Yalnýzlýðý yaþýyordu zaten uzun zamandýr kadýn, bir baþýna kalmasýna gerek yoktu ki…
Geçmiþini ve geleceðini yerleþtirip valizine gittiðinde, kadýnýn bir “Hoþçakal” demeyi bile fazla gördüðünden yakýnýyordu adam. “Konuþabilirdik…” derken kendi bile öyle inanýyordu ki konuþabileceðine, tüm dostlarý ona hak veriyorlardý… ‘Zavallý adam’, ‘Nasýl da üzgün adam’, ‘Baþkasýný bulmuþtur kadýn, o yüzdendir’, ‘Annesi doldurmuþtur, oda deðilse arkadaþlarýnýn aklýna uymuþtur’…

Kadýnýn kendi kendine karar veremeyeceðini, bir baþkasý olmadan fikrinin kendine yetemeyeceðini düþünürler kimi zaman… Her nedense???

Oysa kadýn, arþýnlayýp iþ çýkýþý yollarýný, yorgun argýn döndüðünde evine, sýrf adamý mutlu edebilmek için harcamaktan çekinmediði sevgisini serpiþtirirdi her akþam, yemeklerinin üzerine. Zorla deðil, içten bir gülümse yerleþtiriverirdi ki yüzüne, belki televizyon karþýsýnda bir reklam arasý göz göze geldiklerinde birkaç çift tatlý söz ederler diye.
Aynalarda bile nefret ederdi býkkýn, yorgun görünüþünden ki; her gün bir baþka güzel olabilmek için, gün boyu belki de hiç sevemeyeceði bir iþte (baþka alternatifi adama beðendirebilmek de güçtü, þimdilik iyi olan buydu) kaybettiði zamanlarda kazandýklarýyla sevdiði ve sevebileceði giysiler alýrdý kendine. Ama kendini kime beðendirmeye çalýþtýðýný sorardý adam suçlayan bakýþ ve tavýrlar ile, ne gerek vardý ki böyle giyinmeye… Kadýn içinde her an isyan etmeyi bekleyen huzursuzluðunu sustururdu güçlükle… “Baktýðý kadýnlar gibi giyindim iþte, baksýn diye…” Gücenmiþ ve ufak adýmlarýyla üstünü deðiþtirmeye giderdi kadýn, kendi evinin deðil hayal kýrýklýðýnýn koridorlarýnda yürürdü aðýr, üzgünlüðünden deðil, ayaklarýna kýrýk bir þeyler batmasý korkusundandý yavaþlýðý… Caný yanarsa çok, dayanamazdý belki baðýrýrdý… Avuturdu yine de bir þekilde ruhunu, doðrusu geçen zaman iyi öðretmiþti ona bunu.
Çok sefer denemiþti adama beklentilerini, yaþamak istediklerini anlatmayý. Adam ise kadýnýn kaprislerinden sýkýlýrdý, onun da beklentileri vardý, ama asla ona onun gibi výr výr, dýr dýr yapmamýþtý. Neden her þeyi problem haline soktuðunu sorardý. Niye huysuzdu ki bu kadar bu kadýn, neden bu kadar zordu onu memnun edebilmek? Hem yarýn toplantýsý vardý, siyah pantolonunu çýkarmýþ mýydý? Bir de hafta sonu dýþarý çýkacaklardý, o çok sevdiði yeþil tiþörtü yýkanmýþ mýydý? Ve kadýn yine hayal kýrýklýðý koridorundan geçerdi aðýr aðýr… Hafife alýnmak küçük yüreðini aðýrlaþtýrýr, kendinden kaçmak için düþüncelerini uykularýn koynuna atardý.

Basitti her þey adam için. Herkes gibi evlenmiþti, sevdiði güzel bir karýsý ve o da mýzmýzlanmadýkça huzur dolu bir evi vardý. Birkaç sene sonra baba da olurdu… Evlilik böyle bir þeydi iþte…

Zordu kadýn için hayat ama olsundu… Ýþlerin verdiði yorgunluðun gitmesi azýcýk saçýnýn azýcýkta kalbinin okþanmasýna bakardý. Bu muydu anlaþýlmayan kadýn? Karmaþýk kadýn. Buruk gülümserdi düþüncelerine, ne yapsýn. Evlilik bu olmamalý diyordu durmadan kendine…

Bir de evlerinde, teknoloji çaðýnýn en canavar ruhlu makinesi vardý tabi… Çalýp zaten geçirilecek birkaç saatlik zamandan adamý, kendine esir ederdi. Kadýnýn gözleri sandalyesinde sýrtýný dönmüþ adamda, adamýn gözleri parlak ekranda olurdu. Filmler sýkýcý, reklamlar çekilmez olur, saatin kollarý döner, adam yüzünü dönmezdi… Huzurlu evinde iþ stresini atýyordu iþte, oyun oynuyor, haberleri falan takip ediyordu öylesine… Haklýydý o da kendince kim bilir. “Bitmedi mi iþin?” derdi kadýn. Adamsa çok merak ederdi neden cevabýný bildiði sorularý sorduðunu onun. Zaten bir süre sonra vazgeçmiþti kadýn yalnýz duvarlarýn dinleyeceði sözleri sarf etmekten…. Sessizce kalkardý geç olduðunda yerinden, gözyaþlarý görünmesin diye mutfaða gider, küçük yeþil taburesine oturur bir sigara içerdi. Dumanýnda hayallerini hayal ederdi… Evet, hayat insana her zaman istediklerini vermezdi belki, sevmek de bazen böyle külfetli olabilirdi ama… Amalarýný es geçip kendi hallerine býrakýr, küçük adýmlarý çaresiz geçerdi bin yýl uzunluðundaki hayal kýrýklýðý koridorunu, uzanýrdý yalnýzlýðýnýn yanýna.
Çok zaman sonra, hayat sýradanlýðýnýn üzerine sýradanlýk ekleyerek ilerlemeye devam ettiði vakitlerden birinde parmaklarýnýn ucundaki sigarasýný titrerken yakalamýþtý kadýn… “Sen de benim kadar korkuyorsun, benim kadar üzgünsün deðil mi?” diye sormuþtu. Tükenmiþti sabrý, yoksul kalmýþtý bir baþýna bakýp büyütmeye uðraþtýðý aþk, doymamaya baþlamýþtý. Her þeyi sil baþtan almak zor olacaktý ama olsundu… Neler oluyordu, olmuþtu. Bu mu olmayacaktý? Kaybettiklerini kabullenmiþti o gün kadýn. Yorgun düþmüþtü artýk okþanmayý beklemekten, alaylý iki makas, masum bir öpücükle geçiþtirilmekten… Kötü bir adam deðildi o ama iyi olmasý da yetmemiþti iþte…
Ýþe gitmek gelmemiþti sigarasýný titrerken yakaladýðý o günden bugüne, kovulursa kovulurdu, olsundu… Evin içinde de hiçbir þeye dokunmamýþtý. Aniden kalktý çoktan uyanmýþ olduðu yataðýndan, düþünceler aklýný kemirirken dolabýn üzerindeki valiziyle bakýþýp durmuþlardý… Saçlarý gibi darmadaðýnýk býrakmýþtý yataðýný da ardýnda býraktýðý ev gibi… Kendisi gibi…
Adam ile son kez ve de ilk kez konuþmak istediði gibi konuþtuklarýnda, kesip atýlmadan tamamlanan kelimelerini yýllarýn incinmiþliðiyle söylemiþti.

Kalbi dinlenebilmek için bunun ödediði fazla bir bedel olduðunu haykýrsa da, ödemiþti…