Bir gün gideceðini biliyordum, ancak onu kaybetmekten öylesine korkuyordum ki, sanki o hiç gitmeyecekmiþçesine ona baðlanmýþtým.
Okul çýkýþý hep onu bekler, usuldan yanýna sokulur, “Beraber yürüyelim mi?” diye sorardým. Gülümserdi baþýný sallayarak. Gülümsedikçe dudaklarý uzar, kýsýlan mavi gözlerine apayrý bir parýltý gelip yerleþiverirdi. Ne güzel gülümsediðini, ve ne güzel gözlerinin olduðunu söylemeyi planlardým hep. Ancak söyleyemezdim bir türlü. Sözcükler boðazýma düðümlenir, öksürmeye baþlardým.
“Neyin var?” diyip sýrtýma vururdu, o dokundukça ben öksürmeye devam ederdim.
“Soðuk almýþsýn galiba. Daha sýký giyinmelisin!” Beni düþünürdü, onun benim için kaygýlanmasý hoþuma giderdi. Sütlü kahve rengindeki çamur birikintilerinden atlarken ipeksi saçlarý dalgalanýrdý ve ben saçlarýna dokunmayý düþlerdim; düþlerken içimi tuhaf bir sýcaklýðýn kapladýðýný fark ederdim, eli elime deðsin diye yaklaþtýðýmda teninin tenimi yakmasýný severdim… ne çok severdim ben onu!
Ama o hep “Gideceðim,” diyordu. “Gideceðim yerde öyle çamur yok.”
“Gitme,” derdim ben de.
“Sen de gel o zaman!”
“Ben gelemem. Ama sen kalabilirsin.”
“Babam kararýný verdi, eþyalarý toplamaya baþladýk bile,” derdi içimi yaralayarak.
Gideceðim, sözcüðünü o kadar çok telaffuz ediyordu ki, artýk kanýksamýþtým. Hiç gitmeyeceðini düþünüyordum içten içe. Beni kýzdýrmak için öyle söylüyor olmalýydý.
“Taþýnacaðýmýz binanýn karþýsýnda çocuk parký bile var. Hem ben sinemaya gitmek istiyorum, tiyatroya gitmek istiyorum. Ýleride konservatuara gideceðim. Eðer kendimi geliþtirirsem babam bana bir keman alacaðýna söz verdi.”
Ardýndan uzaklarda, günbatýmýna yakýn, koyu renkli bulutlar daðýlmaya, ve eðik günýþýðý yüzündeki ayva tüyleri yalayarak gözlerimi kamaþtýrmaya baþlýyordu. Hayranlýkla onu izleyen bana bakýyor, gülümseyerek “Neden bakýyorsun?” diye soruyordu. Ve ben yine boðazýma düðümlenen sözcüklerle öksürmeye baþlýyordum, onun elinin sýcaklýðýný sýrtýmda duyumsayabilme umuduyla.
“Gideceðiz,” diyordu. “Babam kararýný verdi, az kaldý!”
“Gitme,” diyordum yakaran bir edayla. “Gitme, gidiþin içimde boþluk olur, sonra hüznün dolar geceleri…”
“Gideceðim. Gitmeliyiz diyor, babam. Geleceðimiz için ben ve kardeþim iyi bir kolejde okumalýymýþýz. Hem üzülmene gerek yok, unutursun nasýl olsa!”
Beni anlamak istemiyordu. Umursamazlýðý git gide umarsýzlýðýma dönüþüyordu. Yine onun heyecanýyla okula gittiðim bir sabah onu göremedim. Okul çýkýþýnda onu bekledim. O gün… ertesi gün… diðer günler! Bir daha onu hiç görmedim. Dediðini yapmýþtý, bir gün apansýz gidivermiþti.
“Seni buraya baðlayan ne? Sen de gelsene!” diyordu. O’nun ardýndan gidecek cesareti bulamadým hiç kendimde. Ancak beni buraya baðlayan nedenler ondan sonraki günlerde kafamý kurcalamaya devam etti. Ýnsanýn oturduðu topraklarýn altýnda ölüleri yoksa, o adam o topraðýn insaný deðildir, diyordu Marquez.
Sahi bizi bu topraklara baðlayan neydi?
Altýnda yatan ölülerimiz mi? Yoksa hiç solmayacak hatýralarýmýz, kopamayacaðýmýz sevgililerimiz mi? Bilmiyorum. Bu soruya hiç kimsenin cevap verebileceðine inanmýyorum.
Hiç bitmeyecek bu sorular bence, insanlarýn doðduðu topraklara olan özlemi dinmeyecek.
Bir gün çekip gideceðim’ler yaralamaya devam edecek yüreðimizi. Ve bir gün apansýz çekip gidecekler sahiden. Onlar çekip gittikçe, biz özlemeye devam edeceðiz.