Çocukluðumda kendimi Bruce Lee sanýrdým.Bahçedeki
aðaç,çiçek,böcek,enik,encik ne varsa giriþir gücümün
eriþilmez olduðunu düþünürdüm.Çok sürmedi...

Yan sokaktaki çocuklardan biri de bana giriþip
paketleyince"sanma sedromu"m ciddi bir darbe almýþ
oldu..

Cennet vataným da ciddi ciddi bir sanma sendromu
içerisinde.Bir türk cihana bedel ile baþlayan bu
hastalýk,modern zamanlarýn getirdiði üretim
çeþitlemeleriyle de toplumsal bir çýkmazý beraberinde
getiriyor.Kendimizi oscar a aday
yönetmen,maradona,madonna,sanýyoruz.En yetenekli
gazeteci biziz...En çýlgýn reklamcý,en yaratýcý
ressam,en güçlü erkek,en çekici kadýn...

Dar gelirli kendini zengin sanýyor.Zengin kendini Bill
Gates sanýyor.Herkes kendini çok önemli görüyor.Kendi
dýþýndakileri de yeteneksiz ve salak buluyor.Kendi
olmazsa bütün sistem altüst olacak diye
düþünüyor.Baþarýnýn deðer görmediði ortamlarda,bu
kiþilik halini alan refleks,yani "sanma sendromu"nun
ortaya çýkmasý gayet doðal.Bu durumda insanlar
yaptýklarý iþlere övünmeye baþlar ve kendilerini
yukarýlara oturturlar.Kimse takdir edip beðenmezse bu
iþi kendi kendimize yaparýz,öyle deðil mi?

Peki, birileri çýkýp da bize gerçekten ne olduðumuzu
söylediðinde ne
oluyor?Kriz!...Siyasi,sosyal,ekonomik,ruhsal,sportif...Kriz!..

Ürettiðinin beþ mislini tüketmek
istersen,yeteneklerinin beþ misli kadar yetenekli
olduðunu sanýrsan ve hak ettiklerinin beþ misline
layýk olduðunu düþünürsen,birileri öyle olmadýðýný
trajik bir þekilde anlatýr sana.Sürekli ama sürekli bu
krizlerle karþý karþýya kalmamýza raðmen,hayatýn bize
gerçekten ne olduðumuzu devamlý söylemesine raðmen
uyanamýyoruz bu "sanma sendromu"ndan.

Quasimodo'nun Esmeralda'dan bir bardak su alýp,"bana
su verdi" ruh hali ve bir þeyleri hep yanlýþ sanarak
hayat geçer mi?


Anýl ERGÖZ