Beni çaðýrdýlar, “Gülistana gel!” diye
Çýplak, çamurlu ayaklarýmla bakýndým, kimseleri göremedim. Orada bir ben vardým, bir de duyduðum o ses.Çamurlu çýplak ayaklarýmdan utanýyordum. Olan gücümle baðýrdým, biraz utangaç.
-Neredesiniz? Çaðrýnýza geleni, yalnýzlýðýn utancýnda boðmak yakýþýyor mu?
Bir ses duyar gibi oldum, fýsýltýdan hafifti sanki.

-     Vücudumuzdan maskelerimizi attýk, aslýmýza döndük. Yoktuk ki yok olduk. “Ne kadar yoksak, o kadar varýz” dedik. Sana deðil, çýplak çamurlu ayaklarýna davetimiz var! Kabuðundan sýyrýlmýþ, aslýna dönmüþ, yalýn gerçektir, bir çift çamurlu, çýplak ayak!
Gönüller, yalanlardan, þüphelerden sýyrýlýrsa, yokluðun, tadýna doyulmaz doyumsuzluðunda yüzer.
Gel, Gülistanýn misafiri, bir çift yalýn ayak. Gel, yokluðun müþterisi, gel, gerçeðin sevdalýsý. Gemilerini yakanlar gibi dönülmezliðin erdemine inanmýþ insan gel. Gel ki Gülistan seninle bir çiçek daha kazansýn.

Etrafýma bakýndým, kimseler yoktu. Bu çaðrýnýn muhatabý benim çamurlu ayaklarýmdý. Seslendim,”Beni de alýr mýsýnýz, ayaklarýmýn çamurlu çýplaklýðý hatýrýna? “Gel” dediler ve yokluðu buldum Gülistanda.

“Ne kadar yok olursak o kadar var oluruz” aslýnda.