Bulutlarýn o sonsuz mavi üzerindeki hiç bitmeyen yolculuðudur benim sevdam.
Bir rüzgar çýkar aniden sert
daðýlmamak için tutunurum tüm benliðime.
Güneþin o kýzgýn sýcaklýðý ýsýtmaz artýk bedenimi
mevsimler birbirine karýþýr.
Sanki hiç gün doðmayacakmýþ gibi gelir.
Hep gece hep karanlýk...
Uzun ve korkutucu geceler bitmek bilmez.
Sensizliðin verdiði acý kabus olur rüyalarýmda.
Uyku zaten bir lüks artýk benim için,
o lüksümüde bu kabuslar mahvediyor.
Devinimsiz geçen günler...
Anlamýný yitirmiþ sanki hayat.
Boþ bakýyorum güneþin battýðý o turuncu gökyüzüne.
Birazdan yine akþam olacak ardýndan gece,
sanki hiç bitmeyecek gibi gelen.
Sigaranýn biri bin para...
ama ne yapacaksýn bitmez yoksa bu uzun ve karanlýk geceler.
Birini söndürüp öbürünü yakýyorum,
paketin nasýl bittiðini bile anlamýyorum.
Biraz dolaþýyorum yaðmur kokulu þu ýslak gecede.
Hava serin ruhumu okþayan bir rüzgar.
Ýnsanýn içine iþliyor hava.
Rahatlatýyor bedenimi.
Ama yine o eve girince,
duvarlar gelecek üstüme üstüme...
Köpekler gecenin bekçileri,
birbirince havlýyorlar yine...
Bu sessiz sokakta yankýlanýyor o hýrçýn notalarý.
Havada ýslanan yapraklarýn o gýcýklayýcý kokusu.
Anlaþýlan güz gelmiþ.
Aðaçlar kel,
kahverengi bir gece...