Uzun uzun anlatamam her þeyi,
Böyle olsun istemedim bende.
Sakýn kal deme bana,
Alýþamadým bu kente.

Ay bana bakýyor! Çýplak bedeni ne kadar da çöreðe benziyor. Güneþten topladýðý ýþýk artýklarý emanet üstünde, sanki sahte mutluluklarý var. Hani hep aþka yaslanýr ya, oysa bu gece çok emanetçi gibi...
Bir sarhoþun paltosu arasýna sýkýþmýþ þiþe gibiyim. Doðrulsam gelir miyim kendime... Yattýðým yer o kadar “sen”sin ki, mezar olsa inan hep kalacaðým.
Þimdi, pis kokulu bir deniz kýyýsýnda, taþlara yaslanmýþ yosunlara bakmak isterdim. Hani dalgalar hafifçe çarparken, yosunlarýn saçlarý gidip gelir ya! Gözlerimi onlarýn dansýna odaklayýp, donup da kalmak...

Gün aralandý.
Yanýndayým…
Seni görmek, yüzüne bakmak, “ölsem de olur” dediðim andan sonra,
“hadi biraz daha bak gözlerime”
“ya da sen dur ben bakayým baktýklarýma”
“Az daha, biraz daha, lütfen”
Geçerek her þeyimden, silerek her þeyimi...
Ben yine yorgunum galiba bu zorunlu göçten,
Yine çayýný arayan kýymalý Sarýyer Böreði...
Bu aþký destan yapýp da boþ yere yazmadým!
Dönüþü muhteþem olacaktý!
Olmayacaksa, yalan mýydý yazdýklarým.
Ben mi büyüttüm seni hiç yere?

Yapacak “hiçbir þey”,
düþünecek çok þey býraktýn bana...
Bu kentin gerdanýna kondurmuþtum,
en masum buseyi,
Sen vardýn içinde,
yanýnda ben,
bu salak bekleyiþe hayran bir büst gibi,
diktim þimdi ruhumun anýtýna,
Býraktýðýn en güzel hediyeyi...

Suskun deniz boyu martýlar,
Evet yalnýz dönüyorum bende.
Sakýn kal deme bana,
Alýþamadým bu kente.

Lambalarý, parke taþlarý, dükkânlarý ve her gün gördüðüm simalarý, bir þehrin krokisidir ruhuma çizdiðim ve her gün ayný salonda, ayný filmdeyim. Tuhaf, olgunluk evresinde bir týrtýl olmayý istemiþtim. Kozaya erken çýkan kelebek olmak hiç hesapta yokken!
Adýn neydi sevgilim! Nereden gelmiþtin. Saçlarýn ve gözlerin ne renkti.
Sahi unuttum, bana ne derdin? Ýlk neresindeydi kurduðum cümlenin yüklemi? Fiillerim, eylemlerim. Aruz’dan mý girmiþtim cümleme, siyah ceketim mi vardý üzerimde, bir yaz günü müydü ellerinden tutuþum.
Bilirsin acýtýr mazi insaný. Bir terzinin ipine geçirip de, kumaþa saplamasý gibi iðneyi, seni önce içimden geçiriyorum, sonra da saplýyorum her yanýma. Acýtýyorsun be kadýn! O yüzden, uzun uzun anlatamýyorum her þeyi.

Uzun uzun anlatamam her þeyi,
Böyle olsun istemedim bende.
Sakýn kal deme bana,
Alýþamadým bu kente.

(Nakaratlar Yaþar Kurt’un “Alýþamadým” adlý albümünden alýnmýþtýr)