Derin bir solukla çekiyorum geçmiþ umutlarý içime. Þimdisi ve sonrasý olabilir mi yitirilen hayallerin? Göz kapaklarýmýn ardýnda oynaþan imajlarý serbest býrakýyor zihnim. Alabildiðine hýrçýn, alabildiðine küstah… Aslýnda alabildiðine hasret dolu hayallerim. Kývrým kývrým oyarlarken ruhumu zihnimin kör dehlizlerinde; acý içinde, sancý içinde kývranan hayallerim… Parmaklarýmýn arasýndan kaþýndýrarak saçlarýma karýþan kum tanecikleri gibi savulup bin bir yöne daðýlan hayallerim… Onlar ki geçmiþin paslý ve küflü gerçekliðine mi hapis oldular?

Bekliyorum.

Ýmajlar benliðime acýmasýz oyunlar oynarken yorgun gözlerim denizin engin ve hüzün yüklü maviliðine kilitleniyor. Esinti saçlarýmýn arasýndan fýsýldýyor þarkýsýný hafifçe… Güneþin sönük kýzýllýðý kalbimden pompalanan kan gibi, silik… Silik izler, hayaller, yüzler var denizde… Gözlerimin önünde…

Ellerim soðuk kumlarý avuçluyor ve rüzgar tanecikleri savuruyor yüzüme. Parmaklarým denizin maviliðinde oynaþan hayallere uzanýyor, dokunmak istercesine. Deniz engin ve duru… Uzanýyor önümde. Hüzün kokusu doluyor burun deliklerimden zihnime. Ýmajlar çýlgýnlar gibi dans ediyor içimde. Binlerce ses ve hareket… Upuzun ya da uçsuz bucaksýz, sýnýrsýz, veya boyutsuz belki de hiçliðin hakim olduðu kýrlarda yüzen binlerce ses, binlerce hareket…

Bekliyorum.

Eller var hayallerimde, çatlak… Çatlak sesler var, aðlayýþlar, yakarýþlar… ve huzur… Solgun kýzýllýkta ve sisli mavide. Huzur… Hüzün… Esinti kulaðýma þarkýsýný söylüyor; sesi buðulu ve imgelediðim hayallerin kederle çarpýlmýþ yüzleri kadar bitkin.

Gözlerim yorgun; kirpiklerim titriyor, rüzgarýn þarkýsýnýn hüznü karþýsýnda. Saçlarýmý uçuruyor rüzgar, kum tanecikleri kaþýndýrýyor ruhumu. Sýrt üstü uzanýyorum kumsalda, soðuk kumlarýn içine gömüp baþýmý gözlerimi kapatýyorum .

Bekliyorum.

Deniz þarkýsýný söylüyor ruhuma. Ben aðlýyorum; göz yaþlarým ince uçlu jiletler gibi göz pýnarlarýmý yýrtarak doðuyorlar yeni geceye. Dudaklarýmýn sinsi durgunluðuna þaþýrýyorum. Denizin üstündeki sisin ardýna saklanmýþ olan hayaletlerim gülümsüyorlar bana, narin ve nazik. Denizin þarkýsýný söylüyorlar hep bir aðýzdan. Fýsýltýlar, iç çekiþler, nefes alýþ veriþler… Kýskývrak yakalýyor ýslak benliðimi çarpýtýlmýþ hayallerin huzur yüklü seslerinin korkunçluðu. Denizin üstündekilere uzanýyorum; bir kez, bir kez, bir kez daha…

Ah sonsuz ve yavaþ yavaþ tüm düþlerimin alaca karanlýðýna bürünen gök! Sessiz haykýrýþlarýmýn acý týnlamalarýný duy! Denizin ve rüzgarýn þarkýsýndaki yalvarýþlarýmý… Duy beni! Kalbimin damarlarýma pompaladýðý kanýn rengi, yitirdiðin güneþin ölgün rengini taþýmakta!

