Baþlamadan önce þunu söylemeliyim. Bu yazý 5 saniye sonra kendisini yok edecektir. O yüzden okumakta acele etseniz iyi edersiniz.

Yazmaða baþladým; herhangi bir önsöz yapmaksýzýn. Bu yazýya deðil, genel olarak. Size birbirine benzemeyen öyküler anlattým. ‘Türkiye’nin Belkemiði’nden söz ettim. ‘Müzikli Yazýlar’ yazdým. Ne anladýnýz? Bu yazý bir önsöz deðil; olamaz da; çünkü ortada yazýlmýþ, yayýnlanmýþ ürünler var. Olsa olsa bir ‘Arasöz’ olabilir. Sakýn ha, ‘Arazöz’le karýþtýrmayýn; o baþka bir þey ve konumuzla hiç ilgisi yok. Hatta bunun bir sonsöz olma olasýlýðý bile var. Caným sýkýlýrsa susarým ve bir daha konuþmam.

5 saniye geçti mi? Yazý da yok olmadý. Evet, yalan söyledim. Sýrf siz okuyasýnýz diye. Ben hep sizin istediðiniz gibi þeyler yazmak zorunda mýyým? Hep sizin düþünceleriniz midir önemli olan? Öyle ise neden okumak zahmetine giriyorsunuz? Bir baþýnýza düþünün, düþünün, yatýn uyuyun. Okumaktan daha iyi bir iþ yapmýþ olursunuz. Nasýl olsa baþkalarýnýn düþüncelerine deðer vermiyorsunuz.

Aþktan söz etmeliyim. Evet, okumanýzý saðlamak için bunu yapmalýyým. Nasýl romantik biri olduðumu anlatmalýyým. Karþýlýk görmemiþ aþklarýmý anlatýp sizi aðlatmalýyým. Mümkün olsa da internetten mendil de daðýtýlabilse. Bu belki sizi harekete geçirirdi. Peki hiç mi yapmadým sanýyorsunuz? Bilmiyorsunuz ki... Okumadan bilemezsiniz. ‘Çoban Yýldýzý’ ne, ya da kim? Yoksa ‘Görünen Madde’ yi ‘Göçmen Kelebekler’i okuyup onun hakkýnda bir önyargýya mý vardýnýz? “Ýþte, adam Yýldýz dedi. Yine kafayý sýyýrýp uzaydan söz ediyor olmalý.” Böyle mi dediniz?

Ruhlardan söz etmeliyim. O zaman belki olmayan öte taraf konusunda yeni bir fikir edinirsiniz. Hatta fal açmalý, burç tahminlerinde bulunmalýyým. ‘Bir Ruh Çaðýrma Operasyonu’na nasýl atladýðýnýzý biliyorum. Ama þaþýrdýnýz deðil mi? Çünkü okumak istediðiniz þeyleri göremediniz orada. Doðduðunuzdan beri size iþlenen sözleri yinelememi bekliyordunuz. Ya, iþte böyle, tam tersi çýktý. ‘Kabus’u da sevmediniz. Çünkü peþin peþin, onun gerçek olmadýðýný, bir rüya olduðunu söylemiþtim. Zaten öykünün sonunda da uyandým. Okuyanlarý biraz sýktým. Ama itiraf edeyim, ben de sevmedim kabusu.

Komik þeyler yazmalýyým. Hep katýla katýla gülmelisiniz. Durmadan öyle öyküler, fýkralar okumalýsýnýz. “Hey, bu adam çok komik...” demelisiniz. Anlaþýlan sizin yeni bir þey öðrenmeye niyetiniz yok. Peki hiç araþtýrdýnýz mý? Acaba komik bir öykü yazmýþ mýyým? “Noter’de”yi okuduðunuzu sanmýyorum. Nerede durduðunu bile bilmiyorsunuzdur. Ben de söylemiyorum, haydi bakalým.

Ýnsanlarý öldürmeli miyim, öldürmemeli miyim? Evet, bir itiraf daha yapayým. Ýnsanlarý öldürmekten hoþlanýyorum. Bir bakýyorum ki ellerim onlarý yazýyor. Çünkü ben de öleceðimi biliyorum ve bundan hoþlanmýyorum. Ýsimlere bakýn, ‘Celladýn Önündeki Adam’, ‘Balerinin Ölümü’. Biliyorum, siz de bunun hatýrlatýlmasýndan hoþlanmýyorsunuz. Ama yine de okuyorsunuz. Acaba bunu neden yaptýðýmý anlýyor musunuz? Hepsinde olmasa da çoðundaki umudu görmüyor musunuz? Ben ölümü yok sayarak yaþamýyorum. Ona raðmen sorumluluklarýmý yerine getirmem gerektiðini düþünüyorum. Bunu da en açýk olarak ‘Göçmen Kelebekler’de yazdým.

Siz isteseniz de, istemeseniz de ben sizden sorumluyum. Kendimi burada sorumlu ilan ediyorum. Ýster okuyun ister okumayýn, ben uyandým; sizi de uyandýracaðým. Dünya çok hýzlý deðiþiyor. Bu deðiþime ayak uyduramazsak ayaklar altýnda kalmaktan korkuyorum. O zaman sizi ne ruhlarýnýz, ne aþklarýnýz, ne gülüþleriniz kurtaracak. Çocuklarýnýzýn hiç olmazsa sizin kadar gülmesini istiyorsanýz biraz aðlayacaksýnýz. Yokmuþ gibi yaparsanýz, var olduðunu anladýðýnýzda çok geç olabilir.

26.Mart.2002