Vatan dedin, bayrak dedin, emanet dedin ve gittin. Bir ses bekledim yoktu. Aylar geçti ne olduðu belirsiz bir yolda ilerliyordum. Ne yapmalýydým seni ilk gördüðümde: sevgilim diyip sýmsýký sarýlmalý mý, bir dost sýcaklýðýyla dertleþmeli mi, yaþanmýþlýklarý unutarak hoþ geldin mi?

Öylesine kararsýzlýk ki içim gelecekle ilgili plan kuramaz oldum. Asker yolu gözlüyordum.

Ey sevdiðim seni sensiz yaþarken bu yürek konuverdi kalp atýþlarýmýn ortasýna alýþkanlýðým. Ruhumun ilacý gözlerimin süsü asker olmuþtu. Ne büyük bir þerefti bu. Þeref olmasýna þerefti de sessizlik ürkütüyordu beni.

Dönecektin bir gün elbet veyahut bu ümitle avutuyordum kendimi. Ben hep býraktýðýn yerde olacaðým sen nerde bulmak istersen o masallarý yazacaðým. Ama unutma ne olursa olsun yaný baþýnda kalacaðým, ömür bitecek bizlik bitmeyecek. Son nefesinde elini tutacaðým. Her ziyaretimde Allah’a emanet ol diyeceðim. Senin kokunu duyduðumda saçlarým tutuþacak yine. Dahasý gurbetlik düþmeyecek aramýza izin vermeyeceðim sen yoksan zamana..

Dualar ediyorum bu dünyayý sensiz býrakmamasý için Tanrý'ya. Bakýþlarýnda ki katmerler silinmesin döndüðünde, yorgunluk çökmesin üzerine, hayatýna daha bir sevecen bakasýn ve kader sakýn askerime oyun yapmayasýn!
16 aralýk 2005
Marmaris