Gölgemi alýp yok olurum buralardan, güneþin ýþýnlarý açamaz rengini siyahlarýmýn.

Kalabalýklarýn arasýna kabalýkla sýzmýþlarýn aralarýndan sýyrýlýp sahneye çýkarým iki tek attýktan sonra. Biraz kývýrýrým belimi, sýyýrýrým eteklerimi, alýrým mikrofonunu hayatýn, söylerim uzun bir hava, çýðlýk çýðlýða gözyaþlarýyla.

Özlemlerimi, sevdalarýmý, umutlarýmý, hayallerimi çýkarýr koyarým gözlerinizin önüne hiç korkmadan.

Korkularýmý çýkarýp asarým sandalyemin arkasýna, aþklarýmý týkarým el çantama, makyajýmla geceyi kýskandýrýrým yamacýmda.

Öyle zor ki kendimi bulmak kimsenin geçmediði sokaklarda.

Öyle zor ki kendimi kategorilere tabii tutmak karanlýkta…

Derin bir nefes alýp dalmak yaþam altýna, istediðin kadar derinlere inip nefesinin, gücünün yettiði kadar bulanmak efkarlara…

Ah…

Öyle zor ki…