Kollarým aðrýyor, kamburum çýkýyor ve büzülüyorum olduðum yerde. Hayýr aðlamýyorum. Aðlamak için artýk çok yaþlýyým. Acýlarý olduðu gibi kabul etme yaþýndayým bu aralar. Büründüðüm sessizlik bundan iþte. Sessiz kalmak erdemli olmak gibi gözüküyor dýþarýdan. ‘Gibi gözükmek’ yetiyor mu peki insanlara? Çýtalarý çok yüksekte olmayanlar için yetip artýyordur bile. Ben sadece susuyorum, cesaretim olmadýðý için deðil, konuþacak gücüm olmadýðý için gömülüyorum kendi içime. Baþýmý öne eðip göðsüme sokuyorum, bacaklarýmý katlýyor, kollarýmla tutuyorum ve mideme sokuyorum. Yuvarlak bir þekil olmasam da bir yamuk gibi yuvarlanýyorum zemininde ölümlülerin. Naturel hayatýn dengesinde ve doða kanunlarýyla canlýlara zarar vermeden karýþýyorum aralarýna. Besin kaynaðýna dönen hücrelerim yaþadýðým zamankinden daha fazla yarar saðlýyor diðer canlýlara.

Yalnýzlýk böyle tarif edilir mi? Bilmiyorum ki. Gübreye dönüþtüðüm gerçeðiyle yüz yüze gelmiþken, geri adým atmalý mýyým? Pek de umurumda deðil sanýrým. Bunlarý düþünürken jiletlediðim bacaklarýmdaki kesiklerden kanlar akýyor. Suyun akýþkanlýðýna kapýlýp ince sýzýntýlar nehirlere dönüþüyor. Minik kesikler bile cayýr cayýr yakýyor tenimi. Hoþuma gidiyor. Parmaðýmý kana bulaþtýrýp tadýna bakýyorum. Fazlasýnýn mide bulandýrabileceðine karar verip vampirlerle empatiyi baþka bir güne býrakýyorum. Kurumuþ kanlarýn derimde býraktýklarý izleri takip ediyorum. Gözüm baþka lekelere takýlýyor. Yýllardan beri birikip durmuþ kesiklerin, yaralanmalarýn ve yanmalarýn izleri aný defteri gibi cildimde öylece kalmýþ. Çoðu insana göre çok genç sayýlýrken, kendime göre ne kadar yaþlanmýþ olduðumun farkýna varýyorum. Gözüm þifon yerimin üstünde duran ilaç kutularýna takýlýyor. Anti-depresanlarýmý düzenli olarak almaktansa hepsini bir gün bir kerede yutmam gerekiyor sanýrým.

Nemli bornozumu vücudumdan sýyýrýp yataðýmýn üstüne býrakýyorum. Dolabýn kapaðýndaki boy aynasý beni çaðýrýyor sinsice ama ona yakalanmadan giyinmeye niyetliyim. Paspal bir bluz ve eteði çekip alýyorum týkýlmýþ olduklarý kalabalýðýn arasýndan. Saçlarýmý taramaktan korkuyorum, biliyorum ki hepsini birden kesmeyi arzulayacaðým. Neden sorunlu tipler gibi davrandýðýmý anlamýyorum. Neden bende duygusuz sürünün içine katýlýp monoton hayatýmý yaþarken yapay zekalý bir robot gibi gerektiðinde tepki veremiyorum? Ýsyan ettiðim için utanýp çeneme bir yumruk atmak istiyorum. Ayrýcalýklý insanlardan biri olduðum için þükretmem gerekirken deliliðime kýzýyorum. Deli mi? Ne saçmalýyorum Allah aþkýna?

Kýzarmýþ ekmekler yanana kadar bekliyorum. Karartýyý kazýmadan kanserojen ekmeðin üstüne reçel sürüyorum. Kapý çalýnýyor. Karþý dairede oturan kadýn bana bir þeyler anlatýyor. Çocuklarýn evde yalnýz olduðunu, birkaç saat sonra eve döneceðini söylüyor ki ben içimden 'banane bundan' derken kadýn çýplak bacaklarýmdaki damar damar kurumuþ kan izlerini görünce zaten yanlýþ bir karar verdiðini anlýyor ve teþekkür ederek merdivenlerden iniyor. Kýzýyorum kendime, kadýna bu kadar kaba davrandýðým için. Sonra bir yaným savunuyor: tamam da madem çocuðunu yalnýz býrakacak o zaman bir bakýcý tutsun. Karþý daireden anahtarým bile olmadan nasýl koþacaðým yardýmlarýna zaten?
Evet, kafamý onaylarcasýna sallýyorum ve kendimi tebrik ediyorum. Ýçsel zýrvalýk savaþýný kazandýðým için (aslýnda ayný zamanda kaybettiðimi unutarak) bir bar siyah çikolata ile kendimi ödüllendiriyorum.

