sana hiç anlatmadým,
o soðuk hastahane odasýnda,
sen çarþafý çekerken yüzüme yaþýyor olduðumu aslýnda hala.
o en sevdiðim ellerini seyrediyor olmam engel olmuþtu,
þuan bu üstesinden gelemediðim boþluða beni umarsýzca býrakýp gidiyor oluþunu anlamama.
ve parmaklarýnýn gün geçtikçe
-benimkiler gibi-
incelmediðini,
saçlarýnýn beyazlamadýðýný farkadince anladým aslýnda hayal olduðunu..
sen gerçekte öyle inandýrmýþtýn ki kendini öldüðüme cenazesinde çok aðladýðýn;
ama bir daha mezarýna hiç uðramadýðýn bir yakýnýndým artýk..
ve ben sana hiç anlatmadým
o soðuk hastahane odasýnda býraktýðýn günden bu yana
ben senin sandýðýndan
çok daha fazlasýný yaþýyorum..