Ayný adam iþteyken bütün gün, bana ulaþmaya çalýþtý.
Telefonlarýný ses vermeden dinledim, o kapatana kadar.
Hiç konuþmadým.
Arkadaþým diyemeyeceðim eski bir arkadaþým.
Eve geldiðimde tüm perdeleri ve ýþýklarý kapattým.
Ama zil, komþularý çýldýrtmaya yetecek kadar çaldýðýnda, kapýyý açtým.
Ayný adam.
En rahat koltuða oturup, nostaljiye baþladý hemen.
Susturmak için eline tutuþturduðum birada fayda etmedi, daha da açýldý çenesi.
Sorunlarý vardý çünkü; karýsý ve ailesinin geleceðiyle ilgili.
“Buralara çok yakýn bir yerde, hemen sokaðýn baþýndaki evde, iyi bir psikolog olduðundan eminim” dedim.
Þaka yaptýðýmý sandý.
Dedim ki;
“Peki o zaman.
Anlat derdinin bana, dök içini.
Ama hepsi gayet normal.
Hepimizin kötü zamanlarý oluyor.
Yalnýz þu var;
ben karýma aldýðým, boðazdaki villanýn manzarasýný bozuyor diye, önündeki koruluðu da satýn almaya uðraþmýyorum belediyeden yada köpeklerimin bakýmýyla ilgilenmesi için tecrübeli bir bakýcý aramýyorum.
Kendimce hayatta kalmaya çalýþýyorum sadece. Yinede, diðer evlerinde metreslerin daha çok para koparabilmek için kapýlarý kilitli tutuyorlarsa, bu gece kanepede uyuyabilirsin.
Para da istemem senden korkma, ama kalorifer böceklerine dikkat et.”
Adam çekip gitti.

Yani anlayacaðýnýz; patronun, gün boyu gelen telefonlar iþi aksattýðý için, herkesin önünde beni azarlamasý dýþýnda; fena sayýlmazdý bugün.