Bu dünyaya kendi isteðimle gelmedim ben
Þaþkýnlýktan baþka bir þeyim artmadý yaþarken Kendi isteðimle de gidiyor deðilim þimdi
Niye geldik kaldýk, niye gidiyoruz bilmeden…
               Ömer Hayyam


Kelimeler olmadan düþünemiyorsun,
Çok düþünüyorsun bu aralar
Kelimeler yetmiyor…

Yürüyorsun; arkanda kalan yol; çok hafif bir iz var yerde, dikkatli bakýlýrsa görülür ancak, otuzyedi numara botlarýnýn izi ve beþ adým gerideki henüz sönmemiþ sigara izmariti,,, iþte senin geçmiþin.

Yok, bu kadar deðil aslýnda, altý yýl var öncesinde. Altý yýl önce doðdun sen, onun sözcükleriyle. Ana rahmi formaliteydi sadece.

Aþký resim yapmak sandýn; sanatsal deðeri olmayan güzel bir peyzajdý, hayatsaldý. Bilmiyordun, sanatçý heyecanýyla oturdun önüne. Senin ilk resmin olacaktý, ama önüne konan tuval senin deðildi. boyalý bir tuval, karmakarýþýk renkler. Belki bir sanat eseri ama anlamýyorsun iþte. Boþ yerler verildi sana. Senin tuvalin ama senin deðil.

Defolu tuval! Resim için harcadýðýn çabaya güldüler. Onlar çok komikler.

Umursamadýn; O Monet’ydi, Dali’ydi. Belki aurasýndan sana da bir þey geçerdi. Belki bir gün yeþil gözlü güzel Aura’ya duyulan aþk, belki…

Hem O’nun tuvalindeki bir küçük alan dünyanýn tüm tuvalleri ederdi. Onlar çok komikler çünkü bilmiyorlar bunu.

O’nun resminin içine kendininkini sýkýþtýrmaya çalýþtýn inatla. Kimbilir, senin resminin de çok iyi olduðuna karar verecek, sana dehasýn diyecekti. Ve küçük dehaya bembeyaz tuval…

Ne iyimserlik,
Ne hayal gücü…

Seni küçük sýðýntý, tuval faresi
Onun fahiþesi
Söylesene küçük fare, bir þans daha verilse, onunla tanýþtýðýn günün öncesine dönse yaþam ne yapardýn?
Daha becerikli bir fahiþe olmaya çalýþýrdýn, onun fahiþesi.
O’nun tuvalindeki mülteci;
Fahiþe olmak konusunda beceriksiz mülteci fahiþesi,
O’nun…


Düþünüyorsun,
Çok hýzlý düþünüyorsun.
Öyle hýzlý ki,
Kelimeler bitiyor en sancýlý yerinde…

Tanrýlarýn en sevdiði kul yoktur; bütün kullarýný eþit severler. Kullarýn þapþallýðýdýr; en sevilen olduklarýna inanmak isterler.

O da bir tanrýydý, kullarý kadýnlardý ve eþit seviyordu onlarý.özel yazýþmalarýnda bile ayný cümleleri kullanýp ayný vurgularý yapacak kadar eþit…

Bunu gördüðün gün denge profiline kavuþturduðun nehir çýldýrdý; bentleri aþtý, kentleri yýktý. Ýçinde büyüttüðün en büyük, en saðlam aðaç - güven miydi o?- kökünden söküldü. Sularla kayýplara karýþtý.

En büyük darbeyi aldýn, kendi çapýnda miattý yaþadýðýn. Senin olmayan tuvalin baþka mültecileri de vardý demek ki. Ya da kiracýlarý; çünkü onlarýn kendi tuvalleri vardý. Can sýkýntýsýndandý kiracýlýklarý. Ya da misafirlikleri,,, misafirlikleri mi? Sonra gitmiþler miydi?

Öyle umdun, ama hiç bilmedin.
Yüksek Ökçeler hikâyesindeki kadýný düþündün. Haddin olmayaný merak etme, senin iyiliðin için. Bilmeye korktun. Sen korkaksýn!

