Bu sabah yürüyüþleri hiç iyi gelmiyor son zamanlarda bana, ya bir martýnýn son nefesinde asýlý kalýyor günüm, ya da bir çocuðun can kýrýklarýný biriktiriyorum. Eþim “spor daha iyi düþünmemi saðlýyor” der hep, ben de daha iyi mi görüyorum acaba?


"Neden kemiriyorsun týrnaklarýný
-neden acý veriyorsun kendine çocuk?"

"Fiziksel acý istiyorum ablam
-ruhumdakiler azalsýn diye…."


Kan damlýyordu parmak uçlarýndan, kim bilir kaç doðmamýþ gülceler boðulmuþtu
gözyaþlarýnda. Sevgiye aç bakýþlarýnda davet vardý , bir öpücük astým yanaðýna , anlýk bir huzur oluþtu sesinde ve takvimsiz acýlarý kustu gözleri.

Belli çoktan dönmüþtü sýrtýný umutlarýna, arkasýný dönse hayal kýrýklarýný toplayacaktý nasýlsa, açýlan bir kucak sunmamýþtý ki yaþam, koþup sarýlsýn ona.

Anne olunca biraz da Donkiþot oluyor insan, çýkartýp kýnýndan kýlýcýmý meydan okudum bu küçücük çocuða.

-Kocaman yýllar var önünde, bu yaþta bu bezginlik niye? Býrak týrnaklarýný kemirmeyi hayatý kemirmeye baþla bakalým.Bir sürü kapý var aralayacaðýn , hadi gir birinden içeriye..

“Umutsuzluk diyarýna gitme! Umutlar vardýr
Karanlýk tarafa gitme! Aydýnlýklar vardýr”
Mevlana


Suyun dalgalanmasý ve durulmasý gibiydi yüzü ve sordu.
-Bu dediklerine sen inanýyor musun abla?

Duraksadým, vereceðim cevaba ben inanýyor muydum?Birini kazanma çabasý inanmakta zorlandýðým þeyler için yalan söylemeye deðer miydi?Çeliþkilerim bir duvar gibiydi önümde.

Yalan söylemeye karar verdim, gözlerinin içine bakarak hem de..Bu doðru muydu sizce?



18/Þubat/2006