Yalnýzlýkta böyle iþte. Dün gülerken birlikte; þimdi, tek ben aðlýyorum. Sonbaharý ne de çok severdik bilmez misin? Öylecene oturur soðuk betona, kýçýmýzýn altýnda hiçbir þey yokken dut aðacýnýn yerlerde rüzgarla sürüklenen kurumuþ yapraklarýna bakýp bakýp daha da bir gülümserdik. Oradan geçenler þaþýrmadan edemezlerdi. Her biri – ister kadýn olsun ister erkek – kýsa bir süre bakardý gözlerini ayýrmadan. Ve ben hiç birinin yüzünde bir þeyler sezemezdim.
     Kasým’ý delicesine yaþayamayacaðýz, biliyorum. O uzun, kiremit rengi, çiçekleri çok olan elbisenle sevmiþtim seni. Ama tan vakti þimdi, býrakýp gidiyorsun beni. Üzerinde o elbisen…
     Ben ne yapacaðým þimdi?..