, annesinin kokusu ve güneþin parlaklýðýydý sadece. Varoluþun tutku çemberinde coþkuluydu yüreciði.
Annesi yemek aramaya gittiðinde yalnýz kalmýþ “nerdesin” diye hýrçýnlaþmaya baþlamýþtý yine. Güneþin sonsuz parlaklýðýnda tek baþýnaydý sanki. Annesi hemen gelmiþ doyurmaya baþlamýþtý yavru kekliði. Zaman içinde annesinin ara ara gidip gelmelerine alýþmýþ gagasýný açýp güneþe bakarak bekler olmuþtu . Ne güzeldi güneþ hem sýcak hem parlaktý. Aðacý tanýmýþ çalýyý hatta karýncalarý bile öðrenmiþti. Biraz serpilip hareketlendiðinde annesi ile deneme uçuþlarý bile yapmaya baþlamýþtý. Ama annesi sýký sýký tembih ederdi “sakýn yalnýz uçma” diye.
Günlerden bir gün yine annesiyle deneme uçuþu yapmýþ hatta kendi yemeðini bile kendi bulmuþtu, mutlu mesut evlerine dönmüþ tam günün tadýný çýkartacaklar ki annesinin “kýpýrdama” sözüyle irkilmiþti yavru keklik. Annesi korkuyordu. “Kýpýrdama avcýlar geldi” dedi annesi. Avcý neydi? Niye korkuyordu? Neden susmuþlar ve kýpýrdamýyorlardý? Silah sesi gelmiþ ve yavru keklik sýçramýþtý yerinden. Annesi hemen fýrlayýp avcýlarýn önüne atmýþtý kendisini. Yavru keklik korkudan titriyor hiç sesini çýkaramýyordu. Bir silah sesi daha … Annesi kanlar içinde yere serilmiþ avcýlar ise kahkaha atarak annesini alýp gitmiþlerdi. Soðuk sessizlikte kalakalmýþtý yavru keklik. Korkudan kýpýrdayamadý, sarýldý çalýya bir müddet. Aðlamaya annesini çaðýrmaya baþladý çaresiz.
     Rüzgar duydu çýðlýklarýný
     Sardý tüm bedenini.
     Güneþ gördü gözyaþlarýný
     Çekti bedenine bedeninden tüm sýkýntýsýný.
     Bulut yaptý yavru kekliðin gözyaþlarýný.
     Kara bir bulut…
     Yaðdý. Yaðdý. Yaðdý.
Bugün…
Avcý giderken yolda yakalandý yaðmura.
Koþtu. Koþtu. Koþtu.
Yol bitmek bilmiyor yaðmur daha þiddetleniyordu.
Yaðmur oluverdi sel.
Düþtü avcý.
Ne sesini duyan oldu
Ne çýrpýnýþýný gören…
Yaðmur dindi … Güneþ açtý… Toprak çekti suyu…
Yavru keklik yeni evini yapmaya baþlamýþ, tek baþýna uçabilmeyi ve tek baþýna karnýný doyurabilmeyi öðrenmiþti artýk. Güneþe baktý. Yukardaydý gülümsüyordu . Yavru keklik de güneþe gülümsedi, uçtu yarýna.
Sevgi ve ýþýkla kal…