Uzaklarda olup da kendi þehrine yazý yazmaya çalýþýnca ister istemez gözlem yapmamaya çalýþýyor insan. Çünkü havasý suyu gibi her þehrin hikayesi ve sizde yansýttýklarý da baþka türlü. O baþkalýðý yakalamak için ayrý bir duruþ sahibi olmalý bir yerde.
Hele ki sizi okuyan insanlarýn mevsimi hep ýlýk, kanlarý hep sýcakken güneþsizliðe mahkum baþkentten ayný rengi yakalamak zor. Charles Dickens ýn meþhur romaný gibi iki þehrin hikayesi iki þehrin kadýnlarýnýn hikayesi var aklýmda. Çünkü ne kadar duygular evrensel olsa da vurgular ve yaþananlar renk deðiþtiriyor her seferinde. Baþka türlü seviyor bu þehrin kadýný. Oradan oraya koþuþtururken yakalamaya çalýþýyorlar ruhlarýný belki. En ön sýrada yaþamýn zorluklarýna, faturalarýn sonsuzluðuna yetiþmeye çalýþýyorlar belki. Arkadan gelen aþk hikayeleri, alternatifi bol erkekler en çok da kendileri. Duygularýn bir süre sonra donuklaþtýðýný görüyorum , bulutlarýn hep griye çalmasý gibi bir þey bu. Arada güneþ sarý bir neþe verir ama hep akýlda kalan grilerdir. Üstünüze yapýþýrlar bir süre sonra. Yýllarca bu þehirde yaþamýþ biri olarak alýþamadýðým griliklerin asla gitmeyeceðini öðreniyorum bir kez daha.Ben ve bir çok hikaye gelip geçiyor,mutsuzluklarýn suçunu bulutlara atýyormuþuz belki. Biraz hüzünlü, sakin ama kendinden emin bir grilik. Bir karar verirsiniz doðrudur, isterseniz deðiþtirebilirsiniz ama býrakýrsýnýz öyle kalsýn diye hani. Ýþte aynen bu þekilde bir grilik hakim. Ýstersek güneþi bekleriz, istersek gülerek güneþi biz veririz ama istemeyiz hiç birini. Gözlemlediðim iliþkilerde evliliklerde de bunu görüyorum. Deðiþen zaman mý bunu yaptý bilinmez ruhlarý eritip gitmiþ bir çok yerde. Hani deðiþmekten, gitmekten korktuðumuz gün biteriz diyorum ya hep. Daha da kötü bir kabulleniþ bir kanýksama hakim aþklarýn üstünde.
Doðrudur diye baþlayan evliliklerinde ,olan budur olacak da bu kadardýr diye bir bakýþ açýsý var baþkentin kadýnlarýnda sanki. Kadýn olmanýn rengini heyecanýný yitirmiþler sadece devam edilmesi gereken bir sözleþme var ve yapýlan yatýrýmlar boþa gitsin istenmiyormuþçasýna sürdürülüyor. Yaþamýn zorluðunda , maddi bir destek ihtiyacý sanki evlilik. Hepsi çalýþan kendi ayaklarý üstünde durabilen alt yapýdalar. Hani güneyimin sevgi ilgi bekleyen yalnýz ev hanýmlarý gibi deðiller.
Peki ne eksik ya da neden ölüyor duygular bu kadar çabuk.
Hayatta bizi yaþatan tutkulardýr diye düþünüyorum. Yemek yemekten görev deðil zevk almak gibi, bir arada bulunmayý da doða gereði,yaþam ihtiyacý olarak görüp renksizliði sürdürmek bana göre deðil. Akdenizli ruhum izin vermiyor buna. Ya sonrasý derseniz evinde olan bitenden habersiz, sevgi ile piþireceði bir yemeði esirgeyen, yaþam döngüsünde evlilik kýsmýný tamamlamýþ bir kadýn çýkýyor ortaya. Belki yanlýþ belki doðru ama doðada kadýn duygularýn, renklerin,tutkunun kaynaðýdýr hep.Benim þehrimde sabrýn, sevginin, hani kocasýna kýzsa bile iyi gününde yüzü gülebilen,hep bir þeyler yaratmaya uðraþan çocuklarýnýn ihtiyaçlarýný her þeyden üstün tutan kadýnlar var.
Hadi þehirleri atalým bir yere kadýnlýk hep sevgi,tutku,zevk,ruh sanatta ilham yaratabilecek tüm duygular demek.
Bencilliklerine kýzdýðýmýz erkeklerin daha beter versiyonlarý olmaya baþladýk.
Bir sürü iliþki , bir sürü denemeden sonra evlilik sýrasý geldiðinde bir tane seçip kocamýz yaptýktan sonra hiçbir þey yokmuþçasýna yaþantýmýza devam etmek, vaat ettiðimiz duygularýn hiç birini yerine getirmeden sadece almayý bilmek, sýkýldýðýmýz anlarda bir baþka ilginin kucaðýna atýlmak ama asla sevgi veremediðimiz erkeðin bir baþkasýna yönelmesinde de kýyametleri koparýp yuva sahibini oynamak, kadýn olmak mýdýr? Bu olsa olsa ‘kadýncýk’ olmaktýr. Bu izlenimim ilk bu þehirde baþladý ama biliyorum ki þehrimde de her yerde de var bunlardan. Bu kadar sevgisizlikler, yalnýzlýklar dünyasýnda hala birkaç duygunun uðruna aþký bekleyen yüzlerce kadýna haksýzlýk yapan hemcinslerine inat ,gerçek kadýn olmanýn her þeyden önce bir erkeði sevmek ve deðer vermekle baþladýðýný yeniden hatýrlatmak gerek galiba. Neden aldatýrlar,neden benciller diye kýzmaktansa biraz da kaybetmek üzere olduklarýmýza bakmalýyýz…

Ahmet Altan ýn yalnýz kadýnlar baþlýklý yazýsýndaki gibi kadýnlar olduðunu bilmek hala güzel.
Yazýdan kýsa bir alýntý sizlere mutlaka okumalýsýnýz devamýný bulup.
“ Yalnýz bir kadýn olmak, yalnýzlýðýn kendisinden bile daha ürkütücü hale gelir.Halbuki, birçok güçlü isteðin içinde belki de en çok istedikleri,söylemeyi en çok arzuladýklarý, o basit cümlede gizlidir. ‘Yanýma yatýp, baþka hiçbir þey yapmadan bana sarýlýr mýsýn?’ Acaba kaç kadýn, sadece bir sarýlýþý özlediði için aslýnda pek de istemediði seviþmelere razý olmuþtur.Ýstediðinde ona "sadece" sarýlacak, istediðinde baþkalarýna hiçbir zaman gösteremeyeceði arzularýnýn "karanlýk" yanlarýný onu hiç yargýlamadan,ayný zevki alarak paylaþacak, istediðinde ona þiddetle istediðinde þefkatle dokunacak; onun kuþkularla çýrpýnan ruhunu bazen bakýþlarýyla,bazen usul sesiyle yatýþtýracak, duygularýnýn ve teninin kat kat yükselen teraslarýnda onunla dolaþacak birini arayýp da bulamadýðýnda...”