Aslýnda nereden baþlayacaðýný tam bilemiyor; baþlangýcý onun yapmasýný bekliyor.

Hatýrýnda ona aþýk olduðu konfeksiyon atölyesi var. Yaðmur, sis ve pislik içinde uzun süren bir iþsizlik ve peþi sýra toz duman içinde uzun mesai geceleri. Hayatý öyle garip ki, iþsiz kalmayý mý, yoksa çalýþmayý mý istediðini tam olarak bilemiyor. Ucu boklu deðneðin neresini tutsa yaþamý daha da çirkefleþiyor… Ve sevdiði kadýn Asuman, þu an baþýnda ölüm meleði gibi bekleyen bu kadýn o zaman çirkef yaþamýnda parýldayan bir güneþ gibiydi…

Tozlarýn içinde öksürürken, makinelerin arka fondaki sesi eþliðinde ilerideki dikilen iþlerin temizlendiði masada duran, sarý saçlý, kýsa boylu, yuvarlak yüz hatlarýyla masumane ve bakýþlarýnda garip bir sarhoþumsuluk olan kýzý görüyor. Tümüyle bir çarpýlma deðil; dengeli, sabýrlý bir bakýþma sürecinde, onun tuvalete gidiþini takip ederek, yemek sýrasýnda peþine geçerek, akþam evine gitme güzergahýný öðrenmek için gizlice izliyor. Uzun çalýþma saatleri –ki sigortasýz, sosyal haklarý olmadan, günlük on iki saat çalýþma süreli ve haftanýn dört günü toplam on iki saat çalýþýyor- artýk daha kolay geçmeye, Asuman’ýn düþüncelerinin izleðindeki beyni acýlara daha duyarsýz olmaya baþlýyor. Asuman þu an aklýndan geçtiði gibi bir uyuþturucu gibi; onu hayatýn çetin þartlarýndan uzaklaþtýrýyor. Onun bunda suçu olmadýðýný, hatta daha fazla kendi suçu ve acizliði olsa da, bu yüzden ona karþý nefret duyuyor.

Çýkma teklifi etmek için cesaretsiz deðildi; hatta çýktýðý ilk kýz olmasýna raðmen fazlasýyla cesurdu. Bir teklif için olabilecek en kötü yere, yani tuvalete gidiyor, Asuman’ýn tuvaletten çýkmasýný bekleyip el yýkama seansýnda hafta sonu buluþmayý teklif ediyor. Endiþeli halini gözlemleyebiliyor onun, teklifinin kabul görmesini hoþnutlukla karþýlýyor.

Hafta sonuna kadar birkaç kez konuþacaðý sözlerin provasýný yapýp, haftalýðýný alarak pastaneye gidiyor. Bekleyiþi sabýrlý ama gergin. Aklýný sürekli biçimde üzerindeki yorgunluk iþgal ediyor. Bu yorgunluðun peþine takýlsa belki doðru kararý verip, þimdi ölüm döþeðinde olmayacak ama bunu yapamýyor. Yorgunluðu uzaklaþtýrýyor bedenin, omuzlarýný kaldýrýp, kaþlarýný çatýyor. Konuþmalarý gür ve sakin. Teklifi kabul ediliyor. Bu teklifi kabul ettiði için ona yine kýzýyor.

Onunla yaptýðý her buluþmada paraya daha aç, çalýþamaya daha istekli buluyor kendini. Ortaköy’de çay içmenin, Beyoðlu’nda kahve içmenin, Mcdonalds’da hamburger yemenin gelip dayandýðý tek þey para. Maçka’ya gidip çimenlere oturmakta para, ona sevgisinin göstergesi gülde para… Gözü her daim büyük iþ binalarýna kayýyor; aþýnýn onlarýn yanýnda çok küçük olduðun farkýnda; aþkýn boyutunun cebindeki para kadar olduðunu bilmek onu kahrediyor ve çalýþmak bunun için bir umut kapýsý… Bu umut kapýsýný her zorlayýþýnda daha fazla yoruluyor, daha fazla öksürüyor, kamburu daha fazla belirginleþiyor ve gözlerindeki fer her geçen gün biraz daha sönükleþiyor.

Giderek bir kafa karýþýklýðýnda buluyor kendini; bu kafa karýþýklýðýnýn nedenini bilemiyor. Bildiklerini, maaþýný, ev kurmak için gerekli parayý, evlilik parasýný, çocuk parasýný, gelecek telaþýný önüne koyuyor, bunlara bakýyor ama asýl tedirginliðin kaynaðýný bir türlü göremiyor. Bunun etkisiyle küçük kavgalar ediyor; biraz zorlasa gelecek kaygýsýnýn temelini görecek ama yeterince bakmýyor; bildiði tek þey Sabancý binalarý yanýnda aþký çok küçük. Ve küçük bir adam gibi sevmek, küçük bir adamýn aþkýna sahip olmak onu mahvediyor. Bu mahvoluþun sonunun ölümde olduðunu bilse belki daha farklý olabilirdi; bunu þimdi görebiliyor.

Asuman eðiliyor, “Ömrümün,” diyor “en kötü günü, bana çýkma teklifi ettiðin gündü. Eðer bu hale geleceðimizi bilseydik o tuvalette suratýna sýçarak cevap verirdim. Ama toyluk yok mu? Senin gibi koyu ahmak olan birisinin saflýðý yok mu? Ýþte beni bu hale getiren bu! Sorun büyüklük küçüklük sorunuydu; sen her þeyi küçük egosu büyük olan bir adamdýn. Ve ben bunu yeterince göremedim. Peþinden koyun gibi geldim. Þimdi, hala eminim ki bana kýzýyorsun. Hala beni suçluyorsun. Çocuðumuzun ölümünden bile beni sorumlu tutuyorsun; kendini suçlamak aklýna bile gelmiyor. Senin köylerde yaþamaya elveriþli, kentlerde ölü doðan ruhunu eleþtirmek, onu silkmek için birkaç tokat vurmak aklýna gelmedi. Sen bir köy adamýydýn. Daðýn, bayýrýn, tarlanýn vasatlýðý içinde kendi büyüklüðünü görmeye çalýþan bir köy adamýydýn. Þehir ise sana büyük geldi. Binalarýn büyüklüðü ve sürekli devingenliði içinde senin hiçliðini gördün. Gördün ama bir halta yaramadý.”

“Ne kadar haklý!” diye düþünüyor. “Ne kadar akýllý. Bense onu her zaman bir mal gibi görmüþtüm. Böyle aklý selim laflar edeceðini ölürken görmem ne kötü. Ah köy evleri, daðlar bayýrlar ve kerpiç evler. Kul gibi dayakla terbiye edilmiþ kadýnlar;” ayný annesi gibi… ‘Benim sadýk yârim topraktýr’ diyen Âþýk Veysel’e saygý duymadan edemiyor. Bir çocuklukta gölek yaparken, bir de ölürken topraða gömüleceðini bilerek topraðý yad ediyor. Bundan utanýyor. Baþlangýç ile sonun arasýnda pek bir fark yok. Ayaklarýnýn altýna keskin býçakla atýlan çizikle acý içinde baðýrýyor. Kanýn sýcaklýðýnýn ayaðýndan akýp gitmesini acýyla karýþýk bir zevkle takip ediyor; bu takibin sonunda kendi silueti var.

Asuman, “Bu beni tanýdýðýn gün içindi!” diyor. Bunu iki kesikle atlattýðý için içten içe seviniyor.

                         *     *     *