Bölüm-2

Odanýn bir köþesinde ellerinde çeþitli aletleri tutan insanlarý görüyordu. Aralarýnda hararetli bir tartýþmanýn yaþandýðý belli oluyordu. Saat geceyarýsýný geçmiþti. “Günaydýn,” dedi bir ses.

Göz kapaklarýný zoraki aralayýp odanýn ýþýðýný arkasýna alan gölgeye doðru baktý.Saçlarýný okþayan bir el ve yattýðý yataða kendisi gibi uzanan insanlarý gördü. Korkuyla kendini geriye doðru çektiðinde tahtalarla çivilenmiþ olarak gördüðü odanýn kapýsýnýn ardýna dek açýk olduðunu farketti.Biraz önce gördüðü insanlar kaybolmuþlardý. Bir þakaya kurban gittiðini düþünüyor ve bu rüyadan bir an önce uyanmak istiyordu.

Sanki bir kutuya týkýþtýrýlmýþ kobay faresi gibi hissediyordu kendini. Açýk olan kapýdan içeriye baktý. Ýçerisi eflatun renkli büyük bir halý ile kaplýydý.Bir an içeriye girip girmemek konusunda tereddüte kapýldý. Çevresine bakýndý ve herþeyin yatmadan önceki þekliyle durmadýðýný gördü.

Küflenmiþ portakallarýn yerinde yenileri duruyordu. Ýnanmak istemediði ölüme tüm gücüyle direnmeye çalýþýyordu. Ýçeriye girdiðim anda tekrar çýkamazsam korkusu sarmýþtý bedenini. Duyduklarýný hafýzasýna iþliyor ama bir anlam veremiyordu.

“Elektrikler gitti.Jeneratörü devreye alýn.”,”Tüpleri deðiþtirin,basýnç düþüyor,”,”Bütün ziyaretçileri dýþarý çýkarýn,”,tüm bu konuþulanlara müdahalede bulunmak istiyor ama gücü yetmiyordu.Tekrar ayný sesin kendisine “Günaydýn” demesi üzerine dikkatini merak ettiði odaya yoðunlaþtýrdý. Odada halýnýn üzerinde okuldan sýra arkadaþý Elif baðdaþ kurmuþ oturuyordu. Gözleri bir tanýdýðýný görmenin sevinciyle iyice açýlmýþtý.

“Günaydýn,” diyerek odaya adýmýný attýðýnda kapýnýn hýzla kapandýðýný ve dýþarýdan tekrar tahtalarla çivilendiðini,çivi uçlarýnýn kendi tarafýnda çýkmasýndan anladý.

“Ne zaman uyanacaksýn,” dedi Elif titreyen sesiyle.
“Ne uyanmasý,ben zaten uyanýk durumdayým,” diyerek karþýlýk verdi.
“Ne olur uyan,”
“Uyanýðým diyorum sana,neden duymazdan geliyorsun,”

Bu esnada gözlerini kamaþtýran bir ýþýðýn yüzünü ýsýttýðýný hissetmekte geç kalmadý. Neler olduðunu anlamaya çalýþýyordu. Halýnýn üzerinde öylece oturup sabit bir noktaya konuþan Elif’e;
“Neler oluyor ? Neden beni anlamýyorsunuz ? Neden buradan beni alýp götürmüyorsunuz ?” diyerek sitemde bulunuyordu.

Elif’in sorduðu sorulara cevap vermeyiþi büyük bir yalnýzlýðýn içine düþmesine sebep oluyordu. Derken sevdalýsýnýn sesini duydu.

Yorgunuz,
Ýki ayrý þehirde,
Birbirini göremeyen,
Ýki yaþlý çýnar gibi,
Güneþ’e,
Yaðmur’a,
Sevdasýna karþý yüreðin,
Suçluyuz...

Veda etme zamanýnýn geldiðini anlamýþtý.Tüm çabalarýna raðmen kimseye ulaþamýyordu.Cam fanusta tutulur gibi hissediyordu yüreðini. Açýktan saklanýyordu sevdikleri çevresinde.

Herkesi görüyor fakat kimseye gözükemiyordu. Varlýðýnýn onlara ne kadar güç verdiðini düþünürken, yokluðununda ne kadar acý çektirdiðini görebiliyordu. Bu bir rüya deðildi.

Gece ile gündüzün farkýný hissedebiliyor, ýþýðý, karanlýðý birbirinden ayýrt edebiliyordu. Kulaklarýný týrmalayan sese kendini býrakmak istemiyordu.

Canýnýn yanýp yanmadýðýný kontrol ederek içinde bulunduðu duruma son noktayý koyma kararýný verdi.Odanýn kapýsýna yönelip tekrar geldiði koridora çýkmak için harekete geçtiði sýrada,gözkapaklarý titredi.

“Geçmiþ olsun,” dedi sað elini tutan beyaz adam.Burnuna takýlý olan maskeden çevresini saran silüetleri seçmeye çalýþtý.Annesinin sesini duydu.
“Caným benim,” evet canýydý annesinin.Tüm direniþine raðmen yenilmemiþti yüreði ölüme. Sevdiklerinin dualarý kabul olmuþtu.

Babasý bu duruma daha fazla dayanamamýþ ,on dakika önce odadan çýkmýþtý.Tekrar geriye döndüðünde gözlerine inanamamýþtý.Gözlerinden yaþ gelerek eþine sarýlmýþtý.

Elif hemen yanýbaþýnda duruyordu.
“Biliyordum,” diye mýrýldanýyordu sürekli olarak.
“Geleceðini biliyordum,”
“Geleceðini biliyordum.”

* 1997 senesi bir mayýs gecesi arkadaþlarý ile okul partisinden dönerken geçirdiði trafik kazasý sonrasý kaldýrýldýðý hastahanenin yoðun bakým ünitesinde 2.5 ay bitkisel hayatta ölüme direnen Esra’nýn hikayesi. Öykü’de geçen tasvirlerin gerçekle hiç bir alakasý yoktur.