Sevgilim olacak züppe arýyor. Þuursuzca baðrýþmalarýný dinliyorum, sanýrým benle aslýnda ilgim olmayan bir konuda tartýþýyor. Telefondaki ses, sessiz kalmamdan güç alarak dengesiz hareketlerimin yol açtýðý saçma sapan konuþmalarýmla ve davranýþ bozukluklarýmla ilgili uzun bir nutuk çekmeye yeltenirken telefonu kapatýyorum. Ýçimden iddiaya giriyorum, eðer hemen bir daha ararsa saçlarýmý keseceðim. Ama aramýyor çünkü çok sinirli. Küfretmek için, çaresizce ona ihtiyaç duyacaðým aný bekliyor. Her þey doðru zamanlamadan ve sabýrdan ibaret, bunu çok iyi biliyor.

Battaniyeyi üstüme çekip yataðýmda kitap okumaya hazýrlanýrken, çaðrý cihazým çalýyor. Hastaneden geliyor arama. Ýlaçlarýmý çantama týkýyorum üstümü giyinip çýkýyorum. Hastaneye vardýðýmda hemþire yanýma geliyor koþarak ve eþyalarýmý elimden alýp beni odama götürüyor. Odamda hastalarýmdan biriyle karþýlaþýyorum. On beþ yaþlarýndaki genç kýz üstünde geceliðiyle karanlýk bir köþeye sinmiþ titriyor. Baþýna toplanmýþ hasta bakýcýlar beni görünce geri çekiliyorlar. Kýzýn annesi telaþla kolumu sýkýyor ve dinlemediðim için anlamýyorum ama tahminimce bana yardým etmem için yalvarýyor. Tutsak durumundan kurtulup kýzýn yanýna gidiyorum. Beni görünce sevinip boynuma sarýlýyor. Herkesi odadan çýkartýyorum. Kýzý bir battaniyeye sarýyorum. Aklýma, kýz kriz geçirmiþ olmasaydý buna benzer bir battaniyenin içinde uzanýp kitap okuyor olacaðým geliyor. Ama toparlanýp sorunun ne olduðunu soruyorum. Bana deli olmadýðýný ama ona burada deliymiþ gibi davrandýklarýný anlatýyor. Burada diye bahsettiði yerin bir sinir hastanesi olduðunu biliyor mu acaba? Gözlerinin içine bakýp korkularýný paylaþýyorum. Ýçimden küçük kýza beni kendi kaprisleri için gece gece hastaneye kadar getirdiði için küfrediyorum. Sonra sarýlýp güvence vererek onu hastabakýcýlara býrakýyorum. Odasýna gittiðinde yataðýna girip hiç bir þey olmamýþ gibi uyuyacaðýný düþününce sinirleniyorum.

Þuan en son istediðim þey annesi olacak kadýna rapor vermek diye düþünürken kadýn içeriye giriyor. Endiþeli gözlerle beni ‘neden, niçin, nasýl, ne olacak böyle’ gibi saçma soru yaðmuruna tutuyor. Bir yaným ona mantýklý cevaplar verirken bir yanýmda bugüne kadar aklý nerdeydi acaba diye onu azarlýyor. Ruhum kadýný çoktan kovup kapý dýþarý etmiþken, bedenim nazikçe iyi akþamlar dileyerek yolcu ediyor.

Kendi kendine þizofren tanýsý koymuþ bir doktor olarak ilaçlarýmý içiyorum. Sonra gerçekten de yerimin burasý olup olmadýðýný düþünürken, masa baþýndan kalkýp hasta koltuðuna uzanýyorum. Ýçim tuhaf bir huzurla doluyor ve tüm kiþiliklerim ayný anda uykuya dalýyor. Eh hepimiz için zor bir gün oldu ne de olsa bugün.