Üþüyorum soðuk kumlar üstündeyken cýlýz bedenim. Rüzgar aðlýyor gözlerime. Deniz aðlýyor, çýðlýk çýðlýða. Ben bekliyorum. Sonsuz ve buruk…

******

Rüzgarýn ve denizin fýsýltýsý devam ederken þarkýsýný söylemeye, ruhum gibi; ben zihnimdeki imajlarýn çýlgýn ve sapkýn çarpýklýklarý arasýnda yeni gecenin ruhuma doðuþunu gördüm. Soðuk ve sert kumlar üstünde üþüyen, aciz bedenimle bir ölü gibi uzanmýþken umut tohumlarýmýn çýðlýklarýný iþittim. Þimdinin ve sonranýn asla olmayacaðýný düþündüðüm bu ürpertiler kumsalýnda geçmiþin silik izlerinden biri yavaþça yanýma yaklaþýverdi, saklandýðý sisin ardýndan çýkarak. Ruhum yaralý ve bitkin bir vaziyette cýlýz bedenimin baþýnda ölmesini beklerken, o gülümsemeye çalýþan gözlerle fýsýldadý bana.

“Uyan.”
Tanrý’nýn kendi elleri ile nurdan iþlediði kanatlarý öylesine görkemliydi ki… Yüce ve güzel varlýk tüm haþmeti ile karþýmda duruyordu; fakat sönmüþ ve caný çekilmiþ bedenime ýþýltýsý sönmeye yüz tutmuþ bir sesle seslendi.
“Buradayým.” dedim, artýk ceset sayýlabilecek kadar yokluða gömülmüþ bedenimin baþ ucunda ayaða dikilmiþken.
“Sen de kimsin? Burada kumlarýn üstünde yatan bir beden var.” diye konuþtu melek.
Kördü. Gözlerinin derinliðine baktým, ýþýldayan ruhunun sönmekte olduðunu gördüm.
“Kimsin?” diye yeniledi sorusunu.
“Ben bedenin sahibiyim.”
“Seni hissedemiyorum.”
“Ah… Doðrudur.”
Sesim alaycý olmaktan öte, kendi içine dönük bir tiksinti ve nefretle çýkmýþtý. Melek bir iki adým atýp bir süre bekledi ve hafifçe baþýný eðdi. Dudaklarýnýn kýmýldadýðýný gördüm. Dua mý ediyordu?

