Topal köpek. Aðzýndan damlayan salyalar. Diþleri dökülmüþ ve tüyleri… Tüyleri yok. Aksayan bedeni bir saða bir sola yalpalýyor yürürken. Soluklarý düzensiz, kimliksiz. Gözleri kan çanaðý, belki de pýnar. Ýniltiler kopuyordu ara sýra ciðerlerinden. Sonunda acý bir öksürük alýyordu tüm bedenini. Her þiþtiðinde ciðerleri ve haliyle bedeni, yaralarý biraz daha yýrtýlýyordu. Köpek ýssýz caddede topallýyordu.
     Topal köpek caddede. Siyah kentin tam ortasýnda. Hiç gündüz görmemiþ bir gece. Duvarlar renklerini yitirmiþ. Sanki geceyle boyamýþ her kaldýrým ve sanki gökyüzü geceye boyanmýþ. Aksýyor köpek. Islak asfaltýn üzerinde yorgun. Kývrýlmak deðil derdi bir köþeye. Bir hedefi var onun. Renkler, belki cümbüþ. Týpký Simurg’a aþýk. Týpký kuþlar kadar dirayetli. Ama topal köpek. Þehir topal.
     Bir cadde. Geniþ, siyah, gece. Islak her taraf. Yerler, duvarlar ve gökyüzü. Hayýr yaðmurdan deðil. Çünkü hiç yaðmur yaðmaz bu þehirde. Sadece sis. Aðýr aksak mekanik seslerle dans eder duman. Ama yer ýslak, gökyüzü ýslak.
     Çok uzaktan düzenli bir ses. Anlamsýz. Köpek daha önce hiç duymadý bu sesleri. Nede olsa duyum eþiði ancak köpeði ilgilendiren þeylere izin veriyordu. Bu seslerde ne çelik vardý nede diþli. Akordeonun ahengi kadar berrak ama uzak. Topallamaya devam etti köpek, yürümeye devam etti. Biliyordu caddenin sonunda köprü. Bir arka bahçeye çýkýyordu. Kýrýk oyuncaklar var bu bahçede. Kolu kopmuþ bebekler, üzeri kusmuk atlý karýnca. Bir belirsizlikti yinede o köprü. Þehirden bakýldýðýnda bir ýrmak akýyordu karþýda, lakin geçildiðinde bir panayýr alanýnýn kullanýlmýþ aný logarýna çýkýyordu.
     Bir istek duydu birden köpek. Gitmek ve bu þehre karþýdan bakmak. Gerçi görünmeyeceði besbelli. Gecenin içinde siyah bir þehir. Beyazýn içinde beyaz aramak. Durdu köpek. Yanýnda durduðu büyük binanýn en uç noktasýna baktý. Yýrtýlan gökyüzünde bir siyah nokta. Þehre oradan bakabilir, sonra kendini siyahýn içine býrakabilirdi; yada þehre karþýdan bakabilir kendini hiçliðinde içinde yaþayabilirdi. Belki de yaþamazdý.
     Tekrar yürümeye baþladý köpek. Aksak. Her adýmýnda þehir uzaklaþýyor, siyah kalbine doluyordu. Her adýmýnda þehir yerini hiçliðe býrakýyordu. Her adýmýnda bilinmezliðin, hiçin içinde var oluyordu. Açlýktan açlýk hissini bile unutmuþ bedeni, o anda içinde oluþan duyguyu milyonlarca bifteðe deðiþmezdi. Köpek yoluna devam etti.
     Durdu köpek. Köprünün tam ortasý. Döndü arkasýný. Sadece bir duman duvarý, arkasý siyah. Sonra suyu dinledi. Köprünün altý balçýk. Sus sesi arkadan geliyor. Köprünün diðer tarafýndan. Arkasýný döndü; þehre, alemine, kendine.
     Köprünün diðer tarafýnda çiftleþen bir çift at gördü. Hiçbir þey deðiþtirmedi onda. Baktý ve yürüdü. Nasýl ki erkek at köpeði görünce erekte sinden vazgeçmedi ve diþi at dudaklarýný bükmekten kendini alýkoymadýysa, köpekte hiçbir þey hissetmedi. Sadece yürüdü. Sonra köprünü diðer yaný ýrmaðýn kenarýnda durup tekrar þehre baktý. Solunda seviþen iki at. Þehir yoktu orada sadece beyaz bir duvar. Sis deðil yalnýz, daha somut,daha mat. Aðzýndan belki de son diþini tükürdü köpek ve arkasýný þehre, siyaha, beyaz, mata döndü.
     Ýþte hemen oradaydý oyuncaklar, akordeon sesi. Yürüdü biraz daha. Etrafta kimse yoktu. Tahta parmaklýðýn kýrýk yerinden girdi arka bahçeye. Yönünü akordeon sesi belirliyordu. Nerede yüksekse o yana topallýyordu. Köpek topaldý.


Kayýp Rüya Kumpanyasýna Hoþ Geldiniz…