Her ne kadar Montaigne sevsem de, kendimden bahsediyor olmam, onun gibi olacaðým anlamýna gelmez. Çünkü o, "insanýn kendisini anlatmasý 'övünmek' deðil, kendini tanýmlamasýdýr" der. Bazen ikisi arasýnda gidip geliyorum.
Kendimi yazdýkça, varlýðýmýn nasýl bir hammaddeden vücut bulduðunu anlýyorum sanki. Bazen de 'acaba megolamanca bir bakýþ açýsýyla mý yazýyorum' gibi düþünmüyor deðilim.

Daha aðýrlýklýsý, hiç bir zaman kendimi çözdüðümü ya da çözeceðimi de düþünmedim. Ýnsan o kadar karmaþýk bir "bütün" ki, bazen kurduðum 'hayalleri' gerçek diye yine kendimizi kandrýyor da olabiliriz.
Yalanlarým da, giderek 'gerçeklerim' halini alabiliyor.

'Ýyi bir insan', 'sevmek', 'aþk' ya da 'inandýðým' baþka bir kavramýn, içinde neler olduðunu tespit etmek her geçen gün daha da zoruma gidiyor.

Mevlananýn; "Ya olduðun gibi görün, ya da göründüðün gibi ol" sözünü düþündükçe, zorda olsa, bazen iki yüzlü davrandýðýmý söyleyebilirim.

Elbette ilah deðildi Montaigne...
Bende öyle deðilim...
Sende...
Hiç birimiz...

Ama içimizdeki gururu büyüttüðümüz de "ilahçýk" kesiliþimiz nereden geliyor o halde?!

Ne güzel!
Hepimiz bir diðerimize "internet yalanlarý" armagan ediyoruz sanki...
Biri melankoluk, diðeri romantik... Biri isyankar, diðeri akýlcý... Sen þaþkýn, ben felsefe kokuyor sanýyorum kendimi...

Diyorum ki, üstlendiðmiðimiz roller, gerçek hayattakilerle ayný mý, yoksa evrim süreci internette daha mý hýzlý eriþiyor.

Dün bir arkadaþým izlemem için görüntü dosyasý gönderdi. Dört dakikalýk görüntüde, 16 yaþýndaki bir kýz çocuðu, hareketli bir müzik eþliðinde kamera karþýsýna geçiyor ve dans etmeye baþlýyor. Altýnda mini etek, üzerinde azkýlý bir elbise... Elleri duvara yaslý, yüzü kameraya dönük bir kaleografi ile baþlayan figürler, ilerleyen dakikalarda kývrak kalça döngüleri ve göbek ritimlerine býrakýyordu yerini... Biraz daha ileride, "örtmeli" mini elbise, parmak haremetiyle yere düþerken, altýnda tangayla kalýveriyor. Sonra üzerindekini yere savuruyor.

Sütyen ve tanga...

Az sonra önce tangasý, sonra sütyeni uçuveriyor parmaklarýnda...
Manzara bir erkeði etkileyeci...
Önce keyifle izledim. Ýçimdeki hayvaný tatmin ettikten sonra da, durup düþündüm...

Sanal zekamýzý konuþturamadýðýmýz noktada, sanal ortamlar bedenleri konuþturmaya baþlamýþ olmalý dedim.
Yazamadýklarýmýzý, yapamadýklarýmýzý halt ettiklerimiz bir alanlar bütünü...

Kendimiz yerine, o an olmak istediðimiz yer...
Ben kimim sorusunu burada bir defa daha soruyorum...
Buralarda kalem oynatan "gerçek erkek" mi?
Yoksa, her sabah evinden çýkýp, iþine giden, akþam toplantýlarýnda grand tuvalet olmak durumunda kalan, hüsnü zanla yazdýðý yazýlarýný, fantastik evrende kaybetmeye çalýþan biri mi?...

Hangisi biz?
Bu mu?
Yoksa bu mu?

Hangisinde övdüm kendimi...
Hangisinde tanýmladým...

Acaba diyorum yaþasaydý Motaigne, yalnýzlýðýnda yaþadýklarýyla, internette yazdýklarý ayný olur muydu?

Kamera karþýsýna geçip mastürbasyon yapar mýydý?
Kýz arkadaþýndan strepteaz yapmasýný ister miydi?

"Topluma kültür yayma" elbisesini kuþanmýþ büyük adamlar; Onlar sanal dünyanýn en uç noktasýnda, icindeki seks dürtüsünü, toplum içinde kýsýtlamak yerine, sanal alemde "orta yere" döker miydi?


Gerçeklerle, "olmayan þeyleri istediðimiz gibi görme isteðimiz" hep varolacak galiba...
Belki de içimizdeki "düþ dünyasý", kurmak istedimiz coðrafyaya ulaþmak için çabalýyor. Gerçeðimiz, hayallerimizle savaþýyor!
Þimdi o soru gelsin bakalým?
HANGÝSÝ KAZANACAK?
Gerçek mi?
Hayaller mi?

Bir ihtimal daha var; arada kalmak...

Hayallerde düþ kurarken, gerçekleri hala yaþýyor olmak...

Kiþilik çatýþmasý da bu olsa gerek