Ama O’nun senin olmadýðýný tuvalinde sýkýþtýðýn gün deðil, ilk defa o zaman hissettin.

Günler geçti, hatta yýllar. Zarar vermeden onun hayatýna, sevmeye devam ettin. Ýp stündeki akrobat.

O’nu anlattýn yine. Kimseyi bulamadýðýn zamanlarda da kendine anlattýn. Kendini her dinleyiþinde heyecanlandýn. Kendine onun gibi her dokunuþunda da heyecanlandýn, o dokunduðunda doruklardaydýn.

Ve diðerleri,
Eþ zamanlý sevgililerin,
O’ndan daha mý çoktular hayatýnda?
Ama hep pas mý geçtiler?
O’nun gibi deðil miydi hiçbiri?
Peki hepsinin O’na benzemesi tesadüf müydü?
Benziyor muydu hepsi ona gerçekten?
Aldattýn mý diðerlerini?
Yoksa aldandýn mý?
Diðerleri,
Eþ zamanlý sevgililerin;
Gerçekte var mýydýlar?

Sýnýrlarý zorlayan bir mitomanlýk bu. Ýntikamý yanýna çaðýrdýn, elini uzatsan dokunabilirdin. Ama dokunmadýn, irade sýnamasýydý sanki. O tanrýydý, bir tek ondan intikam alýnmazdý, bu yüzden mi? Hayýr, ana dönecekti intikamýn. Kimse senin hayatýndaki bir hortlakla uðraþmak zorunda deðil, kazanamazlar. Baþtan kaybedeceklerini bildiðin bir oyunun neresi zevkli ki? Tanrýna hortlak dedim diye kýzma sakýn, tanrý da olsa hortlaklýða en yakýndýr.
Senin hortlaðýn, senin…

Zaten artýk tartýþmýyorsun hiçbir þeyi. Yine duruldu sular, sanki her þeyin açýklamasý doðada gizli.
Bazen yetmiyor tanrýn deðil mi?
O da çaresiz kalýyor.
Yüksek daðlarýn zirvesi hep karlýdýr, güneþe en yakýn yerler oralar. Oysa kiþiliksiz çalýlar, fundalýklar sýcaktan gevþemiþ uzanýyor gerine gerine.
Nefret ediyorsun bundan o senin ying yang inin siyahýndaki beyazsa, siyah neden o kadar büyük? Beyazdaki siyahsa onun dýþýndaki her þey, siyahýn küçüklüðü yalan.
Ying-yang den nefret ediyorsun.
Sadece O, onu istiyorsun.
Siyahsýz…


Kelimelerden kaçýyorsun,
Çünkü kelimeler yalanken
Ýfade ettiklerinin doðru olduðunu kim söyledi?

Zaman bir yalan, dakikalar eþit olmaz, günün yirmi dört saat olduðu da saçmalýk. Aþk? O da söylem hatasý. Juliet’inki aþksa seninki baþka bir þey.
Sadakati, yeminleri kim icat etmiþ? Hangi misyoner beyinlerin dayatmasý?

Aþk senin için beklemek demek. Bir gün bekleyecek þeylerin kalmamasýndan korkuyorsun. Bu oyunda bu sahne olmamalý, ama sýrf senin için gamsýz tiyatronun perde kapatmasýna gerek yok. Hele de girip çýkacak senden baþka bir sürü insan olacakken.

…ve beceriksiz fahiþe son selamýný verir…

Dalýnda sallanan yapraklar mevsimden deðil, yorgunluktan dökülürler aslýnda. Yine de aðaçlarýnýn dibinden öteye gidemezler. Senin için o aðaçta yaprak olmak güzeldi, o tuvalde mülteci.

Düþüncelerde uyku mahmurluðu,
Kelimeler yok artýk
Ýnan Hayyam’dan fazlasýný bilmiyorsun bu konuda
Gidiyorsun…