Hiç sevmiyorum. Sinirlerim bozuk yalan olmuþ oðlan olmuþ bu dostluk. Uç kuruþa sokaklarda. Vuran vurmuþ vurmayan beþ kuruþ. Gitmek çare deðil, çaresi yok bu yokluðun. Yamalanmýþ pabuçlarýmda hayatým Bir dilim ekmek var elimde onu da kendime sakladým. Bol makyaj suluboyayla, suratlara, Modifikasyon örtmez bu hayatý, Hiç bozulmadým sanma yanýlýrsýn. Her gün kan kusuyorum midem kramp kuyusu anlamý yok yaþamanýn hadi baþlasýn ölüm uykusu. Gide sim geliyor yollar bekliyor hiç dostum olmadý, O doðum günümde bile yaným da olmadý. Bir hayat daha verse tanrýnýz þimdi bana, ne olmak istersin dese ölü olmayý seçerim ebediyette, en dipte anýlar sakladým kendime, bu benim hayatým hayat deðil, jön gibi duranlar benden deðil, Mesken evde kaldý tüh ya, ama sokakta çok var di dimi öyle ya. Anlat bakalým sende anýlarýný kalemimden sinsi mi anlatacaklarýn. Sen evde otur büyüt etlerini, karanlýk bastý ört eteklerini. Saçma bu olanlar kinimi kimse anlamaz hep kaçtý onlar, yaþlandým anlýyý caðýn bu sakalým, bak ben hep varým diyenlere bu satýrlarým.