Bir adamýn ölüsünü kucakladý gözlerin. Hiç de canlý deðillerdi. Pek de takmadýn doðrusu...
Sevgi senin için gecikmiþ bir mektup muydu?
Beni “hatýran” sanýp da sevme çabaný anlayýþla karþýladým. Ama zorlama! Bu aþk “derin iç çekmeler” için büyütüldü ne de olsa...

Ancak çaðýrdýðýn kadar gelirim, sevdiðin kadar severim seni ve sevdiðini gösterdiðin kadar bana, gösterebilirim sana sevgimi...
Deðiþtiðini söylüyorsun...
Deðiþiklik, “aklýndaki bana” karþý yaptýðýn yorumdur. Oysa deðiþen, senin “zaman süzgecinden” baþka nedir?

Ne istediðini bilmiyorsun, ne yapmak istediðini de... Etrafýndakiler keyif vermiyorken, mutluluk oyunu oynuyorsun.
Bu “geç bir durak...”
Geldiðim, sert mizaçlý bir kentti benim!
Her sorduðum “sen” oldun.
Her “gittiðim” sen,
Her bildiðim “sen” diyecektim ama...
Geçiyor mu?
Ýçimde öldürülmek üzere bir þey büyütmüþüm de duymamýþým bile...
Ah narin kelebek... Bu sevginin katili!
Nasýl ettin de o büyük insaný öldürdün içimde!
Beklediðimi bulduðumda, “ulu bir aþkýn” içinde bulduðumu sanýyordum kendimi.
“Evet bu aþk hiç bitmeyecek. Çünkü bir fidanýn kökünden baðlandýðý gibi topraða, sana baðlanmýþken, bu aþk hiç bitmeyecek”
Tüm endamýný yitirmiþ, ukala bir aþka teslim, þefkatlerimle geldim kapýna!
Hadi yeniden...
Hadi eskiden...
Hadi þimdiden...
Hadi senden ve benden...

Olmadý mý?
Yapamadýn?
Bir adamýn ölüsünü kucakladý gözlerin. Hiç de canlý deðillerdi. Pek de takmadýn doðrusu...
Sevgi senin için gecikmiþ bir mektup muydu?
Beni “hatýran” sanýp da sevme çabaný anlayýþla karþýladým. Ama zorlama aþkým! Bu aþk “derin iç çekmeler” için büyütüldü ne de olsa...

“Ahh”larým var benim dert etme kendine. Yalnýz olmayacaksýn en azýndan yaþarken acýlarýný... Hep bir yanýnda ben olacaðým söz!

Eylül geçmedi ama, bu sana son sitem ve son haykýrýþtýr.
Yok bundan kere aþktan dem vurmak, ya da benim deli divane oluþumdan yazmak, nasýlsa çok problem etmedin ve geri getirmek için bu sevgiyi kýlýný bile oynatmadýn?
Madem öyle, gebersem de bu aþktan, sana yýlýþýk bir aþk yaþatmayacaðým.
Zordur biliyorum, sana sevgimi haykýrmadan yaþamak. Zordur, sana cennetten bahsetmemek ve zordur, seni nasýl sevdiðimi her daim dillendirmemek.

Hiç düþündüðün kiþi olmadýðým halde, aklýndaki kiþiymiþ gibi davrandýn hep! Suçlayarak, acýtarak büyütmek nedendi bu sevdayý? Hep baþkalarýný koydun, baþkalarýndayken oysa sen!

Yazýk oldu!
Sana da, bana da, büyüttüðümüz her þeye de yazýk oldu!
Alacaðýn olsun kadýn!
Aþktan yana çekeceðin olsun,
Bu aþka daðýtýlacak “iyi hal niyetlerim” yok benim!
O kadar çok verdim ki “iyi hallerimi zamanla” biterken bile anlayamamýþým kendimi...
Beni son bitiren sen!
Aþktan yana çekeceðin olsun!

Eylül geçmedi ama, bu sana son sitem ve son haykýrýþtýr.
Yok bundan kere aþktan dem vurmak, ya da benim deli divane oluþumdan yazmak, nasýlsa çok problem etmedin ve geri getirmek için bu sevgiyi kýlýný bile oynatmadýn?

Bir adamýn ölüsünü kucakladý gözlerin. Hiç de canlý deðillerdi. Pek de takmadýn doðrusu...
Sevgi senin için gecikmiþ bir mektup muydu?
Beni “hatýran” sanýp da sevme çabaný anlayýþla karþýladým. Ama zorlama aþkým! Bu aþk “derin iç çekmeler” için büyütüldü ne de olsa...