ne olacak bu iþin sonu bilmiyorum,ne kadar daha dayanýr ki bu gönül..çaresiz bir gidiþ bu,çýkmaz bir sokak..ýþýksýz bir gece gibi..
herkes gibi sende susuyorsun..saat gecenin yarýsý,gözlerimde uyku yerine yine sen varsýn..elim yüzlerce kez telefona gidiyor; olmuyor...gözlerin iki intihar çiçeði,sesin kurtuluþum..ben kendimi sende bulmuþum,meðer ben hep sahte aþklarda kaybolmuþum...
dur! ne olursun gitme,kalemimin daha anlatacaklarý var...
elimdeki kalemin anlatmak istedikleridir kaðýda dökülenler,aslýnda kalemimde sadece gönlümü dinler,zira gönlümün tek söz geçirebildiði zavallý kalemler... o "yaz" der tek dert ortaðýna, yalnýzca yaz... sorgulamadan,yorum yapmadan.. ben yanýyorsam yan, seviyorsam sev,ölüyorsam da öl! der.. kalemde tüm mahlukat gibi görevini yapar,yazar... kalem birgün yorulacak,artýk yazmayacak... gönül mü? sanýrým o "ah!"lar içinde kaybolacak...
dur! ne olursun dur!..
sen benim vermeye kýyamadýðým son nefesimsin...