Rüzgar fýsýltýsý ile bedenimi okþadý ve þeffaflýðýmýn içinden geçip gitti. Meleðin rüzgarda uçuþan beyaz uzun saçlarýnýn güzelliði beni büyülerken derin bir kýskançlýk tüm benliðime hakim oldu. Yerde, yarý ölü olan bedenime bakýp iç geçirirken meleðin ayak ucumda bedenimin üstüne eðildiðini fark ettim. Sessizce; fakat temkinli bir þekilde bekleyip ne yapacaðýna baktým. Yapacaðým hiçbir hamleyi engelleyemezdi; çünkü beni fark edemiyordu. Sorun varsa o da þu olabilirdi; bu düzlemdeyken bir de bedenim yarý ölü ve ben astral bedene sýkýþmýþken gücüm yarýdan fazla azalýyordu; fakat bu halimle bile onun üstesinden gelebilirdim ve zaten bu sorun o kadar da önemli deðildi. Melek üzerime eðilmiþ yarý saydam ellerini bedenimin üstünde gezdirirken bir yandan da dua ediyordu; fakat þimdi parmaklarýný alnýma bastýrmýþtý ve ýþýðýn içime iþlemesi ile ruhuma asla bahþedilmemiþ olan o kutsallýðýn acýsýný hissedebiliyordum. Ben acýmýn sonsuz burukluðuna dayanmaya çalýþýrken melek aniden bedenimi kavramaya yeltendi.
     “Býrak bedenimi Melek!”
     “Bu bedeni buradan götürmem gerektiði söylendi.” Sesi soluk ve tereddütlüydü.
     Tüm benliðimi dehþetengiz bir kederle kýskývrak yakalayan o kutsallýðýn acýsý altýnda büyük bir gayretle meleðin yarý saydam kolunu þeffaf elimle yakalamak istedim. Elim meleðin bedenimi kucaklamýþ olan koluna deðdi ve kalakaldým. Melek yüzünü bana çevirerek gülümsedi.
     “Bedenin aciz ruhu, þimdi seni hissedebiliyorum.” Meleðin aþaðýlamasý yarýda donuklaþtý ve sesinin alaycý ifadesi bir saniye için titredi. Ben ise bu dokunuþla birlikte, gözlerimi karanlýða açtýðýmdan beri hissetmeyi umduðum o þeyi yakalamýþtým sanki. Sonsuzluða uzanan, zamanýn akmadýðý hiçlikte yitirdiðim yýllardan beri Tanrý’mýn bile bahþedemediði þeyi bana bahþeden bu varlýðýn adýný öðrenmek istedim. Elimi çektim ve huþu içinde önünde eðildim.
     “Ýsmini söyle Melek.”
     Kararsýz kalan melek bedeni nazikçe tekrardan soðuk kumlara yatýrdý ve beni hissedebilmek için dikkat kesildi. Beni sadece ona dokunduðumda algýlayabiliyordu.
     “Ýsmini söyle Melek” diye direttim. Kýskançlýk ve hayranlýkla baktýðým, Tanrý’nýn motiflerini hissedebildiðim nurdan kanatlarýný, yitip giden güneþin buruk kýzýllýðýnýn zihnimde solan izinin hizasýna kadar kaldýrdý. Rüzgarýn çýldýran fýsýltýsý beyaz ve ipeksi saçlarýný üstüme savuruyordu, saçlarýn ruhumu dalgalandýrýp içimden geçip gitmelerinin ve o tatlý hissin keyfine býraktým kendimi. Yüce varlýk ise belindeki, Tanrýça’nýn rünleri ile korunan kýlýcýný zarif; fakat kývrak bir hareketle çekmiþ karþýmda bekliyordu. Zihnimi zehirleyen rünlerin kýlýç üstündeki kývrak dansýný izledim. Annem olan Tanrýça’da babam gibi beni istememiþti. Hem de Tanrý’nýn hissettiðinden daha büyük bir nefretle reddetmiþti beni. Ben hiçbir þekilde onun parçasý deðildim. Ben…. Yokluðun ve hiçliðin oðluydum; O’nun deðil.
     “Savaþ benimle Var Olmayan.”
     Melek en baþýndan beri bunu biliyordu. Kör olmasýna karþýlýk tüm varlýklarý algýlama yeteneði ile donatýlmýþtý; fakat olmayan varlýðýmý algýlayamýyordu. Ona baktým. Derin ve keder dolu bir bakýþtý. Haset ve hasret dolu bir bakýþ… Onun güzelliði karþýsýnda ezildim ve Tanrý ile Tanrýça’ya bir kez daha lanet ettim. Burada, bu kumsalda ölmeye terk ettiðim bedenin baþucunda oturmamýn amacý buydu. Acýklý çaðrým duyulmuþ ve bir melek zavallý bedenimi kurtarmaya gelmiþti. Þimdi savaþ zamaný idi ve yer yüzüne inen þifacý melekler yaralý insanlarýn –bedenlerin, ruhlarýn yardýmýna koþuyordu. Karþýmda beni algýlayamayan; fakat savaþmaya hazýr