Bir öyküydü bu… Bir çocuk ölmüþtü, bir býçak denize atlamýþtý, martýlar gelip fenere çarpýyorlardý…
     
Yine de deðiþiyor bir þeyler… Kafanýn içinde de olsa bir þeyler deðiþiyor, buna eminim ya da böyle olsun istiyorum veya böyle olsa nasýl olur?… Evet evet eminim böyle oluyordur…Yoksa sürdürülemezdi bu saçmalýk…Yine de sürdürülemiyor ya neyse… Nesne, özne her ne haltsa iþte geçi/li/p gidiyor… Öyle deðil mi yoksa?… Kalýcýlaþan bir þeyler olduðunu ýspatlamaya kalkýþacaðým… Acaba bir kahraman mýyým ben?… Ne kahraman ama, elinde ne yapacaðýný bilmediði mýzrak, yel deðirmenlerini kendisinde kurmaya kalkan… Doðru! bir þeyler deðiþiyor, bu yazýlanda bile; sözcükler anlamsýzlaþýyor, kötü çok kötü…
     
Bir öyküydü bu… Bir çocuk ölmüþtü, bir býçak denize atlamýþtý,martýlar gelip fenere çarpýyorlardý… Babamdým ben ve çocuðumdum… Hava aniden kararmadan önce ki son ýþýkta olmuþtu her þey… Sis daha basmamýþtý yoksa nasýl görürdüm olanlarý…
     
Kendimizi kandýrmayalým… Kafanýn içinde ya da dýþýnda hiçbir þeyin deðiþtiði yok… Öz olduðu gibi durur yerinde… Hareket yoktur… Deðiþen her þeyin sebebi senin deðiþtiðini sanmandýr en iyi ihtimalle; sonucu ise, özün üzerini sürekli örtmen, saklaman… Bu yazýlan bile, hiçbir þeyin olmadýðý, hiç kimsenin gelmediði bir durumdu… Ben yarattým her þeyi… Bir þeyler oluyor sanalým diye yaptým bunu…
     
Bir öyküydü bu…Bir çocuk ölmüþtü, bir býçak denize atlamýþtý, martýlar gelip fenere çarpýyorlardý… Babamdým ben ve çocuðumdum… Hava aniden kararmadan önce ki son ýþýkta olmuþtu her þey… Sis daha basmamýþtý, yoksa nasýl görürdüm olanlarý… Yalan bu! ýþýk olmasaydý, sis basmýþ olsaydý da, görürdüm ben bütün olanlarý…Çünkü çok yakýnýmda olmuþtu her þey…
     
Ortada bir belirsizlik varsa; yapýlacak en güzel þey susmak… Bir boþluk varsa ortada; en iyisi içine düþmek sanýrým…

O kadar yakýnýmda olmuþtu ki her þey, içimde bile oldu diyebilirim… Sanki zaman da, mekan da, olay da bendim… Kendim, kendimi çekip kýnýmdan, kendime saplamýþtým… Bir oyundu bu… Martýlar salaksa bu benim suçum deðildi… Bütün bildiðim bu, yalnýzca bu kadarýný anýmsýyorum… Her akþam bir oyundu bu çocuk için, kötü baþlayýp mutlu biten… Ve gülümseten…
     
Ortada bir netlik varsa; bu bir kandýrmacadýr ve yapýlacak olan en güzel þey mutlu olmaktýr… Çünkü en mutlu olan, kendisini en güzel kandýrandýr… Hiçbir boþluk kalmadýysa; bu senin deðil, hayatýn bok yemesidir… Çünkü hayat boþluk tanýmayandýr… Ve sana, çýkýp bu yýðýnýn tepesine oturmak düþer o zaman…

Sabah kýyýya vurduðumda da o aptal gülümseme vardý yüzümde… Aslýnda her þey bu geç kalmýþ gülümseme içindi ya da tam vaktinde mi gelmiþ demem gerekirdi?…



                                                   karatren
                                                  Ocak 2006