Sahipsizlik, ya da "aidiyetsizlik" her ne kadar þiirsellik koksada özünde hiç bir anlam ifade etmez. Her canlý ve cansýzýn bir sahibi var elbet. Bunu söylerken, "ulvi bir söylem" çaðrýþýmý yaparak "Evet bizi yaradan Allah ve herkesin sahibi o" þeklinde bir yaklaþýmý kastetmiyorum.
Dediðim þey; gerçek anlamda bir sahiplenme duygusunun, insanýn "içlerinde" "nereye ait olduðunu anlamasý" olgusudur.
Bazýlarýmýz elbette "yaratana aitlik" duygusunu ifade edebilir.
Ama yaptýklarýmýz ve düþündüklerimizi dikkate alýndýðýnda durumun oldukça farklý, karýþýk ve içinden çýkýlmaz bir hal aldýðýný görebiliriz.


Ýçime dönerek soruyorum; "Nereye aitsin"

Bu soru sýrf marjinal kalýnsýn diye "Hiçliðe aidim" gibi basit bir cevapla geçiþtirilemeyecek kadar ciddiye alýnmalýdýr.

Doðadaki her þeyin "aidetliði" mevcuttur.
Her insan da, bir baþka "iç"liðe aittir.

Nereye aitsin?

Çevereme bakýyorum; arkadaþlarýma ve konuþtuklarýma, tanýdýklarýma ve üçüncü kiþilere... Metinlere ve cümlelere...

Bakýyorum! Kime aidim?...

Bir dedektif gibi bu sorunun yanýtýný aramak istiyor her yaným.
Ne konuþuyorum!
Ne yazýyorum!
Kiminle iliþikteyim
Kimliðim...
Telefon defterimi açýp baktýðýmda neler görüyorum...
Adresim nerede?
Ailem...

Kime aidim?

Beraber olduðum kadýnlar...
Birine ait olsaydým onda sabit kalýrdým ama deðiþtiler diyorum. En çok sevdiðimi söylediðim "aþkým" bile þimdi tozlu raflarýmda bir "giz" olmuþken, aþkýn kalýcýlýðý, benden geçen her kadýnda biraz daha "yalan" duruyorken elbette bir kadýna ait olamayacaðýmý anlýyorum.

Ailem...

Sevgisinden hiç vaz geçmediðim annem babam ve kardeþlerim... Yaratýcýnýn en büyük nimetleri...
Kadýnlar geçerken, "gölgeler" ardýndan yine beni karþýlayan o güzel insanlar...
18 yaþýna kadar dizlerinde olduðum ve gerisi garip bir seyyahlýk öyküsüle adýna "vuslat" koyduðum bir özlem...
Aidiyetlik düþünü içimde büyüttüðüm ama kavuþamadýðým. Belki onlara aittim. Ancak baþkasýna liman...

Bir kaç þehir yol oldu ardýna... Birincisinde kýsa, ikincisinde uzun ve sonuncusunda demirlediðim... Bir kaçýnda kamp kurduðum...

Unuttum arkadaþlarýmý da...
Her þehirde "caným" dediðim arkadaþlarým, bir baþka kentte "milat" oluverdi.
Onlara da ait deðil miydim?
Ait olsaydým kalmaz mýydýn dizlerinde?

Sonra bir baþka kent... Ve bir baþka insanlar topluluðu...
Akýp gittim...
Sonra sevgi de zorlaþtý elbet...
Gidecekti çünkü bir þeyler...
Su gibi akýyorken, bir noktadan sonra bu suyu durduramayacaðýný anlýyorsun.
Irmak durmaz, su akar ve zaman geçerken insan da geçer...

Hiçlik yoktur
Ýnsan her gittiði yerde kendini bulur.
Aitliði de kendinedir, yaratýcýya giden bir trafo döngüsü gibi...
Oysa kendimiz de deðiþir dururuz...
Bazen tanýmlamakta zorluk çekeriz.
Hani derdim ya; "Kaç kiþiyiz içimizde"
ve biz hangisine aidiz?
Birine mi?
O halde diðerleri kim. Ya da tek bir kiþilikle olmamýz mý gerekiyor? Ýnsan hen içinde "insanlar mý" barýndýrýr? Bu doðru mu? Böyle mi olmalýdýr?
Bu "çok kiþilikli olmak" dürtüsünü "bireye" indirgemek mümkün müdür?
Ýndirirsek tam anlamýyla kendimize mi ait oluruz?
Ya da "çoklu" olsak bile, her bir parçamýza bir parça "biz" düþürmiyiz. Her þeyimizi sahiplenecek, kendimizi teslim edeceðimiz bir tarafýmýz neden olmasýn?

Herkesin bir sahibi olur!
Ýþ odur ki "Nereye" sorusunu sorabilsin insan!...
Gidecek çok yer var...