þifacý bir melek duruyordu. Mükemmeliyetinin yanýnda kirli kalbim ve karanlýk hüzünlerimle ben “Var Olmayan” duruyordum; fakat ondan daha avantajlýydým. Beni algýlayamayýþýnýn yaný sýra gücünün tükenmekte olduðunu da görebiliyordum. Hiç de adil olmayan bir þekilde insanlarýn milyarlarca yýlýný dolduracak kadar uzun bir süre zamansýz boþlukta Yaratýcýlar tarafýndan yapayalnýz býrakýlmýþtým ve adalet kavramýný bana hiç kimse öðretmemiþti. Kötülük ve iyilik sadece iki kavramdý insanlarýn, meleklerin ve yaratýlan her türlü varlýðýn dimaðýnda; fakat ben varlýk deðildim ve bana öðretilmemiþti bütün bunlar. Kötüydüm, acýmasýzdým; fakat onlara göre, kin ve nefretle doluydum; adil olmam da beklenemezdi deðil mi? Meleðe bir kez daha baktým ve onun kim olduðunu bildiðime karar verdim: Tanrý ve Tanrýça’nýn özleri ile yarattýðý ilk beþ melekten biriydi. Þifacý meleklerin baþýydý. Onu ilahi kattaki “Güç Savaþý”nda görmüþtüm. Yaralanan meleklerin yardýmýna koþan þifacýlarýn arasýnda nurdan bir inci gibi parlýyordu. Dehþetten çarpýlmýþ yüzü yine de çok güzeldi. Acý ile kývranan gözlerindeki ýþýltýyý yakalamýþtým; fakat þimdi solgundu. Uçuþan beyaz saçlarý, bir meleðin kesilmiþ kanatlarýný kanlý ellerimle tutarken gözümü kamaþtýrmýþ ve dikkatimi daðýtmýþtý. Onu görmüþtüm, onun güzelliðini ve yaralýlarýn etrafýnda bir oraya bir buraya uçmasýný görmüþtüm. O Tanrý’nýn gözdesiydi ve onu bunun için bir kez daha kýskandým. Ýçimde kederin ve nefretin acý hissi kaynadý. Karþýmdaydý. Ne olduðumu biliyordu; ama kim olduðumu bilmiyordu. Gücüm yarýdan da fazla azalmýþtý; çünkü beni yeryüzüne kýsmen baðlayan bedenin yaþam enerjisi neredeyse tükenmiþti; fakat karþýmdaki bir baþ melek de olsa sadece bir þifacýydý, savaþçý bir melek deðil.
“Savaþ!”
Narin eli kýlýcýn enfes kabzasýna tam bir mükemmeliyetle uyuyordu. O ele bir kez daha dokunmak ve o hissi yeniden yaþamak istedim, o tatlý; fakat hüzünden tüm benliðimi kývrandýran hissi, o kutsal hissi… Bedenimi yakan; fakat ruhuma huzur veren hissi… O narin ele dokunduðum anda iki kanat çýrpýþýyla göðe yükselip kýlýcýný üzerime savurdu. Kolaylýkla savuþturulabilen bir hamleydi. Adil bir dövüþ deðildi. Küçük ve tiksinti dolu bir kahkaha armaðan ettim rüzgara alýp benden uzaklaþtýrmasý için o kahkahanýn içimde açtýðý yaralarýn kötücül tadýný. Denizin þarkýsý kulaklarýma dolmaya baþlamýþtý, kendi kara kýlýcýmý kabzasýndan çýkarýp gecenin içinde göðe kaldýrdým ve acý bir haykýrýþla rüzgarýn çýðlýðýný yararak onu savurdum. Meleðin sarýmtýrak halesi kýlýcýmýn karanlýðý üstünden yansýdý; bir tutam beyaz, ipeksi saç rüzgarla birlikte yüzüme doðru savruldu içimde hoþ duygular uyandýrarak yerde yatan bedenimin üstüne saçýldý. Kýlýcým rüzgarýn çýðlýðýný bastýran bir ýslýkla birlikte yerde yatan bedenime saplandý. Artýk tamamen ölü olan bedenden koptuðum için bu düzlemi bir an önce terk etmem gerekiyordu, ta ki baþka bir bedene kavuþana kadar. Kýlýcýmý þimdi olduðu gibi daha önce de bana ait olmayan ama çaldýðým bedenden geri çekip çýkardýðýmda kýlýcýmýn alev alarak küle dönüþtüðünü izledim. Ýnsanýn astral bedeni içindeki ruhum ait olduðu yere dönüp saklanmadan önce yeni gecede kanat çýrpan meleðin güzelliðine son bir kez baktým ve ölü bedenin üstüne saçýlmýþ olan saç tutamlarýný aldým. Melek savunmaya hazýr bir þekilde beklerken, kullandýðým bedeni öldürdüðümün tabi ki de farkýndaydý; fakat yine de kýlýcýný sýký sýký tutuyordu. Göðe asýlmýþ bir nur parçasýydý ve varlýðý tüm yýldýzlara ilham veriyordu. Güzelliðine son kez gülümsedim.
     “Hoþça kal Melek.”


Gizem OZAN