Resim Kuþu Ýle Bulut
Kederli ve efkarlýydý. Hangi yöne baksa izler karþýsýndaydý. Gün boyunca þehri dolaþmýþtý. Sormaya korktuðu sorular beynini acýtýyordu. Belki de bu yüzdendi, dirsekten kopan kolunun acýsýný hissetmeyiþi. Kolunu ip kemeriyle sýkmýþtý. ”Fazlaya kalmaz ölürüm” diyordu. Ve ne garip bu ona hiç koymuyordu. Hatta bunun bir umut olarak kalmasýndan korkuyordu.
Evinin bulunduðu mahalleye gitmemeye karar verdi. Etrafta baþka kimseciklerin olmayýþý orada da bulamayacaðýný hissettiriyordu. Þimdi en azýndan gerçekle göz göze gelmemenin verdiði umut gibi -bu sefer istenen- bir þey taþýyordu içinde.
Saat öðleden sonra üç olmuþtu. Yaz günüydü. Havanýn kararmasýna daha çok vardý.
-Hemen ölsem iyi olurdu dedi.
Kolunun acýmasýndan korkuyordu. -Bu sefer daha fazla.-
Sahildeki yarýsý parçalanmýþ bankýn saðlam tarafýna oturdu. Neden sonra bir iki metre ilerde yatan adamý fark etti. Kalkýp çevirdi. Yüzü yoktu. Ýrkilip sol elini yüzüne götürdü. Biraz ýslaktý ama derisi yerindeydi. Rahatlayýp yerine döndü. Islaklýðýn sebebini düþünmemeyi yeðledi.
Gökyüzü olabildiðine açýktý. Ne kuþ ne bulut vardý. Bulutlarýn olmayýþý ona iyi geldi. Kuþsuzluk ise; varken fark edilmeyenler yokken neden aranýr sorusunu aklýna getirdi. Cevabý aramamayý seçti.
Sessizliði dinledi. Aðlamak bile saçma geliyordu. Deðil mi? Kimse gelip neyin var demeyecekti ki.
Ama yine de aðladý. Sýrf aklýna gelen o akýllara ziyan fikir yüzünden.
Ya tek o kaldýysa.
Sonra bu durumu arkadaþlarýna anlattýðýný hayal etti.
-Tek ben kalmýþtým. Ne yapacaðýmý bilemedim. Sonra gazetecilere demeçler verdiðini canlandýrdý ve aðladý.
Civarda saðlam kalmýþ tek bina yoktu. Ýnsanlar sokaklarda bir o yana bir bu yana savrulmuþ, yerlerde yada büyük bir ihtimalle yýkýlmýþ binalarýn altlarýndaydý.
-Tüm bunlarý rüzgar mý yaptý diye hayret etti. Olanlarý kafasýnda sýralamaya çalýþtý.
Sabahýn erken saatlerinde evden çýkmýþtý. Anneye öpücük ba… -onlarý anmamaya yemin etti.- Serdar'la buluþtu. Sebepsiz bir kavga koptu aralarýnda. O çay bahçesinden ayrýlýrken masalara doðru ortak arkadaþlarý geliyordu. Henüz fazla uzaklaþmamýþtý ki kulaðýnýn dibine ismini iþitti. Serdar ve çocuklar parktan sesleniyorlardý. Sesi bu kadar yakýna getiren rüzgardý. Kýzgýndý, yürümeye devam etti. Þiddetli bir rüzgar onu ittirdi. Toparlanýp yerden kalktý. Parka doðru baktýðýnda çay bahçesini tentesinin metrelerce üstünde dev bir dalga gördü. Dalganýn üstü, koyu renkli, birbirinin içine girip çýkan bulutlarla kaplýydý. Sonra rüzgarýn onu havaya kaldýrýp savurduðunu, rövaþata atan bir futbolcu gibi dönüp havada ters olarak asýlý kaldýðýný hissetti. Sonra bilmediði kadar bir zaman ne gördü ne hissetti.
Kendine geldiðinde kuruydu ve þehrin en yaþlý aðacýnýn üzerindeydi. O yükseklikte olup da yýkýlmayan tek þey aðaçtý. Üzerinden zorlukla indi. Ve þehri dolaþtý. En son sahile döndü.
Çay bahçesine gitmeye karar vermiþti. Yol boyunca cesetlere basýp basmadýðýna bile dikkat etmedi. Üzerinde Serdar'ýn gömleðinin aynýsýndan gördüðü adamýn yanýndan geçerken aklýndan bir parça koptuðunu hissetti. Bakmadý, devam etti.
Çay bahçesi diye bir þey yoktu artýk. Uzun zamandýr sahilde olmasýna raðmen ilk kez denize doðru baktý.
Sakindi deniz. Suçu yokmuþ gibi rahvanca sallanýyordu. “Beni teþvik eden rüzgardý, asýl suçlu odur” der gibiydi. Katil zanlýsý ise çoktan kaçmýþtý.
Genç kýz yerde gördüðü þey karþýsýnda ilk kez güldü. Yerde birkaç balýk vardý. Evet etraf boðulan insanlarla ve yine deniz tarafýndan terk edilen balýklarla doluydu.
-Sen de suçlusun dedi denize.
Ayda bir þehrin okullarýnca yenilenen resim duvarý yýkýlmamýþtý. Bayrak ilköðretim okulu öðrencileri baþlýðý altýnda dalgalanan bayrak ve uçuþan kuþlarýn resimleri vardý.
Yine gökyüzüne baktý. “Tüm kuþlarý buraya bu resme- hapsetmiþler” diye düþündü. Yüreði kin dolu. Eline geçirdiði bir kayayý duvara fýrlattý.
Duvar bunu bekliyormuþçasýna o anda devrildi. Parça parça olmuþtu. Genç kýz parçalarýn birisinde tam bir kuþ resmi gördü. Alýp göðsüne bastýrdý. O sýrada yüzünü yalayan rüzgarý fark etti.
-Hayýr diye çýðlýk attý. Ne yapacaðým ben? Kimse yok. Hadi beni de öldür. Neden ölmedim hala?
Koþmaya baþladý. Önce resim kuþunu fýrlattý havaya. Onun düþtüðünü görmeden kendini denize attý.
Denizin guruldadýðýný duymadý. Gökyüzünün kaþlarýný çattýðýný görmedi.
Rüzgar yine þahlandýrdý sularý. Ve su kendine ait olmayaný yine eski bir aðaca býraktý. Beþiði kendini o kadar tatlý salladý ki tek kalan hiç uyanmadý.