Ýyiki duymamiþim o çaresiz yakarýþlarýnýzý. Ýyiki saðýrmýþ duygularým bu çaðrýþlarýnýza. Yoksa, -allah korumuþ- kapýlýverirdim duygu selinize. Ne þanslýymýþýz ki hiç karþýlaþmamýþýz biryerlerde, en çok da klavyelerin hükmettiði yerde. Sizi tanýmamýþ, size hapsolmamýþ olmak ne büyük þans benim için. Yoksa bu kadar mutlu olabilir miydim sizi birazcýk tanýsam?
Tanýþsaydýk eðer, büyük ihtimal sevecektiniz beni. Ben de kayýtsýz kalmayacaktým ne yazýkki. Sonra , beni çekiverecektiniz o karanlýk yoðun gecenizin içine, sürekli yaþadýðýnýz. Ama bilmez misiniz ki, güneþtir hayat kaynaðým. Size tutulacak , yuvarlanýverecektim gecenize. Siz benden beslenirken, ben sizde yokolacaktým. Ve bunlarýn hepsini alnýma kondurulacak bir masum öpücük yapacaktý , bizi sonsuza kadar lanetli kýlan. Benim ýþýðýmý yansýtacak , güç bulacaktýnýz bu ýþýktan. Hep öyle yapmadýnýz mý bugüne kadar? Bense, diðer zavallý benler gibi, kendi iþýðýma pervane olacak, bir öpücüðe köle olacaktým. Siz, beni tüketip bir baþka bene geçerken, ben arkanýzda býraktýðýnýz gecede yeniden ayaða kalkmaya çalýþacaktým çelimsizce. Ama þimdi, siz yoksunuz, aþk yok, acý yok. Gece yok, düþmek yok, uðruna tükenilecek öpücük yok.
Ýyiki yoksunuz, iyiki tanýþmadýk. Geceyi de düþmeyi de sevmem çünkü...