Bizim buralara(Mudurnu) geç gelir bahar. Kýþýmýz uzun sürer. Ekim ayýnýn baþýnda baþlarýz sobalarý yakmaya, taaa mayýsa kadar. Kazancýmýzýn büyük bir kýsmýný kýþýn soðuðuna feda ederiz.Tonlarca odun, kömür alýrýz. Paltolar, kazaklar, hýrkalar, botlar için harcadýðýmýz parayla bütçemiz sarsýlýr. Ama dayanýrýz. " Dalga boyu aþmýþ nasýl olsa; ha bir karýþ, ha beþ karýþ," atasözünden cesaret alýrýz.

Aylarca dört duvar arasýna sýkýþmaktan, kýþý pencere arkasýnda geçirmekten bunalýrýz. Bakýþlarýmýz donuklaþýr, benzimiz sararýr. Gözümüz yolda, kulaðýmýz seste; bahardan bir iþaret bekleriz, hacý yolu bekler gibi. O da nazlanýr, bir türlü gelmek bilmez.Takvimler, baharýn baþlangýç tarihini her ne kadar 21 Mart olarak yazsa da; biz biliriz ki, onun gelmesi mayýsý bulur. O nedenle, cemrelerin düþmesi bile; baharýn geliþinin iþareti deðildir bizim için. Cemreler düþerken biz de odun - kömür derdine düþeriz. Kazma kürek yakmamak için, oduna- kömüre takviye yaparýz. Biliriz ki kýþ, gücünü bizde dener. Bizi çok sever; çekip gitmez, minderi kaba gelen konuklar gibi. O nedenle Þubatta, Martta parlayan güneþe karþý tedbirli oluruz, cemreler düþtü diye sevinmeyiz. Mart güneþi bizim için; " Eþek öldüren güneþ, kadýný dövdüren güneþ," tir.

Nisan ayýna girdik ama, aðaçlarýmýz daha yeni tomurcuk. Açmaya korkuyor gibiler. Gecenin, sýfýrýn altýna düþen sýcaklýðýna karþý tedbir alýyorlar sanki. Aðaçlar, çiçekli bitkiler; pusuya yatmýþ, baharý bekliyorlar. Soðuklar biter bitmez, soyunacaklar kabuklarýndan, boy gösterecekler. Ama ne mümkün! Soðuklar fýrsat mý veriyor!

Oysa nasýl özledik baharý! Bahçelerimizi, balkonlarýmýzý çiçeklerle donatmak için sabýrsýzlanýyoruz. Çiçeklerimiz, soðuða az da olsa dayanýklý olan sardunyalarýmýz bile, þu mevsimde hâlâ içeride. Ilýk bahar günleri geldiðinde; parka koþan çocuklar gibi dýþarýya çýkaracaðýz onlarý. Çiçek deyip geçmeyin! Onlar, bizim yaþama sevincimiz. Çiçeklerimiz büyüyüp boy attýkça, renk renk açtýkça; içimiz aydýnlanýyor. Bir canlýyý büyütüp, yaþatýyor olmanýn sevinci dolduruyor içimizi.

Benim de var sardunyalarým. Kýþa girerken, ellerim titreye titreye kopardým dallarýný. Her birini küçük saksýlara diktim. Onlarca hem de. Kendilerine en uygun ortamý bulmak için, evimin içinde gezdirip durdum kýþ boyu. O camdan bu cama; o köþeden þu köþeye taþýdým kedi yavrusunu taþýr gibi. Sardunyalarýmý kýþýn suladým, çiçek vitaminleriyle besledim.Tül perdenin arkasýndan alabildikleri zayýf güneþle büyüttüm. Þimdi onlarý bahçeye, balkonuma, evimin önündeki köprünün ahþap giydirmesinin üstüne dikeceðim. Onlarýn çeþit çeþit renkleri içimi kýpýrtadacak. Her renk sardunya, benim için ayrý bir anlam ifade ediyor.Týpký; halý ve kilimlerde olduðu gibi. Mavi- umut, kýrmýzý- aþk, yeþil - murat, sarý- hüsran vs.....Yeter ki bahar gelsin hele.

Bu sabah kuþ sesleriyle uyandýðýmda, baharýn gelmekte olduðuna inandým biraz. Cemreler düþtü, gündüzler uzadý, kuþlar ötüþüyor.Yani bahar, müjdecilerini çoktan gönderdi. Kendisinin gelmesi yakýndýr.

Haydi bahar! Gözümüz yolda , bekliyoruz gelmeni....

O da ne! Sardunyamýn tomurcuðu yýrtmýþ kabuðunu, pembe rengiyle gülümsüyor bana penceremin kenarýndan. Aman Tanrým! Ýþte eflâtun sardunya, þu da kýrmýzý. Mor bir sardunya da, belirli belirsiz göz kýrpýyor...Güneþ, daha erken doðdu odama bugün. Evimin karþýsýndaki erik aðacýnýn uçlarýnda çiçekler gördüm. Ýçim kýpýrdadý. Caným kýrlara gitmek istiyor. Bahar geldi mi ne!

1 / Nisan 2006 / Mudurnu